Eigen beheer, 2020
Heeft het album zijn tijd als het ultieme muziekmedium gehad? Met de almaar groter wordende invloed van Spotify en (door Opduvel verfoeide) playlists lijkt het er soms wel op. Het kwintet Hikkup pakt het simpel aan: tot nu toe zijn steeds singles uitgebracht, losse tracks die apart via bandcamp zijn te downloaden. Dat deden ze in mei 2020 met drie singles tegelijk, Death March, Too Fast en Falling, en in december volgden de nu te bespreken tracks Hiccup, Down The Rabbit Hole en Cornerstone.
Hikkup opereert als kwintet vanuit Brugge en bestaat uit muzikanten die hun sporen al enigszins hebben verdiend in metal en in jazz. Dat hoor je terug in de muziek van Hikkup, maar dit vijftal brengt hoofdzakelijk melodieuze pop/rock, waar dan wel weer duidelijk de jazzinvloed in doorklinkt. De band heeft ook iets van die typisch Vlaamse subtiliteit en intelligentie, zoals die bijvoorbeeld ook bij de De Beren Gieren en Flying Horseman zijn te bespeuren. Voor het overige gaat de vergelijking met die twee bands mank: Hikkup heeft zijn eigen sound, stijl en spelopvatting.
Hiccup
De melodie van Hiccup is niet heel bijzonder, maar het vijftal slaagt erin emotie in het stuk te leggen zonder ook maar een moment te vervallen in pathos. Daardoor ontstaat een ingehouden spanning die de hele song wordt vastgehouden. Waar mindere goden voor een uitbarsting of een luid refrein zouden kiezen, daar behoudt Hikkup zijn fijngevoeligheid. De kracht van de de muziek zit echter in de ritmische souplesse, met een hoofdrol voor drummer Tim Vermeulen, die zijn jazzroots laat doorklinken in zijn sublieme drumspel.
In het instrumentale gedeelte speelt juist de gitaar de hoofdrol, subtiel begeleid door bas, toetsen en drums. Een ruw randje zou de gitaarsolo niet hebben misstaan, maar het is een kniesoor die hier aan het woord is. De soms sprankelende toetsenpartij van Romuald Veys mag niet onvermeld blijven, maar het zijn alle elementen bij elkaar die een ogenschijnlijk vrij simpel popliedje naar een hoger plan tillen.
Down the Rabbit Hole
Het intro van Down The Rabbithole is van grote schoonheid. Dat komt door de jazzy drums van Vermeulen, de simpele en subtiele gitaarlicks van Emile Mosar en de heerlijk speelse spelopvatting van bassist Hannes de Caluwe. De song is onvoorspelbaar en verschiet een paar keer van kleur, maar Hikkup doet niet aan muzikaal gefreak: alles klinkt gecontroleerd, passend binnen het raamwerk, en overgangen zijn soms verrassend maar niet onlogisch. Ondertussen weet het vijftal ook hier spanning te creëren, al gebeurt dat wat gefragmenteerder dan in Hiccup.
Na ruim drie minuten realiseer je je als luisteraar dat Hikkup bijna ongemerkt naar een andere muzikale wereld is binnengewandeld. De jazz klinkt gaandeweg meer door in een complete song die zelfs na tien luisterbeurten nog nieuwe details prijsgeeft.
Cornerstone
In Cornerstone worden weer andere muzikale bronnen aangeboord. Onderwijl heeft het kwintet toch ook een eigen geluid. Aanvankelijk is het ritme in dit lied op fijngevoelige wijze tegendraads. De toetsen zijn sfeerbepalend. Opvallend is daarnaast het vocale werk van Niek Tournois, die niet alleen een aangenaam timbre heeft maar ook in jazzy verbuigingen van de melodielijn blijft zingen alsof hij het met het grootste gemak doet. De muziek van Hikkup heeft geen zwaar aangezette emoties of vocale versieringen nodig en Tournois voelt dat perfect aan.
Langzaam maar zeker beweegt ook in deze song de muziek een andere, meer jazzgeoriënteerde richting op, waarin het synthgeluid heeft plaatsgemaakt voor een piano. Het gebeurt, ondanks de aanvankelijk tegendraadse ritmiek, in vloeiende bewegingen en op esthetische wijze.
Drie singles dus van een vijftal dat zijn muzikaliteit giet in behapbare songs die echter rijk zijn aan nuances en niet een voorspelbaar stramien volgen. Hikkup heeft nu al zes nummers aan de openbaarheid prijsgegeven. Misschien toch eens denken aan een album?
Opduvel 