Eigen beheer, 2021
Scorched Earth Policy Lab (afgekort: SEPL) is het eenmansproject van de Franse elektronicamuzikant Thierry Arnal. Hij heeft de nodige muzikale ervaring, getuige vele samenwerkingen, uitgaven en namen waaronder hij muziek heeft gemaakt of nog steeds maakt (onder andere Fragment, N400, HAST, 2W, AMANTRA en Flex). Sinds 2018 opereert hij onder de naam waaronder nu een nieuwe uitgave genaamd Quasar het licht ziet.
Arnal maakt gebruik van ambient/drone-texturen maar is beslist niet een doorsnee ambient/drone-muzikant. Zijn muziek is doorspekt met allerhande invloeden, kan soms aardedonker zijn en ook de invloed van harde noise doet zich regelmatig gelden. De productiviteit van de Fransman ligt hoog en het is daarom niet gek dat aan het begin van het nieuwe jaar ook een nieuwe SEPL-uitgave verschijnt. Daarop vaart Arnal weer een wat andere koers dan op de laatste paar releases.
Een quasar is een actief centrum van een sterrenstelsel, een superzwaar zwart gat. Activiteit en zwaarte zijn beide terug te horen in de muziek op deze release, die levendig en gevarieerd is. Direct in het eerste stuk trekt de muzikant je de denkbeeldige kosmos in en het is pas na de laatste tonen dat je als luisteraar weer vrij bent om te gaan waar je wilt. In het eerste werk vormt de beweging van op donkere wijze samengaande en op elkaar aansluitende klanken de basis. SEPL waakt ervoor zijn stuk te vol te stoppen met klanken, waardoor een ruimtelijk effect ontstaat. Het geeft een gevoel alsof je in je ruimtepak om een zwart gat heen draait. De zwaartekracht is er ontegenzeglijk, maar de vernietigende kracht blijft nog even uit, al waarschuwen dynamische effecten daar wel voor.
De dreiging neemt toe in het tweede stuk. Die dreiging wordt gecreëerd met mysterieuze glijdende en door elkaar heen zwevende geluiden die een onheilstijding in zich dragen. Als zwaardere klanken worden toegevoegd, neigt de muziek naar dark ambient, maar dan van het bedrijvige soort. Bij Arnal is de muziek constant in beweging, op alle fronten, zowel aan de oppervlakte als in de diepte. Percussieve elektronische klanken doen na een kleine drie minuten hun intrede, zonder overigens een echt ritme te creëren. Soms lijken die klanken op te gaan in de omringende geluiden, maar ze zijn te talrijk en te sterk om weg te vloeien in het geheel. Ze komen zelfs dreigend opzetten en dreigen de andere klanken te verstikken. Er ontstaat een elektronische clash die ontaardt in een flinke bak noise, die lang aanhoudt en waarbinnen de verschillende nuances duidelijk hoorbaar blijven. Als luisteraar wordt je min of meer opgeslokt door het luide kosmische krachtenveld.
Luide geluidsexplosies leiden het derde stuk in, als felle lichtflitsen in een donker heelal. Daaromheen varieert SEPL met afwisselende klanken, in verschillende tempi en met veel dynamiek. De geluidsexplosies blijven, de andere geluiden brengen variatie aan in het niet alleen dreigende maar ook ronduit angstaanjagende stuk muziek. Telkens als de intensiteit even wordt getemperd, volgt er weer een nieuwe elektronische uitbarsting die elke hoop op verlossing de kop indrukt. Pas in de laatste paar minuten verdwijnen de uitbarstingen en lijkt de ruimtereiziger het grootste gevaar achter de rug te hebben. Met een constant dreunende achtergrond en snelle bewegingen daar bovenop blijft de spanning en daarmee het vermoeden van onheil intact.
Een dwingend ritme is de dominante factor in het vierde werk. Weg is de enorme intensiteit van het vorige stuk, maar beluistering van het stuk is niet een minder intense ervaring. De klank die het ritme vormt neemt in volume toe en komt als het ware dreigend op je af. De zwevende klanken eromheen maken dat je je afvraagt of ze je vriendschappelijk of vijandig gezind zijn. SEPL breidt de ritmische component uit, waarbij echter nog steeds één harde toon bepalend is voor het tempo en de kracht van het stuk, ook als een tegenwicht wordt geboden door een tussen de klappen van die ene toon liggende tweede toon. Het ritme wordt alsmaar dwingender en sleurt de willoze luisteraar mee. Waar naartoe blijft ongewis.
Het laatste stuk begint als een kalme rust na een titanengevecht. Bij nadere beluistering blijkt die rust echter allerminst geruststellend; er hangt spanning in de lange klanken die SEPL produceert. Als in een ballet met langzaam bewegende lijven dansen de geluiden behoedzaam door de ruimte. Het middelpunt waar in de vorige tracks naartoe werd gewerkt, lijkt bereikt en het nieuwe terrein wordt nu verkend. Er zijn echter nog steeds bedreiginge en de muziek laveert dan ook tussen dreigend pulserende klanken en hoger klinkende motieven die op een vreedzame constellatie duiden.
Daarmee eindigt een enerverende kosmische reis en een muzikaal avontuur dat je beslist nog eens moet beleven. SEPL weet met zijn bewegende elektronische klanken, die zowel ritmisch, melodisch als dynamisch een grote impact hebben, tot fantasierijke en spannende muziek te komen die Quasar een album maakt om niet snel te vergeten.
Opduvel 