Superbob, 2020
De Duitse drummer Jörg A. Schneider heeft zijn eigen bandcamp-pagina ‘Schneider Collaborations’ gedoopt en die titel spreekt boekdelen. De slagwerker voelt zich thuis in verschillende genres als jazz, krautrock, noiserock en psychedelische rock en werkte in de afgelopen jaren samen met onder andere de contrabassisten Gonçalo Almeida en Evan Lipson, de gitaristen Paul Lai en Nathan Corder en saxofonist Jack Wright. Onder de noemer Alexander werkt hij nu samen met Kyle Alexander McDonald, die onder andere deel uitmaakt van Zaum en voorheen ook van Shevil.
De naam van het duo is afgeleid van de tweede voornaam van beide muzikanten, want ook Schneiders tweede naam is Alexander. Het eerste Alexander-album is op afstand tot stand gekomen. “Logischerwijs” ga je in deze tijd al zeggen. De drums van Schneider zijn opgenomen in Hückelhoven (Duitsland) en de bas, stem en synthesizers van McDonald zijn vastgelegd in Moncton (Canada). Dat laatste is gebeurd in de Superbob Studios en Superbob is ook het label waarop de lp is verschenen.
“Funeral drone” is de genre-aanduiding die het duo zelf aan zijn muziek geeft. Dat bekt goed en het dekt de lading ook grotendeels. Er is immers sprake van zware drones en van een grafstemming. Het album telt twee lange stukken van ruim vijftien en ruim negentien minuten en daarin laten de twee muzikanten een uit doom, drone, metal en noise opgebouwde eigen geluid horen waarin zowel repetitie als variatie wordt gelegd.
Waar veel op drone gebaseerde muziek, als die goed wordt uitgevoerd, je in een constante trance brengt, zonder noemenswaardig van stemming te wisselen, daar tappen McDonald en Schneider toch uit een iets ander vaatje. De muziek heeft niet alleen een trance-opwekkend effect in zich, maar bevat ook de nodige agressiviteit. Luister naar de opening van ‘Astral Descension’: hier gebeurt meer dan louter het neerleggen van een zware en donkere drone. Die drone dreigt soms te ontsporen; feedback komt een paar keer stiekem om de hoek kijken. De boog staat strak gespannen en een enkele keer neigt de drone om te slaan in een riff. Het gebeurt niet.
In plaats daarvan duikt een stem op, afkomstig van iemand die net is opgestaan uit de dood. Even lijkt de muziek om te slaan richting duistere rituelen, maar gelukkig slaat het duo niet echt die richting in. Horrorachtig is de muziek echter wel. Schneider meldt zich pas na zo’n zes minuten en zet met rollend drumspel de gewelddadigheid nog meer kracht bij. De drummer heeft een herkenbare sound, waarin met name het harde geluid van de toms en de snare opvallen. De muur van geluid wordt geproduceerd met een ronkende bas en heavy synths. Het tweetal kiest niet voor eenzelfde doordringende klankkleur maar varieert volop, waarbij de drums een vrije rol lijken te hebben en de synthklanken uit alle richtingen kunnen komen.
In ‘Runes’ wordt de macabere sfeer gehandhaafd, maar het stuk klinkt heel anders dan ‘Astral Descension’. Het is alsof je een sardonisch lachende en in een donkere monnikspij gehulde gids achterna loopt, langs lugubere taferelen en richting de ondergang. De synths hebben wat aan zwaarte ingeboet maar daarvoor in de plaats komt een reeks aan knotsgekke en onheilspellende geluiden die je om de oren vliegen. Dat doen ook de tom- en bekkenslagen van Schneider, die aanvankelijk iets minder op de voorgrond te horen is maar zich gaandeweg vanuit de diepte naar de oppervlakte mept. De stem van McDonald komt van onder de grond en geeft de muziek een extra huiveringwekkend gevoel mee.
Voor een op drone leunende muziekstijl is de muziek van Alexander zeer actief en gevarieerd. Je krijgt als luisteraar geen kans om achterover te leunen om de drones op je in te laten werken, maar wordt meegezogen in een maalstroom van donkere klanken, harde slagen en dreigende atmosferen. De titel I lijkt erop te duiden dat we van Alexander meer gaan horen. Het is te hopen, want deze eerste lp doet verlangen naar meer van dit soort fraaie funeral drone.
Opduvel 