Eigen beheer, 2020
Het is een fijne traditie: op de laatste dag van elk kalenderjaar komt het Nijmeegse duo Dead Neanderthals met een nieuwe release op zijn eigen bandcamp-pagina. Ook 2020 sluiten René Aquarius en Otto Kokke af met een nieuwe uitgave en deze keer is het er eentje die qua lengte als een nieuw album kan worden beschouwd in plaats van als een ep. Met 27 minuten op de klok is het wel een kort album, maar wie maalt daarom?
Eerder in het vorige kalenderjaar bracht Dead Neanderthals op cassette het album Blood Rite uit. Daarop klonk het tweetal trager, donkerder, zwaarder en somberder dan ooit. Kokke beperkte zich tot het bespelen van de synthesizer en het geluid daarvan bevatte de nodige distortion, waardoor een hard ronkende sound ontstond. Aquarias zorgde behalve voor krachtige drumslagen ook voor een diepe grunt. Waar het tweetal voorheen zich met name richtte op (free)jazz en ambient/drone, daar was Blood Rite een death/doom-metalalbum, overigens wel met een behoorlijke drone-invloed.
De nieuwste oudejaarsdagrelease heeft als titel Cosmic Slime meegekregen en op deze uitgave borduurt het duo voort op het laatste reguliere album. Ook nu zou je de term ‘metal’ van stal kunnen halen en opnieuw is de grofkorrelige synth-drone van Kokke dominant aanwezig in het geluid, evenals de trage en ietwat modderig klinkende drumslagen van Aquarius, die ook nu zijn stem inzet als instrument. Toch zijn de verschillen met Blood Rite uiteindelijk belangwekkender dan de overeenkomsten.
Het tempo dat Aquarius met zijn elementaire trom- en bekkenslagen neerlegt, is zo mogelijk nog trager dan op het vorige album. Dat is niet vreemd als je bedenkt dat Dead Neanderthals zich op Cosmic Slime richt op DOOM. Met hoofdletters, inderdaad. In een in het funeral doom-genre welbekende slakkengang ploetert het duo zich 27 minuten lang door een bevroren universum waarin de stroom geluid als een droge en constant harde wind om je oren slaat.
Waar bij veel funeral doom-acts de aandacht nog wel eens verslapt in de lange songs, daar weten de Nijmegenaren je als luisteraar moeiteloos bij de les te houden. Dat komt in de eerste plaats doordat het tempo nét niet zo traag is, dat de energie verloren gaat. Daarnaast is de drone die Kokke neerlegt (en die te vergelijken is met zijn solowerk onder de naam Kultus) doordringend. Hoewel in die drone geen enkele variatie wordt aangebracht en die ook volledig statisch is, zijn daar door de grove sound toch bewegingen in te waar te nemen. De vocalen van Aquarius betreffen nu niet een diepe grunt maar klinken wat heser. De onverstaanbare kreten liggen begraven in de zware sound maar geven wel een extra dimensie aan het muzikale landschap.
Wie denkt dat Cosmic Slime een volledig monotone en statische bedoening is, komt bedrogen uit. Na zo’n dertien minuten horen we Kokkes met een lichte galm omgeven tenorsax enkele elementaire klanken toevoegen aan het geheel. Het roept referenties op aan de doomjazz van Bohren & Der Club of Gore. Zes minuten later voegt Kokke een nieuwe synthlaag toe. Die synthlaag doet denken aan koorzang en voegt een enigszins plechtig randje toe aan de muziek. Het blijven echter de onverbiddelijk ronkende drone en de trage drumslagen die de overhand hebben in het stuk. Die zware laag is waar de muziek op leunt en die je door 27 minuten doom heen sleept.
De sfeer op dit album is somber en donker. Een griezelige spanning hangt in de lucht en blijft de volle tijdsduur aanwezig. Op je lauweren rusten is er niet bij zodra je wordt meegezogen in de onheilspellende klankenwereld van Dead Neanderthals. Al snel richten al je zintuigen zich op de onheilspellende klankenwereld en op hoog volume is het ondergaan van deze doomtrip een fysieke ervaring, eentje die je met alle plezier nog een keer wilt ondergaan. Missie geslaagd, opnieuw. Dead Neanderthals en teleurstellen? Het bestaat niet.
Opduvel 