Medusa MusiQ, 2020

I’m Afraid We Became One, het eerste volledige album van de Amsterdamse band Blue Crime, zou eigenlijk al een paar maanden geleden verschijnen. De songs zijn ook al enige tijd te beluisteren op bandcamp. Door corona liepen de zaken ook bij deze band anders dan verwacht en de officiële releasedatum is daarom verschoven naar vandaag, vrijdag 4 september 2020.

Voordat dit album werd opgenomen, toerde de band door Europa en Zuid-Afrika en speelde men in 2018 op het Meltdown Festival in Londen, op uitnodiging van curator van die editie, Robert Smith van The Cure. Er is inmiddels het nodige veranderd binnen de band. Van de bezetting die in 2015 de ep TYR het licht liet zien is alleen gitariste/vocaliste Alexandra Duvekot over. Zij wordt nu vergezeld door Dennis Duijnhouwer, Jochem Baelus en Lucy Kruger. Dat heeft natuurlijk zijn weerslag op het bandgeluid en dat pakt in dit geval goed uit.

Het bewijs daarvan is het nu verschenen album, een mooie donkere gitaarplaat met de nodige stekelrandjes. De muziek van Blue Crime heeft wortels in indierock en noiserock, maar heeft ook een dromerige kant, vooral door Duvekot’s vocalen, en een psychedelische inslag. Op de zang en op de gitaren ligt regelmatig een galm, maar de songs van het viertal zijn niet zweverig. Integendeel: die staan met twee benen op de grond en krijgen zo nu en dan een stevige noise-injectie.

In de titelsong die het album opent wordt dit direct duidelijk: mooie, bijna achteloze zang is ingebed in een indierocksong, die echter op het eind uit de bocht vliegt en uitmondt in een flinke dosis gitaarlawaai. In het daaropvolgende ‘UFO’ twinkelen de gitaren om en door elkaar heen, maar trekt Duvekot met haar vocalen de song de duisternis in. De combinatie dromerige vocalen en harde gitaren werkt uitstekend, mede door de goede productie waardoor de scherpte van het geluid naar voren komt. Er is niet overdreven gepolijst, waardoor de muziek leeft en een live-gevoel uitstraalt. Dat scherpe geluid valt vooral op in de wat rustigere en langzamere passages, die vaak een lawaaiige rand hebben.

‘Spider’ zou met gemak een landerige popsong kunnen zijn, maar bij Blue Crime wordt aan de melodie een spannende lading gegeven door de instrumentale invulling, inclusief korte gitaareruptie. Over spanning gesproken: ‘Take Death’ opent met gitaarwalmen die de spanning opvoeren totdat de song na zo’n anderhalve minuut openbarst, om tegen het einde even pas op de plaats te maken voordat de laatste gitaarsalvo’s worden afgevuurd. De band zit niet om muzikale ideeën verlegen. Het geluid van de gitaren doet overigens wat denken aan Howrah, stadgenoten van Blue Crime.

Hoewel Blue Crime een duidelijke sound heeft, wordt de muziek nergens eenvormig. De songs onderscheiden zich duidelijk van elkaar. Zo wordt in het met een strakke beat onderlegde ‘Absent Nation’ een heus koortje tevoorschijn getoverd. In dezelfde song veroorzaakt een van de gitaristen een gitaarstorm, terwijl dat strakke ritme gehandhaafd blijft. Eén keer verliest de band het liedje uit het oog, maar daar staat tegenover dat ‘Trigger’ een paar heerlijk schurende gitaaroprispingen kent en een prachtige melodieuze baspartij, dus een bezwaar is het niet. Een melodieuze rol voor de bas is er ook in het met jaren tachtig new wave-invloeden doorspekte ‘Manimal’, zonder dat iets aan de karakteristieke sound van de band wordt afgedaan.

Karakteristiek is ook de sfeer die de muziek van Blue Crime uitstraalt. Elke track heeft iets duisters in zich, een sinister trekje of een spooky inslag. Dat ligt er echter niet te dik bovenop. I’m Afraid We Became One is een debuutplaat die staat als een huis; een avontuurlijke gitaarplaat met een donkere rand.

I’m Afraid We Became One bandcamp