School of the Arts, 2020
Voor wie muziek niet heftig en gek genoeg kan zijn: met Juxtaposition II (Blitzopposition) bedient het vanuit Oslo opererende viertal Agnes Hvizdalek, Guro Skumsnes Moe, Håvard Skaset en Utku Tavil je op je wenken. Al improviserend komt het kwartet tot lawaaiige en buitensporige resultaten die het gehoor en het brein van de luisteraar teisteren.
Hvizdalek is een improviserend musicus, zangeres en componiste, afkomstig uit de Weense experimentele muziekscene en neergestreken in Noorwegen. Haar fascinatie met de menselijke stem komt tot uiting in abstracte vocale muziek. Ook is zij betrokken bij verschillende multidisciplinaire samenwerkingen waarin stem, beeld, performance art, dans, theater, film en letteren worden samengevoegd. Moe (bas en zang) en Skaset (gitaar) vormen de kern van de impro/noiserock/punk/jazz-band MoE. Tavil speelt drums en elektronica en is een “freelance sound person for live and studio applications for loud music” (bron: Discogs).
Zet deze vier muzikanten bij elkaar, laat ze improviseren en je krijgt een knotsgek muzikaal avontuur. Want dat is Juxtaposition II (Blitzopposition): knettergek, gestoord en demonisch. Het lijkt wel een muzikale vorm van exorcisme, waarbij niet het geluid van de ziel die moet worden gered wordt verklankt, maar dat van Beëlzebub die zich hevig verzet en dat doet met duivels plezier. Hvizdalek brengt een eigen vorm van glossolalie en weet zich geruggesteund door de knarsende en krijsende stem van Moe, die ook de elektrische bas mishandelt, door de gestoorde gitaarpartijen van Skaset en door de felle drums en schurende elektronica van Tavil.
Vanaf de eerste vocale klanken van ‘Laughter Slaughter’ (wat een titel!) grijpt het kwartet je bij de strot, om vervolgens goed door te knijpen en vooral niet los te laten. De slagwerkklanken kletteren, de gitaar piept en giert, de bas ronkt en stompt. Daarbovenop komt de elektronica die het geluid verder dicht plamuurt. De onstuimige muziek heeft een hoog freakgehalte en kent geen rem: alles mag, alles kan, zolang het maar noisy en radicaal is. Hvizdalek klinkt als een bezetene met haar maniakale klanken, maar Moe kan er vocaal ook wat van met haar hoge krijsende stem.
In ‘Push & Tuck’ ligt de nadruk meer op percussieve klanken, die vergezeld gaan van overstuurde gitaargeluiden, monsterlijke elektronica en krankjorume stemmen, die verderop de dominante factor vormen. Bovenal straalt het speelplezier ervan af. Luister naar hoe na een vocale kreet de elektronica met donderend geraas invalt: het is met een satanisch genoegen. ‘Metadata’ start met fluisterende vocalen, maar al gauw wordt weer in tongen gesproken, geschreeuwd en gegild. Maar wat wil je met een bak distortion achter je? Vastomlijnde structuren zijn er niet: het gaat om noise en extremiteit in elke gewenste vorm. Of zonder vorm.
Curieus is dat juist een onheilspellende duisternis intreedt in het stuk dat de titel ‘Just Entertainment’ heeft meegekregen. Ondergrondse kerkers, ontzagwekkende monsters in ondraaglijke pijn en nietsontziende beulen doemen voor het geestesoog op. Een gevecht in het onderaardse domein voltrekt zich. In ‘Bodies of Liberties’ wordt vocaal en krachtig getracht om te ontsnappen aan de ketenen, maar het is tevergeefs. Muzikaal wordt even gas teruggenomen, waardoor de menselijke schreeuw des te indringender klinkt.
De donkerte keert terug in ‘Inferior Superiority’, in de vorm van elektronisch geraas waarin de geluiden van elektronica, gitaar en bas zijn samengeklonterd, maar de individuele klanken nog wel als zodanig zijn te herkennen. Het is een kakofonie die van harde accenten wordt voorzien door het percussiespel van Tavil, die elk object dat hem in de weg zit lijkt te willen vermorzelen. Met stuiterende elektronica opent vervolgens ‘Oil & Salmon’ om daarna in kort tijdsbestek nog een paar aspecten van het geluid van de band te benadrukken: ronkende basgitaar, lunatieke stem, messcherpe gitaar en verschroeiende elektronica. Anderhalve minuut volstaat voor deze kopstoot.
Luisteren naar Juxtaposition II (Blitzopposition) is als zitten in een achtbaan. In het donker. Je weet niet wat je overkomt en in de muziek gaat het soms alle kanten uit maar gebeurt ook vaak alles tegelijk. Het is een hels avontuur waar je niet zomaar ongeschonden uit komt. Of het ook goed is? Dacht het wel, ja. Dacht het wel.
Opduvel 