Universal, 2020
Het is vijftig jaar geleden dat Thin Lizzy zijn eerste platencontract tekende en dat wordt gevierd met het uitbrengen van een boxset bestaande uit zes cd’s, een dvd, een lijvig boek met foto’s en geschreven stukken over de band en de bandleden, enkele kaarten, een boek met citaten van bandleden, ingewijden en beroemde bewonderaars van de band en een heruitgave van Philip, een boekje met songteksten van frontman Phil Lynott dat oorspronkelijk werd uitgebracht in 1977. Dat alles is gestoken in een luxe verpakking. Het is een prijzige uitgave, maar het is de investering meer dan waard.
Uiteraard is zo’n boxset een hebbedingetje voor de echte fan. Vaak heeft een ultieme liefhebber van een band veel van wat een box muzikaal te bieden heeft al in huis en gaat het om een paar tracks die maken dat het ding toch in huis gehaald moet worden. Dat gaat echter niet op voor deze door gitarist Scott Gorham en Thin Lizzy-expert Nick Sharp samengestelde box. Van de 99 songs die de box telt, zijn er maar liefst 74 niet eerder uitgebracht. Grotendeels betreft het wel bekende songs, maar in andere uitvoeringen. In de meeste gevallen betreft het een demoversie van een lied dat in een meer gepolijste vorm het album heef gehaald.
De eerste cd in de box is een sterk album, maar het is desondanks het minst interessante schijfje omdat alle nummers al eerder zijn verschenen. Het betreft een Greatest Hits, een verzameling singles bijeengebracht in chronologische volgorde. Het laat de ontwikkeling van de band horen, van de folkrockversie van het traditionele Ierse lied ‘Whiskey In The Jar’ tot de zeer stevige hardrock van ‘Thunder & Lightning’. Die laatste track is afkomstig van Thin Lizzy’s laatste, gelijknamige album met Phil Lynott, waarop de band een beduidend potiger sound heeft en waarop het gitaargeluid van gitarist John Sykes een ander stempel op de sound drukt dan dat het geluid van eerdere gitaristen (Eric Bell, Brian Robertson, Gary Moore, Snowy White) deed.
Wat goed naar voren komt op de tweede cd, getiteld The Early Years, is dat Thin Lizzy in zijn vroege periode al een erg goede band was. De cd start met de allereerste single ‘The Farmer’. Omdat Thin Lizzy als (hard)rockband succes bleek te hebben, is dat de koers geworden die de band op is gegaan, maar vooral Lynott had meer in zijn mars dan het louter schrijven van stevige rocknummers. Op The Early Years komt met name de bluesinvloed goed naar voren, maar zijn het toch de rocknummers die de meeste indruk maken. De cd bevat ook een paar live-opnamen die voor radioshows zijn gemaakt. Die laten een solide en gedreven band horen die wellicht nog niet zijn definitieve vorm heeft gevonden maar wel indruk maakt met sterk songmateriaal. Speciale vermelding verdient de niet eerder verschenen, wat langere versie van ‘Whiskey In The Jar’ waarin gitarist Eric Bell excelleert.
De volgende drie cd’s zijn gevuld met Rarities. Zoals gezegd betreft dat grotendeels demoversies van songs, maar er zijn ook wat songs op de schijfjes te vinden die de albums niet hebben gehaald. Zonder de andere gitaristen te kort te doen: de bezetting met de gitaristen Scott Gorham en Brian Robertson en uiteraard drummer Brian Downey is toch de klassieke line-up van Thin Lizzy en het is die bezetting die op Rarities: One en Two is te horen, een enkele song uitgezonderd. Hoewel het hier om demoversies gaat, is de sound verrassend goed. Veel van de uitvoeringen hadden zo op een van de albums kunnen staan en een paar keer valt de helemaal uitgewerkte maar toch ietwat ruwere versie van een song te prefereren boven de versie die op het reguliere album te vinden is. Maar ook als dat niet zo is, is het op zijn minst interessant om een eerder stadium van een song te beluisteren. Te vrijblijvende probeersels zijn niet opgenomen in de box. Lizzy’s handelsmerk, de twin-gitaarsolo’s, komen goed uit de verf en Lynott zingt de sterren van de hemel, waarbij hij zowel zijn imago als stoere rocker uitspeelt als zijn romantische inborst toont. Dat de zanger/bassist de gewoonte had zijn teksten op het laatste moment nog bij te schaven, blijkt ook uit de vroegere versies van verschillende songs.
