Panurus Productions, 2020
Het Petruskruis ziet oorspronkelijk op het verhaal uit de katholieke kerk dat Petrus ondersteboven gekruisigd wilde worden, omdat hij zich onwaardig voelde om net zo te sterven als Christus. Tegenwoordig is het omgekeerde kruis meer bekend als symbool van satanisme en als zodanig wordt het door veel metalacts gebruikt. De Engelse Esmé Louise Newman, bij kenners bekend van Penance Stare, noemt haar soloproject Petrine Cross. Het is zo’n voor de hand liggende en doeltreffende naam, dat je je afvraagt waarom niet eerder iemand op het idee is gekomen die te gebruiken voor zijn of haar metalact.
Newman deed het dus wel en zij brengt nu, na het eerder verschijnen van een demo en enkele losse tracks, als Petrine Cross haar eerste album uit bij het in Newcastle Upon Tyne gevestigde cassettelabel Panurus Productions. De titel Centuries Of August is afkomstig uit het gedicht There is a Zone whose even Years van Emily Dickinson. De muziek vermengt furieuze black metal met ambient en is zeer indringend, zelfs zodanig dat een paar luisterbeurten nodig is om het gebodene op waarde te kunnen schatten.
De black metal van Petrine Cross is van het depressieve soort. De muur van geluid die op je af komt gestormd is agressief, destructief, somber en aardedonker en herbergt een enorme woede en een drang tot verzet. In eerste instantie lijkt er geen spleetje licht door te dringen als het eenmaal loos gaat en moet je je best doen om nuance in de muziek te horen. Die is er wel degelijk, maar dat vergt wel dat je als luisteraar actief luistert. De vocalen, bijvoorbeeld, liggen diep begraven in de noiselagen. De drums klinken zwaar, de gitaar is laag gestemd, de synths zijn grof en smerig en over alles hangt een dikke laag noise. Productioneel gezien is sprake van een lo-fi aanpak en die past prima bij de woedende mistroostigheid die van de muziek uitgaat.
‘Ripe for Solitude, Exhausted By Life’ opent met dreigende synths. Donkere wolken pakken zich samen, waarna het onheil na een dikke minuut losbarst. In een hels tempo wordt de muziek over je uitgestort. Terwijl het thema uit het intro in je hoofd blijft doormalen wordt aan alle kanten getracht je uit die modus te krijgen met grofkorrelige drones, meedogenloze elektronische tromslagen en een gitaargeluid dat volledig wordt beheerst door distortion. De vocalen vervullen een instrumentale rol, want doordat ze ver weg in de mix verstopt zijn, is niet te horen of er überhaupt een tekst wordt uitgebraakt. De dichte geluidsmuur wordt plots onderbroken door atmosferische synths die de intensiteit temperen maar niet de donkere sfeer en de constante dreiging.
De atmosferische passages in de muziek zijn geen korte interludes, maar maken een wezenlijk onderdeel uit van de composities. In het contrast ligt de schoonheid. Met ‘The Brezes Brought Dejected Lutes’ bewijst Petrine Cross dat de muziek nóg intenser kan. De snelle en zeer overheersende beat is bikkelhard. Waar in het eerste nummer de beat constant doordenderde, wordt hier het tempo naar beneden bijgesteld en doet een tweetonig motief zich gelden, omringd door allerhande geluiden. De beat uit het begin geeft zich echter niet gewonnen en keert krachtig terug, nu vergezeld van grimmige vocalen. Het noisegehalte is hoog en zorgt met zijn dichtheid ervoor dat elke hoop op een streepje licht de grond in wordt geboord. Dat licht komt er pas in de ambientpassage aan het slot.
Dat Petrine Cross veel meer behelst dan louter furieuze black metal afwisselen met ambient, blijkt onder andere uit ‘This Lamentable Autumn’, dat begint met duistere synthklanken, waarna een stampend ritme de overhand neemt. De intensiteit is er niet minder om, je waant je als het ware midden in de hitte van de binnenste ring van het inferno. Wanneer het tempo wordt gedubbeld blijven de helse klanken je gehoorbaan teisteren, maar ‘This Lamentable Autumn’ is ook een aanslag op je nekspieren omdat het uitnodigt tot keihard mee-headbangen. Het blijft wonderlijk hoe steeds het ambient-gedeelte, hoewel een behoorlijk contrast vormend, op natuurlijke wijze lijkt te volgen uit de intense muur die eraan voorafgaat.
Hoewel na de eerste drie stukken de ingrediënten van de muziek wel bekend zijn, blijft het luisteren naar dit album ook in de laatste twee nummers een onvergetelijke belevenis. Bovendien heeft elke track zijn unieke kenmerken. Zo is er de voorzichtige melodie in het rustige intro van ‘Under The Lowering Sky’, dat op brute wijze de nek om wordt gedraaid zodra Petrine Cross de geluidsmuur optrekt. Het tempo is weer hoog, maar wordt ook een paar keer naar beneden gebracht. Voor de luisteraar is de schone taak weggelegd de schoonheid achter de dichte muur van geluid te ontdekken. In dit stuk, waarin grommende vocalen en grove elektronica op een gepijnigde wanhoop duiden, lijken bijna symfonisch aandoende synthklanken verstopt te zijn. Is het zo, of gebeurt het in je hoofd? Nog maar eens luisteren. Vraagtekens blijven en zorgen ervoor dat je dit album snel weer opzet.
Maar niet voordat slotstuk ‘Roses Of Heliogabalus’ heeft geklonken, een stuk waarin een dronende gitaar op de voorgrond treedt. De machinale en als mokerslagen aankomende drums klinken redelijk traag en gitaar- en synthgeluiden snijden dwars door de ziel van het stuk. Er lijkt iets meer lucht in de muziek te zitten, maar het kan de gewenning van de luisteraar zijn die dat gevoel veroorzaakt. De laatste dikke tweeënhalve minuut zijn voor de atmosferische klanken die vanuit de geluidsmuur ontstaan en een ijzige en dreigende sfeer neerzetten. Het is het perfecte einde voor Centuries Of August, dat in zijn geheel een intense en ontzagwekkende muzikale trip vormt die je nog lang zal heugen. Opduvel hangt er ondersteboven van.
Opduvel 