Moonlee, 2020

Het Servische trio Repetitor bestaat uit Boris Vlastelica (gitaar), Milena Milutinović (drums) en Ana-Marija Cupin (bas). Het drietal brengt zijn platen uit op het Sloveense label Moonlee Records. De band is niet heel productief, maar wel standvastig als het gaat om het uitbrengen van albums: Sve što vidim je prvi put in 2008, Dobrodošli Na Okean in 2012 en Gde ćeš in 2016. Het is weer vier jaar later en de regelmaat van de klok blijft gelden nu Prazan prostor među nama koji može i da ne postoji (“Een lege ruimte tussen ons die al dan niet bestaat”) is verschenen.

Op het vorige album overheerste de noiserock, maar waagden de Serviërs ook wat uitstapjes richting post-punk en zelfs folk. Het ging niet ten koste van de overtuigingskracht van de muziek en met een tijdsduur van nog geen half uur was Gde ćeš een lekker compacte plaat met gemene, trashy en noisy muziek. “Dat kan nog wel iets korter”, heeft men kennelijk gedacht, want het nieuwe album neemt slechts 23 minuten in beslag. In die korte tijdsspanne worden acht nieuwe songs gepresenteerd .

De muziek van Repetitor is nog altijd gemeen en noisy, maar opvallend is dat de sound en de riffs ten opzichte van de voorganger iets zwaarder zijn. Op de vorige plaat viel de scherpte van met name de gitaar op, waar nu enkele riffs zelfs een neiging naar stoner laten horen. De prachtige en vooral ook krachtige productie van Milan Bjelica zorgt er voor dat de sound van het trio staat als een huis. Het geluid is droog en hard en dat komt de stootkracht van de muziek ten goede. Alles bij elkaar bevat Prazan prostor među nama koji može i da ne postoji een flink aantal lawaaiige, opwindende en op een perverse manier zelfs sexy songs. Dat is echter niet het hele verhaal, want in het laatste gedeelte komt de band uiterst verrassend uit de hoek.

De uptempo opener ‘Džungla’ laat een mooie kruising tussen indierock en noiserock horen. Vlastelica’s stem klinkt tussen boos en gekweld in en her en der krijgt hij vocale ondersteuning van Milutinović en Cupin. ‘Kroz vetar’ wordt ingezet met de stuwende baslijn waarop de song is gebaseerd. Een gitaar blijkt nauwelijks nodig: alleen bas, drums en zang voldoen in het eerste gedeelte. Als de gitaar dan alsnog invalt, laag gestemd en gruizig, komt dat des te harder aan. Het doorstampende tempo zorgt voor training van de nekspieren.

‘Gorim’ doet er een flinke schep bovenop. Het tempo wordt omhoog geschroefd en de riff is verschroeiend, energiek, noisy en verpletterend. Mán, wat een killerriff is dat! Een hang naar punkrock klinkt door, wat contrasteert met ‘Kost i koža’, waarin juist stonerrock een referentie is als het gaat om de gitaarriff. Het blijft echter noiserock wat de boventoon voert. De monotone zang past perfect bij het zwaar aangezette geluid, waarin de gitaar af en toe een melodisch element in aanbrengt.

Repetitor jaagt zijn uitmuntende songs er in hoog tempo doorheen. ‘Sa izvora’ onderscheidt zich door een wat complexer ritmisch patroon, krachtige vrouwelijke zang die tot luisteren dwingt en een vertraging van het tempo waardoor de band even in stoner metal-vaarwater vertoeft. ‘Roba s greškom’ is trager. Net als in ‘Kroz vetar’ durft de band ‘kaal’ te klinken: de sound hoeft niet te worden dichtgeplamuurd om indruk te maken. Zodra de zware gitaar wordt ingezet, ontstaat een robuust dynamisch effect. Toch is ‘Roba s greškom’ een voorzichtig begin van een omslag doordat ook iets van fragiliteit doorklinkt in de muziek.

Dat laatste komt in sterke mate tot uitdrukking in de laatste twee songs op het album, ‘Danima’ en ‘Noćima’. Weg zijn de zware riffs, de krachtige sound en de schreeuwerige zang. Het eerstgenoemde lied wordt gedomineerd door elektronische drums en keyboards. Jaren tachtig synthpop komt in zicht, maar die is dan wel van het sombere soort. Vlastelica treft de sfeer goed door zijn vocalen rustig en met een gevoel van berusting te brengen. De toevoeging van kinderstemmen lijkt op het eerste gehoor wat twijfelachtig, maar pakt uiteindelijk goed uit. In ‘Noćima’ horen we weer het vertrouwde instrumentarium, maar minus de drums en in een rustige modus. De sombere stemming blijft en zelfs al versta je de simpele tekst niet (op bandcamp staan de teksten ook in het Engels afgedrukt), de emotie van verdriet en verlatenheid komt duidelijk over.

Zo eindigt Repetitor zijn album met twee tracks die redelijk ver staan van de daadkrachtige noiserock die het grootste deel van de plaat vult. Het is knap hoe het trio de overgang weet te bewerkstelligen zonder dat het geforceerd overkomt. De laatste twee songs zijn ijzersterk en zetten door hun kwetsbaarheid al wat ervoor gebeurt in een wat ander licht. Prazan prostor među nama koji može i da ne postoji mag dan maar 23 minuten duren, inhoudelijk en vooral ook emotioneel is het album rijk gevuld. Klasse.

Prazan prostor među nama koji može i da ne postoji bandcamp