Captured Tracks, 2020
Je kunt er de klok op gelijk zetten: elke twee jaar verschijnt een nieuw album van de vanuit Barcelona opererende indierockband Mourn. Piepjong waren ze nog toen het titelloze debuutalbum verscheen in 2014. Inmiddels zijn de bandleden een stel vroege twintigers, nog steeds jong dus en bovendien nog vol jeugdig elan. Dat bewijzen ze met hun vierde album Self Worth.
Op de hoes zien we de drie vrouwelijke leden van de band in jurken liggen op een groot rood bed. Moet hier de vrouwelijke charme uitgespeeld worden en wordt daarvoor het vierde bandlid aan de kant geschoven? Dat heeft Mourn toch helemaal niet nodig? Nee, het heeft een andere reden. Drummer Antonio Postius heeft vorig jaar de band verlaten en hoewel nieuwe drummer Victor Álvarez Ridao als mede-songschrijver wordt opgevoerd, is kennelijk nog niet duidelijk of hij een blijvertje is.
Jazz Rodríguez Bueno (zang en gitaar), Carla Pérez Vas (zang en gitaar) zijn de oprichters van Mourn en Leia Rodríguez Bueno (bas) is al in het oprichtingsjaar toegetreden. Vanaf het begin maakt de Spaanse groep indierock die zo vanuit de jaren negentig naar het heden lijkt te zijn gekatapulteerd. Per plaat zet Mourn een stap vooruit. Dat wil zeggen dat de songs beter worden en volwassener klinken, hoewel dat laatste gelukkig niet in te grote mate. Blijvend zijn de stekeligheden en de ongepolijste sound van de band.
Self Worth is dus de logische volgende stap in de ontwikkeling van de band. Grote verrassingen zijn er niet op de vinden, maar daar staat tegenover dat er ook geen echte missers te noteren zijn. Je zou de indierock van Mourn degelijk kunnen noemen, als dat woord in dit verband niet een wat negatieve connotatie zou hebben. ‘Degelijke kwaliteit’ is een betere betiteling omdat de muziek niet strak en niet gelijkmatig klinkt. In indierock-kringen dient dat te gelden als compliment.
Tekstueel wil de band nog wel eens blijven hangen in het herhalen van korte slogans (beste voorbeeld: ‘I’m In Trouble’), wat enige irritatie op kan wekken, maar de lyrics van deze Catalanen zijn wel degelijk interessant. Een feministische houding is waar te nemen en boosheid, teleurstelling en frustratie worden verwoord in simpele maar doeltreffende woorden. Een zekere melancholie is ook te bespeuren maar wordt regelmatig weggeschreeuwd.
Vocaal zijn Jazz Rodríguez Bueno en Carla Pérez Vas geen hoogvliegers, maar hun wat schreeuwerige zang doet wat het moet doen: emotie tonen. Boosheid en ongenoegen zijn daarbij de meest in het oor springende emoties, soms ingehouden en soms volop aanwezig. Grootste winst zijn de zelfverzekerde koortjes die een groot aantal songs meerwaarde geven (beste voorbeeld en hoogtepunt: ‘It’s a Frogs World’) Net als op de vorige twee albums wordt de muziek gedreven door de fraaie baspartijen van Leia Rodríguez Bueno en de scherpe, doornige indierockgitaren van de beide gitaristen/vocalisten.
Mourn mag dan (officieel) een bandlid verloren zijn, de Catalanen hebben aan zelfvertrouwen gewonnen. Dat betekent niet dat de band zich niet kwetsbaar opstelt, zeker tekstueel, maar ook dat moet je durven. Self Worth is weer een stap in de goede richting, de vierde op rij. Vorig jaar verscheen trouwens nog een tussendoortje getiteld Mixtape, waarop de band enkele favoriete songs covert van onder andere Come, Chris Bell en dEUS en dat behoorlijk goed doet.
Opduvel 