Paviljoen Ongehoorde Muziek, Eindhoven
Woensdag 30 september 2020
Op een woensdagavond in september staat het concert van The Persons op het programma bij het Eindhovense Paviljoen Ongehoorde Muziek (POM). Het is twee dagen na de persconferentie van het kabinet waarbij strengere maatregelen zijn aangekondigd in verband met de toename van het aantal Covid 19-besmettingen. Gelukkig heeft men zich bij POM eerder al zodanig aan de restricties aangepast, dat het geen verschil maakt, uitgezonderd het feit dat iedereen nu geacht wordt om 22:00 uur buiten te staan.
The Persons is een band die improviseert op basis van composities van de hand van klarinettist/altsaxofonist Michael Moore. In de loop van de jaren is de bezetting van het onregelmatig spelende gezelschap een aantal keren gewijzigd. Onder andere Ernst Reijseger, Franky Douglas, Danny Petrow, James Royer, Eric Calmes en Nick Kirgo maakten deel uit van het kwintet. Het laatste op cd uitgebrachte album Sweet Ears betreft een opname gemaakte in het Bimhuis in 1996.
De composities van Moore zijn ook al behoorlijk oud, maar ze worden nieuw leven ingeblazen door een kwintet dat naast de klarinettist/saxofonist bestaat uit oudgediende en vast The Persons-lid Michael Vatcher op drums, Jasper Stadhouders en Jeroen Kimman op gitaar en Miguel Petruccelli op bas. Het is niet zozeer een jazzensemble als wel een heuse band die met verschillende stijlen uit de voeten kan maar bovenal een vloeiende combinatie van jazz- en rockmuziek weet te maken.
Waar Moore bijvoorbeeld met zijn Fragile Quartet vaak op serieuze wijze ingetogen lyrisch en melodisch uit de hoek komt, daar wil de muziek van The Persons nog wel eens luidruchtig uitpakken en soms zelfs ontsporen. Bovendien wordt de humor niet vergeten. De bandleden ogen ontspannen, maar ook geconcentreerd zodra dat vereist is. Het raamwerk van de composities staat genoteerd op papier en op de momenten dat de thema’s worden gespeeld, wordt aandachtig gelezen.
De muziek van The Persons is veelzijdig, zo blijkt uit de set die vanavond wordt gespeeld in POM. Meer uitgeschreven stukken als ‘Two Lines’ en ‘Franz’ contrasteren fraai met meer rockgeoriënteerd werk en vrije improvisaties, waarvoor meer dan voldoende ruimte aanwezig is. Vatcher toont zich zoals altijd de gedreven en inventieve drummer die met zijn uitgesproken mimiek veel aandacht trekt. Behalve de drums bespeelt hij vanavond ook de xyolofoon en is hij in de weer met een soort touwladder van bij elkaar gebonden houten staven.
Stadhouders en Kimman zijn heel verschillende gitaristen, maar hebben allebei een neiging tot onconventioneel spel. Een van de stukken eindigt in een lang duet van de twee gitaristen, waarin zij eensgezind spanning creëren met slechts een paar akkoorden, waarna Stadhouders zich naar zijn versterker buigt en met feedback het stuk uitluidt, samen met de bedrijvige Vatcher met zijn houten staven. Stadhouders speelt ook mandoline, waarmee hij zowel in als buiten het stramien speelt, in het laatste geval tegendraads maar passend in de vrije momenten die de muziek kent.
Petruccelli oogt onverstoorbaar en imponeert op zijn basgitaar met een paar korte solospots. Mooi is hoe hij samen met Moore op klarinet de gevoelvolle melodie verzorgt in ‘Franz’, een ingetogen stuk muziek vol ingehouden spanning. Daar staan een paar weirde vocale uitspattingen tegenover, met een hoofdrol voor Vatcher, en ook een portie stevige surfrock waarin de gitaren loos mogen gaan. In ‘Hinde-wu’ bespeelt Moore zijn klarinet zonder mondstuk, zodat de klank van een fluit ontstaat.
De bandleider straalt een aangename rust uit – ook in zijn spel – en toont zich de bescheidenheid zelve. Hij biedt zijn bandleden alle ruimte en staat niet middenvoor maar aan de zijkant geposteerd, zodat de blik van het publiek voornamelijk op de andere bandleden gericht is. In zijn spel lijkt het erop dat de klarinettist/saxofonist zijn spel soms plooit naar waar de andere muzikanten op dat moment mee bezig zijn, maar Moore maant de anderen soms ook tot rustiger spel zodat zijn lyriek en melodisch vernuft goed uit de verf kunnen komen.
Het optreden van The Persons duurt ongeveer een uur en een kwartier en de tijd vliegt. Het concert eindigt met een heuse polka, al is het een gestoorde door een paar ontregelende en heerlijk chaotische passages. Het zorgt voor een glimlach op het gezicht en het is een passend slot van een concert waarin de band zijn veelzijdigheid en muzikale kunnen etaleert, op ontspannen wijze en met een flinke dosis speelplezier.
Opduvel 