Tractor Notown/Red Wig, 2020
Een debuut-lp van een stel ervaren muzikanten, dat geldt voor het album Zoikle van de gelijknamige band. De muzikanten zijn dus niet nieuw en de band is dat evenmin, want Zoikle startte al in 2010, destijds als trio. Verder dan twee nummers die werden opgenomen voor de korte experimentele film The Eternal Option, wat resulteerde in de single Illusies 1 + 2 (2011), kwam de band destijds niet. In 2013 hield men ermee op.
Maar Zoikle is terug, en dat is een goede zaak. Het originele trio bestaande uit gitarist Lukas Simonis (o.a. Dull Schicksal, Trespassers W, AA Kismet, Coolhaven, Ig Witzelsucht), vocalist G.W. Sok (o.a. The Ex, King Champion Sounds, Cannibales & Vahinés) en celliste Nina Hitz (o.a. The Barton Workshop, daswirdas, The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble) en de in 2011 toegetreden drummer Cor Hoogerdijk (net als Simonis voorheen te vinden in AA Kismet, Trespassers W en Ig Witzelsucht) maken in 2020 alsnog hun albumdebuut.
Het is een hele bak muzikale ervaring die Zoikle herbergt en wie de verschillende projecten naast elkaar legt, zal zien dat het vooral om underground-muziek gaat, benaderd vanuit uiteenlopende richtingen. Beluistering van de nieuwe plaat leert dat bij de musici van enige verzadiging geen sprake is en dat de verschillende elementen uit groepen waar de bandleden deel van uitmaakten terug te vinden zijn in de muziek van het viertal. Dat ligt er echter niet te dik bovenop, want Zoikle is vooral een frisse en soms lekker tegendraadse of experimentele alternatieve rock- en post-punkplaat, zo eentje die in de jaren tachtig of negentig (toen deze muzikanten al actief waren) niet zou hebben misstaan maar het anno 2020 ook uitstekend doet.
Zoikle houdt de muziek puntig, want de tracks zijn allemaal vrij kort. Drieënhalve minuut is zo’n beetje de max. Daarnaast heeft de band een eigen sound, wat niet in de laatste plaats komt door de bezetting. Er is geen bas, wel een cello en die fungeert allerminst als baspartij maar heeft juist regelmatig een vrije rol. De wisselwerking tussen cello en gitaar is een feest om naar te luisteren, zoals ook de muziek als geheel op een prettig eigenwijze wijze indruk maakt. Opener ‘Sit In The Sun’, bijvoorbeeld, is aanstekelijk terwijl het tegelijkertijd de nodige stekeligheden bevat.
Sok praatzingt meer dan dat hij echt zingt. Zijn stemgeluid is uit duizenden herkenbaar en zijn dictie is gespeend van pathos maar niet van emotie. Dat geldt als hij een tekst declameert, zoals in ‘Shouting/Moon’, waarin zijn bijdrage de constante is, terwijl de muziek (deels) geïmproviseerd lijkt, met een mooie rol voor de tikkende gitaar en de zachtjes spelende cello. Het geldt ook als hij iets meer zingt, zoals in de reeds genoemde openingstrack.
De eigen sound van Zoikle blijft steeds overeind, maar verder is er volop variatie te vinden op de lp. ‘Happy’ doet qua ritme aan (oude) The Ex denken, evenals de voordracht van Sok, maar Zoikle klinkt minder hakkend dan The Ex destijds. Fraai is het gitaarloopje van Simonis waar Hitz op antwoordt en later overheen improviseert. In ‘Waiting’ lijken de gitaar en de cello soms ieder huns weegs te gaan, maar men verliest elkaar niet uit het oog. Het zijn die fijnzinnige elementen in het spel van het viertal die ervoor zorgen dat Zoikle wat anders is dan zomaar een alternatief undergroundbandje.
En er is meer. ‘Poor Lonesome Cowboy’, bijvoorbeeld, dat opent met een dissonante gitaarpartij, een pakkende riff kent en waarin ook een verrassend koortje opduikt. Of ‘Red Devils’, dat is gezegend met een mooi tegendraadse én melodieuze cellopartij die aan Tom Cora doet denken, ‘Gangrene’ met zijn dansbare beat waar enige elektronica aan te pas komt, de dissonantie in gitaar en cello in ‘Murder Madness’, waarin de snaredrum vanuit een garage lijkt te komen, de spanning en de plotse verandering van vorm in ‘The Light’, de snelheid van ‘4Q’, de stevige rock van ‘City of Shame’, het exotische ritme van ‘Up to Eleven’ en het opvallend heldere gitaarspel in ‘Alonalone’.
Het mag duidelijk zijn: er valt veel te halen op Zoikle, een alternatieve rockplaat met weerbarstige elementen die zorgen voor de broodnodige spanning en afwisseling. Het is een prachtige debuutplaat en hopelijk blijft het hier niet bij. Simonis en Sok zijn in ieder geval van plan om op te gaan treden.
Opduvel 