Döömernaut, 2020
Het Finse trio DÖ lijkt de ep als ideale manier van presenteren van zijn muziek te hebben omarmd. Inmiddels is het drietal toe aan ep nummer vier, tegenover twee volledige albums. Black Hole Mass heet de nieuwe uitgave en dat is er eentje om in te lijsten. Alle elementen die de muziek van DÖ zo appetijtelijk maken, komen samen in drie songs die bij elkaar een kleine 23 minuten in beslag nemen.
DÖ maakt doom metal die wordt gekruid met de nodige sludge en stoner. Daarnaast heeft de muziek een psychedelische inslag, die op deze ep weer wat sterker naar voren komt dan op het vorig jaar verschenen album Astral Death Cult. Het is een goede zaak, want de muziek krijgt er een spacey, of zo je wilt kosmisch karakter door en dat is exact wat het Finse trio met zijn muziek wil uitstralen. Black Hole Mass is daarom een stap vooruit ten opzichte van het laatste album, en zoveel mis was daar niet mee.
‘Gravity Sacrifice’ begint met mysterieus klinkend gitaarwerk, gebruik makend van galm. Zware mokerslagen van de drums worden toegevoegd, evenals wat gesproken woorden en dan volgt een meedogenloze riff die de ruimte als het ware opensplijt. Die riff is groots, dominant en zéér heavy. Het tempo is redelijk traag, maar niet slepend. De muziek doet niet zozeer denken aan science fiction-films, maar aan zware hemellichamen die met al hun massa door de kosmos bewegen. DÖ houdt het nummer spannend door niet alleen maar op de machtige riff te teren maar door in het laatste deel gas terug te nemen, met behoud van spanning.
Dat doom niet altijd in een traag tempo gespeeld hoeft te worden, wordt bewezen met ‘Plasma Psalm’, een zich hoofdzakelijk in midtempo afspelende rocker die toch alle donkere en doomy elementen bevat waarop je bij een doom metalband mag hopen. De song is niet zo superzwaar als de eerste track, maar de mineurakkoorden en laag gestemde gitaren maken van de song allerminst een vrolijke bedoening. Het koortje in het refrein is aanvankelijk even wennen, maar past wel in de spelopvatting van het trio en zorgt voor een klein psychedelisch randje. Het gitaarwerk is ijzersterk, inclusief vette solo die wordt ondersteund door een verrukkelijk motief. Ondanks alle aardse aspecten blijft het spacey element intact.
‘Radiation Blessing’ neemt ruim tien minuten in beslag en brengt je terug naar traag en heavy terrein. De zware bas opent het kosmische bal, maar het is opnieuw een loodzware riff die het logge gevaarte in gang trekt. De uit slechts een paar elementaire noten bestaande begeleiding van de zang is oersimpel, maar ook heavy as fuck en zeer doeltreffend. Je wordt als het ware zo het zwarte gat ingezogen. Halverwege wordt de zware energie losgelaten, is de riff verdwenen en vliegen enkele spacey effecten je om de oren. Bas en drums houden de zaak bijeen en dan doemt plots een vrouwelijke stem op. Achter die stem wordt de muziek weer wat zwaarder, maar toch is de muziek een andere richting opgestuwd dan je zou verwachten.
Dat laatste is precies waar DÖ op Black Hole Mass zo goed in is: met bekende stijlelementen een verrassende muzikale koers varen. De nummers zitten logisch in elkaar maar veranderen gaandeweg wel van vorm en hoeven niet per se terug te keren bij het uitgangspunt. De heavyness is indrukwekkend maar hoeft niet steeds te domineren. De krachtige doom/sludge wordt afgewisseld met ruimtelijke en psychedelische elementen die het kosmische grondbeginsel van de band extra benadrukken. Een fraaie ep van een eersteklas doom metalband.
Opduvel 