m-tronic, 2020
Enkele dagen geleden besprak Opduvel het album Transition van Pink Room en SEPL. SEPL staat voor Scorched Earth Policy Lab en dat is het eenmansproject van de Fransman Thierry Arnal. Hij was van 2008 tot 2016 lid van Fragment., waarvan acht albums en een flink aantal ep’s zijn verschenen. Daarnaast is hij te vinden in drie duo’s: N400, dat in 2017 een album uitbracht, HAST, waarvan vorig jaar eveneens een album verscheen, en 2W, dat onlangs een titelloos album uitbracht. Daarnaast is Arnal sinds 2015 actief onder de naam AMANTRA, waarvan de nodige uitgaven zijn verschenen, en eerder on der de naam Flex, onder welke noemer in 1997 een ep verscheen.
Sinds 2018 gebruikt Arnal de naam Scorched Earth Policy Lab en ook onder die vlag is hij zeer productief. Eind juni van dit jaar verscheen Escape From Hyperreality, een door het in Parijs gevestigde label m-tronic uitgebracht digitaal album dat twee tracks telt van elk exact twintig minuten. Het is een intens album waarop de Fransman zijn voorliefde voor dark ambient en noise flink botviert. Het gaat hier bepaald niet om een helder ambient-werkstuk, maar om duistere drones die regelmatig met een flinke noiselaag worden omgeven.
‘Hyper’ is een en al donkere dreiging. Onheilspellend zwevende klanken bepalen het muzikale parcours en daar voegt Arnal noisy klanken aan toe die regelmatig flink ronken en stevig huishouden, zelfs zodanig dat de zware drone moeite moet doen om niet op de achtergrond te geraken. Het samengaan van de drone en de noise leidt tot een prachtige geluidsmuur, die echter niet zo dicht is dat van transparantie geen sprake meer is. De lagen zijn herkenbaar en nergens is sprake van een brij van geluid. Wel is de muziek behoorlijk intens: SEPL sluit je op in zijn met klanken gevulde ruimte en houdt je daar vast totdat de laatste toon is weggestorven.
Dat gebeurt echter uit vrije wil. Ontsnappen is geen gedachte die opkomt, ook niet als Arnal in de laatste paar minuten de teugels enigszins laat vieren en lichtere klanken toelaat in het geluidsspectrum. Alsof hij de deur met daarachter het licht op een kier heeft gezet en je de mogelijkheid geeft er naartoe te gaan.
Zodra ‘Reality’ begint, is het te laat en bevindt je je opnieuw in zelfgekozen gevangenschap. Het stuk klinkt in zijn totaliteit iets minder zwaar dan ‘Hyper’, maar met met zijn noisy, dichte klankwolken niet minder intens, althans in het eerste gedeelte. Achter een flinke wal van drones en noise, die nu een hechte eenheid vormen, klinken geluiden waarvoor je moeite moet doen om die te onderscheiden en die een beweging suggereren.
Bijna acht minuten zijn verstreken als het tweede stuk van kleur verandert. De drone en noise blijven maar worden verplaatst naar de achtergrond. Daarmee wordt ruimte gecreëerd voor stemmen, woordloze zang die steeds opkomt en wegsterft. Daaromheen legt Arnal wat lichtere klanken, waardoor wordt voorkomen dat het stuk een ritueel karakter krijgt. De dreiging blijft, ook als de muziek wat minder intensiteit bevat. Daarnaast zorgt Arnal ervoor dat de muziek constant in beweging is. Dat gebeurt door klanken op te laten komen en weer te laten verdwijnen of door klanken in een patroon te laten bewegen. In de laatste zes minuten zijn de stemmen verdwenen om plaats te maken voor een met regelmaat opkomend motief, dat zich mengt in een veld van bewegende klanken. Langzaam laat SEPL klanken wegvloeien, waardoor het stuk opvallend licht eindigt.
Het is een intense trip die SEPL je voorschotelt op Escape From Hyperreality, maar het is er een die verslavend werkt. Arnal weet zijn uit twee delen bestaande werk bovendien subliem op te bouwen én af te bouwen. De abstracte duisternis is aantrekkelijk. Je verlangt er steeds weer naar terug.
Opduvel 