Glacial Movements, 2020
In januari 2016 verscheen bij Glacial Movements het album The Storm of Silence van Chihei Hatakeyama en Dirk Serries. Het was een ambient/drone-album dat goed paste in de filosofie van het Italiaanse label, dat zich muzikaal gezien focust op winterse taferelen en ijzige landschappen. De twee muzikanten creëerden op kalme wijze vier redelijk lange soundscapes waarbij het niet moeilijk was om je een open landschap met winters natuurschoon voor te stellen.
Serries bevond zich destijds al in zijn transitie van perfectionistisch ambient-muzikant naar vrij denkende improvisatiemuzikant. Het verhaal mag intussen bekend worden verondersteld: na jarenlang pionier te zijn geweest in ambient en drone, verlegde Serries zijn koers en met de dubbel-cd/lp Epitaph nam hij als solo-artiest afscheid van het ambient/drone-genre. Slechts bij uitzondering is hij te vermurwen om toch eens een soloset als ambientmuzikant te spelen, zoals op 12 september van dit jaar nog gebeurde in het Limburgse Stramproy.
En nu is er dus een hernieuwde samenwerking met Hatakeyama. De uit Tokyo afkomstige muzikant is gespecialiseerd in elektronische muziek, vaak bestaande uit bewerkte klanken van gitaar, piano of vibrafoon. Met Tomoyoshi Date vormt hij het elektro-akoestische duo Opitope. De Japanner runt ook zijn eigen label White Paddy Mountain, waarop hij ook zijn eigen muziek uitbrengt, zoals het in april van dit jaar verschenen Void XX. Helemaal aan het begin verscheen ook Illusion Harbor op Subcontinental Records.
Op Black Frost zetten Hatakeyama en Serries hun samenwerking op logische wijze voort. Het mag dan bijna vijf jaar geleden zijn dat hun vorige album verscheen, met deze nieuwe schijf wordt niet een drastische koerswijziging in gang gezet. Desondanks valt er veel moois te ontdekken, al was het alleen maar omdat beide muzikanten er een meester in zijn om geduldig met enkele, als met subtiele penseelstreken aangebrachte klanken een muzikaal universum te scheppen waarbij je als luisteraar het landschap als het ware voor je ziet.
Net als The Storm of Silence bevat Black Frost vier stukken die gelijkmatig van sfeer zijn maar muzikaal wel degelijk verschillen. Bewegingen zijn traag, maar ze zijn er, en de meest interessante en meeslepende muzikale uitingen bevinden zich niet alleen aan de oppervlakte maar ook in de diepte. Of juist in de diepte. Het is daar waar de ijzige maar niet klinische sfeer geschapen wordt met het aanbrengen van lagen die als tektonische platen traag langs en over elkaar heen schuiven, maar dan zonder gevaar op een aardbeving.
Want daar gaat de muziek van Hatakeyama en Serries niet over. De muziek is sereen maar niet spanningsloos en heeft geen apotheose of duidelijk punt waar naartoe wordt gewerkt nodig om zijn schoonheid te openbaren. Die schoonheid zit in de klanken, niet meer en niet minder. Daarnaast doet de muziek een beroep op de verbeeldingskracht van de luisteraar, die met een beetje fantasie in een trage vlucht over een winters landschap scheert, een landschap dat er rustig bijligt maar gedurende de vlucht van vorm verandert.
Alles bij elkaar duurt Black Frost een kleine drie kwartier. Dat is lang genoeg om je tijdelijk het besef van tijd en ruimte te ontnemen. De muziek laat zich het best beluisteren met de ogen gesloten, zodat de verbeeldingskracht zijn werk kan doen. De geluidslandschappen werken rustgevend en louterend en worden alleen maar mooier naarmate je je er meer in verdiept. Missie geslaagd, dunkt me. Over vier à vijf jaar weer?
Opduvel 