Presto Chango, 2020
Labasheeda is een in 2004 opgerichte band uit Amsterdam, waarvan de kern bestaat uit oprichter Saskia van der Giessen (zang, gitaar, viool en altviool) en de in 2006 toegetreden Arne Wolfswinkel (gitaar, bas, hammondorgel en Fender Rhodes). Sinds de oprichting bracht de groep vijf albums uit, inclusief de nieuwe plaat Status Seeking. Dat op vinyl verschenen album laat een band horen met een duidelijke hang naar alternatieve genres die het in de jaren negentig goed deden, maar ondertussen wel een eigen gezicht heeft.
Muzikaal laveert Labasheeda behendig tussen een paar genres door, zoals alternatieve rock, punk, lo-fi indierock en post-hardcore. De verschillende elementen worden verpakt in songs met een kop en een staart, maar onderweg kan het alle kanten op gaan. Soms is dat een verandering van koers, een andere keer een twist die aan de muziek wordt gegeven of de niet alledaagse instrumentatie. De muziek klinkt een beetje arty. Zelf heeft de band het over ‘art-punk’ en voor die term valt wel wat te zeggen.
Voornaamste troef van de band is dat de sound wat onvast, schurend en stekelig is. Een van de tracks op het album is getiteld ‘Uncomfortable Objects’ en ook de muziek van Labasheeda heeft iets oncomfortabels. Let wel: dat is een positief oordeel. De band vult niet alles voor de luisteraar in, maar laat wat aan de verbeelding over en soms moet je door een ongemakkelijk schurende passage heen om de schoonheid van de song te ontdekken. Of de schoonheid schuilt juist in dat ongemakkelijke, dat komt ook voor.
Van der Giessen is een geschoold violist, maar een geschoold zangeres is zij beslist niet. Haar stem klinkt onvast en daardoor soms zelfs wat onzeker, maar het past uitstekend bij de muziek van de band, al is het in het begin even wennen. Her en der krijgt zij overigens ondersteuning van achtergrondzangeres Danielle Pijpers. Meer jaren negentig dan opener ‘Dark Dream’ kun je het bijna niet krijgen en dat geldt ook voor de zanglijnen van Van der Giessen, die hier echt zingen combineert met praatzang. De bas klinkt basic, hetzelfde geldt voor de drums, terwijl de gitaar tegendraads opereert.
Een prominente rol voor de bas van Wolfswinkel is weggelegd in ‘Reunion’, waarin drie melodieën door elkaar heen klinken: bas, gitaar en zang. Als daar het vioolspel van Van der Giessen aan wordt toegevoegd, ontstaat een sound waar je u tegen zegt. Halverwege gaat het tempo omhoog en doet een gruizige gitaar zijn intrede. Zonder meer een hoogtepunt op het album. ‘Interruption’ klinkt op het eerste gehoor wat doorsnee, maar dat is gerekend buiten de akoestische gitaar die opduikt. Bovendien is het enigszins jachtige tempo goed gekozen, evenals de stop die plots opduikt. Steeds gebeurt er wat, soms met simpele middelen zoals het even niet laten meedoen van een van de instrumenten (drums, gitaar).
‘Elusive Girl’ doet het aanvankelijk met een vrij spaarzame en simpele instrumentatie, wat de zeggingskracht juist vergroot, evenals de goed geplaatste inbreng van het hammondorgel. Dat Van der Giessen zo nu en dan een beetje vals zingt: het doet niet ter zake. Haar schitterende vioolspel siert ‘False Flag’, een stevige uptempo rocker met de nodige dynamiek. Die song wordt gevolgd door het aan Sonic Youth refererende ‘Crossing Lines’, al heeft Labasheeda wel een andere sound en maken orgel, akoestische gitaar en viool dat de vergelijking toch ook mank gaat. Ook hier geldt dat er steeds iets gebeurt: de band zit niet verlegen om ideeën en weet er meerdere in een song te stoppen zonder dat het topzwaar gaat worden.
Daar staat de losse sound ook garant voor. In meer rechtlijnige songs als ‘Clouds’ is het die sound die de song naar een hoger plan tilt. Labasheeda klinkt overigens niet zo lo-fi dat het krakkemikkig wordt. ‘No Guarantees’ is een somber klinkende song die echt weet te raken, met een mooie rol voor de achtergrondzang van Pijpers en het stemmige vioolspel van Van der Giessen. In ‘The Adversary’ klinkt de band dan weer lekker stekelig en weerbarstig, ondertussen wel oog houdend voor de songstructuur. Een belangrijke rol is weggelegd voor het cellospel van Bas van Waard, die in drie songs de sound mag komen verrijken. Het opvallendst klinkt hij in het fraaie outro van de song.
Dat outro gaat over in ‘Uncomfortable Objects’, weer een sterk dynamische song, met onder andere mooi slepend drumwerk, waarin steeds iets aan de hand is. Veel luchtiger klinkt Labasheeda in ‘Infralight’, dat is gezegend met zo’n typische jaren negentig (underground) indierock-baslijn en dito gitaarspel. Het album eindigt met het korte en punky ‘A Novelty’ en daarmee zet de band een stevig uitroepteken achter een plaat waarop niet alle songs meteen pakken maar bij herhaalde beluistering steeds beter bevallen. Dat gaat ook op voor de zang van Van der Giessen. Viool, cello en hammondorgel zorgen voor de eigen sound. Het ‘art’-gehalte is niet zo groot dat het storend wordt. Status Seeking is een uitstekende plaat van een prima band.
Opduvel 