Eigen beheer, 2020
nobuka is de noemer waaronder Nijmegenaar Michel van Collenburg zijn muziek maakt. Eerder dit jaar wist hij te verrassen met een samenwerking met The Naked Sweat Drips-frontman Stefan Kollee. De boeierige lo-fi elektronica van Van Collenburg bleek prima samen te gaan met de gesproken vocalen en intrigerende teksten van Kollee. Aan het eind van het jaar ziet een nieuwe uitgave van nobuka het licht. Camus / Hirst is een single en die is na het vorig jaar verschenen Hezel / Witte het tweede deel in wat een serie kerstsingles moet gaan worden.
De twee stukken op de single zijn verschillend van aard, iets wat op meer uitgaven van nobuka het geval is, maar ze passen goed bij elkaar. Met analoge apparatuur, veldopnamen en samples creëert de Nijmeegse muzikant zijn eigen elektronische wereld die subtiel in elkaar steekt, het kleine gebaar meer waardeert dan het grote, maar ook weer niet als minimale muziek kan worden beschouwd. De muziek heeft daarnaast een emotionele lading die overkomt en soms zelfs regelrecht ontroert.
Dat laatste is het geval bij You Looked Like an Angel, She Said, een ep die nobuka in april van dit jaar uitbracht en die een eerbetoon is aan Van Collenburgs in maart 2020 overleden moeder, maar die ook de invloed van Alzheimer op haar brein en gemoedstoestand in klanken probeert te vatten. In dezelfde tijd werkte de muzikant aan het stuk dat op de single is verschenen onder de titel ‘Camus’. Het stuk heeft iets in zich van de kwetsbaarheid van de ep ter ere van Van Collenburgs moeder, maar zou toch niet helemaal op die release hebben gepast.
De periode waarin ‘Camus’ tot stand is gekomen (waarin wellicht ook de maatregelen in verband met Covid-19 een rol hebben gespeeld) verklaart wellicht de sombere en berustende sfeer van het stuk, waarin golfbewegingen centraal staan. Die golfbewegingen zijn te horen in opkomende en wegstervende klanken, maar ook zijn daadwerkelijk golven te horen. Die klinken niet als metershoge exemplaren die op het strand neerslaan, maar als golven die vanuit de branding over het strand rollen. Opvallend is daarnaast het gebruik van ruis, iets wat een licht ontregelend maar tegelijkertijd rustgevend effect heeft. De ruis overheerst niet maar is wel duidelijk aanwezig, vooral als de opkomende en wegstervende drones verdwijnen en tinkelende elektronische klanken en percussie de boventoon gaan voeren. ‘Camus’ is een bij het einde van dit moeilijke jaar passende, enigszins verstilde compositie.
‘Hirst’ is heel anders van opzet, meer onderzoekend en ook iets weerbarstiger klinkend. Weg zijn de rustgevende klanken. In plaats daarvan overheerst het geluidsexperiment. Elektronische klanken en zo op het gehoor met voorwerpen en papier gemaakte geluiden domineren aan het begin. Klanken zijn percussief, vormen een onevenwichtig ritme zonder een echt tempo te creëren. Losse klanken fungeren als speldenprikken die dwingen tot aandachtig luisteren. Daaronder klinkt – ook hier – ruis en ook een fijngevoelige zachte drone. Het is mooi hoe de verschillende elementen in elkaar grijpen en zodoende de logica van het stuk duidelijk wordt. Langzaam vult nobuka meer in, maar ‘Hirst’ blijft open klinken, zodat elke klank duidelijk te onderscheiden is en er ook daadwerkelijk toe doet.
En dan is het al over, na in totaal negen minuten. Het is per slot van rekening een single. De muziek doet echter verlangen naar meer. De muziek van nobuka heeft op subtiele wijze een grote zeggingskracht. Zodanig dat zelfs deze notoire kersthater deze single digitaal in huis heeft gehaald. Voor wie nog meer kerst in huis wil halen: ‘Hirst’ is ook verschenen op het album getiteld Isolation Collective: Advent dat is samengesteld door Lone Tapes.
Opduvel 