Lost Tribe Sound, 2020
De in Amsterdam woonachtige Benjamin van Vliet brengt zijn muziek uit onder de noemer Microwolf. Van Vliet is ook tekstschrijver, marketeer en journalist. Voorheen werkte hij samen met andere muzikanten, maar hij merkte dat samenwerken ook betekent dat je compromissen gaat sluiten en dat dan juist de meer bizarre ideeën sneuvelen. Als solomuzikant heb je dat probleem niet en dus was Microwolf geboren.
Inmiddels is Van Vliet toe aan zijn derde solo-album. Volgens eigen zeggen bevat deze plaat de meest radicale muziek die hij tot nu toe maakte. Erg extreem klinkt de muziek op My Cauliflower Ears echter niet. Microwolf houdt de muziek opvallend klein. Wel staat de muziek bol van ideeën, van ritmische vondsten en van (omgevings)geluiden die op inventieve wijze worden ingebracht en geïncorporeerd in herkenbare stukken muziek.
Van Vliet is de afgelopen jaren dieper in dronemuziek en modern klassieke muziek gedoken en die ervaring heeft hij meegenomen in zijn muziek op My Cauliflower Ears. Het is een intiem en persoonlijk album waarin stijlen worden vermengd tot iets eigens. De muziek is in elkaar geknutseld en dat hoor je, maar het klinkt nergens geforceerd. De vocalen zijn breekbaar en de liedjes zijn breekbaar maar de muziek is sprekend en de emoties zijn sterk. De stemming is somber, droevig, soms berustend.
Microwolf vindt zijn invloeden uit verschillende hoeken. Ambient, drone, folk, triphop, modern klassiek, avant-garde en pop klinken door in de zeven songs die het album telt. Daarbij vermijdt de muzikant dat hij een stijl de overhand geeft. In opener ‘Mara’ komen de elementen samen in een traag voortbewegend stuk muziek waarin onder meer drones, experimentele klanken, gitaar, een oosters strijkinstrument, triangel, handclaps en slagwerk een intrigerend geluidslandschap scheppen voor de kwetsbare vocalen van Van Vliet. De song is rijk aan ideeën en de instrumentale invulling is veelzijdig, maar overvloedig wordt het nergens. Sterker nog: de nadruk ligt op het fragiele, het gevoelige, niet op het expressieve en excessieve.
In ‘Emaho/Colour’ spelen omgevingsgeluiden, die met stiltes worden onderbroken, een belangrijke rol. Een drone wordt toegevoegd en Van Vliet zingt zachtjes, net niet fluisterend. Gaandeweg nemen luider wordende en spanning creërende drones de overhand en worden meer zangstemmen toegevoegd. De basis voor ‘Sad Collector’ wordt gevormd door een repeterend ritme en trage basklanken. Van daaruit bouwt Microwolf met gitaar, een orgeltje en zijn stem aan een stemmige song dat door het ritme toch bijna iets aanstekelijks heeft.
Het titelstuk is aanvankelijk een uitgekleed stuk muziek. Slechts gitaar en stem klinken aan het begin. Het glijden van de vingers over de snaren is goed te horen, waardoor de muziek dichtbij en intiem overkomt. Behoedzaam worden andere instrumenten en stemmen toegevoegd, zonder aan het breekbare karakter van de song afbreuk te doen. Het stuk contrasteert met het daaropvolgende ‘Ciao Mare!’, waarin een hoekig ritme wordt neergelegd en omgevingsgeluiden daar doorheen zijn te horen. Het komt in het begin wat onwennig over, maar bijna achteloos weet Van Vliet er toch een coherente song uit te puren.
Omgevingsgeluiden en huiselijke geluiden zijn een belangrijk onderdeel van ‘Under’. Ook hier klinkt de ritmische component wat ongemakkelijk, maar wordt die des te intrigerender als Van Vliet zijn vocalen inzet en de puzzelstukjes in elkaar vallen. In ‘Must I Be Bound?’ houdt Microwolf het ritme dan wat strakker, maar voegt hij er speelse percussieve details aan toe. Het repeterende gitaarmotief is melodieus en de zang zoals steeds zacht en fragiel. Op subtiele wijze verweeft Van Vliet stemmen in het mooi opgebouwde stuk.
Microwolf maakt met My Cauliflower Ears een album vol subtiele en introspectieve muziek. Het zijn songs die zorgvuldig zijn geconstrueerd maar waarin niet alle elementen strak in het gelid staan. De imperfectie lijkt te worden omarmd. De muziek klinkt daardoor broos en behoudt zijn emotionele impact. Een intiem en gedetailleerd album vol wonderschone melancholie.
Tegelijkertijd is ook een album met instrumentale versies van zes van de zeven stukken verschenen. Ook dat album is zeer de moeite waard, al was het alleen al omdat de vele instrumentale details meer naar voren komen. De vocalen vormen echter een essentieel onderdeel van de muziek, dus de versie met vocalen valt te prefereren. De instrumentals zijn daar een mooie aanvulling op.
My Cauliflower Ears (instrumentals) bandcamp
Opduvel 