Sacred Bones, 2020
Een getormenteerde ziel die zijn leed eruit schreeuwt of een aanstellerige poseur die faket: de scheidslijn is soms flinterdun, maar wel heel belangrijk. Waar bij rauwe oprechtheid (met name live) de ervaring als toehoorder emotioneel en intens kan zijn, is overdreven pathos niet moeilijk te herkennen en dat leidt tot ergernis. Opduvel zag Uniform op Roadburn 2018. Het duo was geloofwaardig, gaf alles, maar het was het niet helemaal. Na beluistering van Shame moet gezegd worden: nóg niet helemaal.
Het uit New York afkomstige Uniform kent in de vorm van vocalist Michael Berdan een persoon die zijn ziel binnenstebuiten keert. Het lijkt erop dat hij niet anders kan dan in de muziek zijn persoonlijke demonen uitdrijven. De boosheid is echt, maar de kwetsbaarheid ook. Naast woede en frustratie is er oprecht verdriet. Berdan verpakt die emoties in een maniakale voordracht met krachtige vocalen en uitgespuugde woorden die van een gedurfde eerlijkheid getuigen. De teksten verraden ervaring met het bestaan aan de onderkant, met de geestelijke en fysieke moeilijkheden die het leven met zich mee kan brengen.
Voorheen was Uniform een duo dat zich bediende van een drumcomputer, die werd geprogrammeerd door gitarist Ben Greenberg. De industriële rand van de muziek werd mede door de drums uit het kastje veroorzaakt. Toch heeft de band nooit volledig machinaal geklonken; de emotionele component is daarvoor te sterk. Inmiddels is de band uit New York een trio. Na Greg Fox is nu Mike Stark de drummer. Die geeft de muziek van de band een organische en zeer flinke boost. Uniform klonk niet eerder zo goed als op het nieuwe album Shame.
De band heeft attitude en dat zullen we weten. De sound is snoeihard, de muziek agressief en Berdan gaat tot op het bot. Eigenlijk klinkt de zang niet eens echt ver boven de muziek uit, maar de vocalen van Berdan zitten zo vol boosheid, frustratie en urgentie, dat ze toch steeds de aandacht naar zich toetrekken. De gitaarriffs zijn vaak hard, soms fuzzy en gaan gepaard met feedback of distortion. De drumklappen zijn vernietigend en het elektronische element is functioneel. Muzikaal kan Uniform als een bulldozer over je heen denderen, maar de muziek pakt soms ook behoorlijk trashy uit.
“You are what you’ve done / You are what’s been done to you”: er ligt veel besloten in die woorden. ‘Delco’ is een opener van jewelste, waarbij tekst en vocalen worden voorzien van een in intensiteit steeds toenemende instrumentatie. Noiserock zoals noiserock bedoeld is. Veel smeriger is het geluid in ‘The Shadow of God’s Hand’, dat is voorzien van een stevige metalriff met een flinke bak distortion. De tempoversnelling komt plotseling maar klinkt niet geforceerd. De drums klinken zeer dominant.
Nu de drums niet meer uit een kastje komen, wordt de industrial een beetje losgelaten, maar het is er nog wel degelijk. Net als de noise. Een combinatie van die twee is te horen aan het einde van ‘Life in Remission’, qua sound misschien wel het hoogtepunt van Shame. De mokerslagen van Mike Sharp komen kneiterhard aan en de distortion doet zijn vernietigende werk. Er is ook een black metal-invloed aanwezig in ‘Life in Remission’, in de vorm van een hoog tempo en een shreddende gitaar. Uniform klinkt echter veel trashier dan de meeste black metalbands.
De muziek van Uniform kun je moeilijk melodieus noemen, maar in ‘Dispatches From The Gutter’ klinkt toch iets door dat op een echte melodie begint te lijken. Maar melodie of geen melodie: de agressie gaat nooit verloren. De gitaarriff is simpel en doeltreffend. Het duurt allemaal maar kort: een minuut en vierenvijftig seconden, in old school-punktraditie. In ‘This Won’t End Well’ bewijst Uniform dat het nog sneller kan, maar al gauw wordt teruggevallen in een slakkentempo, slepend en meedogenloos.
Alle bouwstenen die Shame zo goed maken, komen samen in de lange afsluiter ‘I Am The Cancer’. Nekbrekende black metal-snelheid maar ook een log tempo, een vuige rock & roll-riff maar maar ook een doomriff, punkrock, industrial, noiserock, metal: hoe kun je het in één song stoppen zonder van de hak op de tak te springen of het beoogde doel voorbij te streven? Uniform slaagt met glans. Het is de perfecte afsluiter: agressief, in-your-face, intens. “And God will not love you forever.” De boodschap is duidelijk.
Opduvel 