Vooral de nummers van Jailbreak, Thin Lizzy’s sterkste studio-album, zitten – uitgezonderd de titelsong – qua uitvoering dicht tegen de uiteindelijke albumversies aan en zijn in ruwe vorm zeer aan te bevelen. Laten we overigens niet vergeten dat Thin Lizzy ook met andere gitaristen in de gelederen een paar uitstekende albums afleverde (Black Rose met Gary Moore, Chinatown met Snowy White en Thunder & Lightning met John Sykes). Songs van die albums zijn te vinden op Rarities: Three. De nummers bedoeld voor Black Rose klinken meer als demo’s dan de songs voor de andere albums. Curieus is ‘Kill’, dat Lynott schijnt te hebben geschreven met Rick Parfitt van Status Quo, hoewel in de informatie bij het lied de credits alleen aan Lynott worden gegeven. Het is een mooie kruising tussen Lizzy en Quo. Huey Lewis maakt op mondharmonica zijn opwachting in het bluesy ‘In The Delta’. ‘Don’t Let Him Slip Away’ toont de veelzijdigheid van Lynott als songschrijver en bevindt zich stilistisch in het midden van zijn solowerk en Thin Lizzy.
De laatste cd in de box is Chinatown Tour 1980, een weergave van optredens die de band gaf in Hammersmith Odeon op 29 en 30 mei 1980. Tijdens zijn bestaan bracht Thin Lizzy twee live-albums uit, Live and Dangerous in 1978 en Life Live in 1983. De eerste is een klassieker, de tweede was destijds het afscheid van de band met een prima setlist maar een matige sound. Wat dat laatste betreft zit het nu wel goed: het is een eerlijke en goed klinkende live-opname, al is Lynott vocaal niet helemaal in topvorm en zijn er wat kleine slippertjes waar te nemen. De cd geeft een goed beeld van hoe Thin Lizzy live klonk met Snowy White en toetsenist Darren Wharton. De keyboards komen soms iets te veel naar voren in ‘Hey You’, dat bovendien vrij sloom wordt gebracht. Verder valt er weinig te klagen en de uitvoeringen van ‘Got To Give It Up’ en ‘Still In Love With You’ zijn zelfs uitzonderlijk sterk. Dan resteert nog de dvd. Daarop is de BBC-documentaire Bad Reputation te aanschouwen, plus de spectaculair goede performance die Lizzy gaf in Rod Stewarts tv-special A Night on the Town in 1976. Zowaar waardevol beeld- en geluidmateriaal.
Op 4 januari 2021 is het al vijfendertig jaar geleden dat Phil Lynott het leven liet en ook Gary Moore is al bijna tien jaar niet meer onder ons. Mooi is dat niet alleen zij, maar ook de in 2015 overleden Eric Wrixon in herinnering wordt geroepen, de toetsenist die in 1969 mede-oprichter was maar de band al vrij snel verliet. Hij wordt gememoreerd in het boekwerk met citaten en is te horen op de in de box ondergebrachte debuutsingle. Een klein minpuntje is dat de informatie van de songs achterin hetzelfde boekwerk is weggemoffeld en in zo kleine lettertjes is weergegeven dat je welhaast een loep nodig hebt om het te kunnen lezen. Verder niets dan hulde voor deze box van een band die als een van de belangrijkste rockbands van de jaren zeventig en begin jaren tachtig kan worden beschouwd, zoals ook blijkt uit de in het boekwerk opgenomen loftuitingen van een groot aantal beroemdheden, uiteenlopend van James Hetfield (Metallica), Geddy Lee (Rush) en Brent Hinds (Mastodon) tot oud-tennisspelers John McEncroe en Pat Cash.
Opduvel 