P.O.G.O. / Mörtel Sounds, 2021
Niet ver over de grens, in het Duitse Oberhausen, vinden we het trio DEW, bestaande uit drie leden die alleen hun voornaam kenbaar maken: Andre (beats, gitaar, songwriting), Peter (bas) en Micha (vocalen en teksten). De band is ontstaan als een zijproject van Barrenland, een post-punk/new wave/gothic-band die is opgericht in 1994 maar muziek maakt die stevig geworteld is in de jaren tachtig. Dat geldt overigens ook voor DEW, maar dit trio pakt de zaken toch wat anders aan en dat niet alleen omdat men zich van de Duitse taal bedient in plaats van de Engelse, waarvoor overigens hulde.
Ten opzichte van Barrenland is de muziek van DEW aanmerkelijk potiger. Bij dit trio zijn duidelijk invloeden uit noiserock en industrial waarneembaar. Dat laatste komt door de inzet van een drumcomputer, die overigens niet zo domineert dat een zware industriële sound ontstaat. Dit trio opereert niet zo mathematisch en legt veel gevoel in zijn songs, die een niet al te optimistisch mensbeeld verraden.
Begin deze maand verscheen het tweede album van DEW, getiteld Rau. De titel dekt de lading, want de Duitsers kiezen voor een eerlijke, pure en – inderdaad – ruwe sound die uitstekend past bij de stekelige songs. Daarin worden de invloeden niet onder stoelen of banken gestoken, waarbij van epigonisme overigens geen sprake is. ‘Endstation Eskalation’ opent het album met een industrieel ritme, een new wave-bas en een schurende gitaarpartij die wordt afgewisseld met een heldere new wave-gitaarsound. De Duitse taal en de meer uitgespuugde dan gezongen teksten lenen zich uitstekend voor de donkere en soms wat kille maar zeker niet emotieloze muziek.
DEW schakelt naar een tempootje hoger in ‘Neongrau’, waarin in tegenstelling tot de openingstrack een wat kaler geluid wordt neergelegd, dat gaandeweg meer invulling krijgt. Echt stevig gaat het eraan toe in ‘Spekulationen’, waarin harde noiserock zijn intrede doet door middel van een krachtige en memorabele riff. Mooi is hoe de wave-invloed in de gitaar blijft doorklinken. In ‘Garten’ wordt aan deze ingrediënten ook feedback toegevoegd. Het lijkt erop of de gitaarlijnen steeds tegendraadser vormen aan gaan nemen naarmate het album vordert en dat noiserock en industrial een steeds natuurlijker klinkend verbond aangaan.
‘Gegenweise’ begint met opgenomen stemmen, voordat Micha met zijn bijtende voordracht het heft in handen neemt. Opvallend zijn de hoge noten van bassist Peter, die sowieso als stuwende kracht fungeert terwijl Andre zijn vertrouwde new wave-geluid inzet. De intensiteit is hoog. Daarna wordt in ‘Wieso Ich So Geworden Bin’ qua tempo een stap teruggezet. Een stevige beat is de basis van een song waarin net als in ‘Neongrau’ in de sound ruimte wordt gelaten. Het zorgt voor de nodige afwisseling en het bewijst ook dat DEW niet veel muzikale ingrediënten nodig heeft om tot een overtuigende song te komen.
Op DEW’s vorige album was de track ‘Menschenfeind’ te vinden en op Rau krijgt deze song over misantropie een vervolg met ‘Mehr Menschenfeind’. Het trio klinkt als een noiserock/industrial Joy Division en die sound past uitstekend bij de negatieve connotatie die tekstueel wordt opgeroepen. Gitarist Andre luidt vervolgens het album uit met schurende gitaarklanken. Rau is een behoorlijk indrukwekkend plaatje dat niet alleen nostalgische jaren tachtig-gevoelens oproept, maar ook prima past in het huidig tijdsgewricht waarin post-punk nog altijd een belangrijke muziekstroming blijkt.
Opduvel 