Eigen beheer, 2020
Kultus laat er geen gras over groeien. Binnen vier maanden na het verschijnen van Sonic Pressure verschijnt een nieuw digitaal album, getiteld Prayer Drones. Kultus is Otto Kokke, bekend van Dead Neanderthals en MNHM en als Veni Om. Dat laatste is een eenmansproject en dat geldt ook voor Kultus. Echter, waar Veni Om een meditatief en spiritiueel karakter heeft, daar gaat Kokke in dit project voor een hard volume, net als op de vorige plaat gemaakt met Kustom amps, Korg synthesizers en MXR flangers.
Vorige maand verscheen overigens nog een track van Kultus. Longer Than Really Short maakte Kokke omdat iemand hem gevraagd had om iets dat niet zo lang duurt, maar voor Opduvel werkt de muziek van dit project het best als het juist wel een behoorlijke tijd in beslag neemt. Op Prayer Drones is dat het geval, want het album bestaat uit twee tracks van circa twintig minuten. “The louder you play it, the better it sounds”, luidt de begeleidende tekst en daar is geen woord van gelogen.
‘Killing Puppies for Satan’ begint zonder inleiding, maar gewoon bam!: een zeer luide drone, Sunn O)))-stijl. En dan… gebeurt er niets. Die drone gaat door, twintig minuten lang. Waar de hiervoor genoemde Amerikaanse band nog wel eens van akkoord wisselt, doet Kultus dat niet. Ook in de dikte, de zwaarte en het volume wordt niet gevarieerd. Maar dat er niets gebeurt, is natuurlijk niet helemaal waar. Bovenal is het de verslavende en grofkorrelige klankkleur van de drone die het werk doet. Die drone is echter niet strak, maar fluctueert, waardoor er toch enige beweging in de muziek zit, al is geen sprake van een tempo. Het is een statisch geheel waarbinnen de beweging plaatsvindt. De drone is ook gelaagd en die verschillende lagen werken niet alleen op elkaar in, maar zorgen er ook voor dat er variatie plaatsvindt in je hoofd. De ene keer is het de onderlaag die opvalt, de andere keer de bovenliggende toon en zo wordt beluistering van die ene lange drone een boeiende belevenis.
‘Tentacles Only Work Underwater’ is van hetzelfde laken en pak, al klinkt de drone een fractie hoger. Qua intensiteit doen de twee stukken niet voor elkaar onder: de muziek is even dik, luid en indringend. Wel is de klankkleur verschillend en dat komt niet alleen door de hogere toonhoogte. Achter de zware drones schuilt een andere, iets lichtere drone die echter onheilspellend klinkt en waarin gaandeweg ook enige verandering optreedt. Of is het de schijn die bedriegt? Het zou zomaar kunnen, want het totaalgeluid blijft ook hier twintig minuten lang constant (al willen de oren dat soms niet geloven), inclusief de fluctuatie die ook het eerste stuk kenmerkt.
Het klinkt eenvoudig: een stevige drone maken en het daarbij laten en misschien is het dat ook wel. Maar het is natuurlijk wel zaak de juiste toon, klankkleur en dikte te gebruiken om met slechts één klein idee te blijven boeien. Kultus slaagt erin dat voor elkaar te krijgen en daardoor is Prayer Drones een waar genot voor wie van massieve en indringende drones houdt.
Opduvel 