Hominid Sounds, 2020

In het grondwater van Leeds zit een vruchtbaar element, want de laatste paar jaar komt een aantal uitstekende bands bovendrijven uit de stad in het noorden van Engeland. Dat water smaakt dan wel heel vies, want de bands waar het om gaat, zoals Sloth Hammer en Hundred Year Old Man, blinken niet uit in het maken van nette muziek. Integendeel: de riffs zijn bij voorkeur smerig en het nihilisme viert hoogtij, bij de eerstgenoemde band overigens opvallender dan bij de tweede.

Hominid Sounds is een in Londen gevestigd platenlabel dat onder andere grossiert in uitgaven van uitstekende noiserock- en psychedelische rockbands, zoals Bruxa Maria, Casual Nun, Remote Viewing, Wart Biter en Sly & The Family Drone. In het geval van het uit Leeds afkomstige The Shits heeft het Londense label de band letterlijk van de straat geplukt, dat is althans het vermoeden na het beluisteren van de muziek en de teksten van de debuut-lp Punishment.

Die debuut-lp werd voorafgegaan door de single Crawl Through Dirt en de ep Drink Your Blood, beide uit 2018. Teergevoelige zieltjes kunnen zich beter uit de voeten maken, want de muziek én de teksten van The Shits zijn nietsontziend en recht voor zijn raap en worden zonder scrupules voor het voetlicht gebracht. De sound is afgesteld op standje smerig, is grof en fuzzy en staat vaak stijf van de feedback. Het geluid bivakkeert op de rand van overstuurd. Er wordt geen enkele moeite gedaan om enige nuance of polijsting aan te brengen, zodat het de ruwe eerlijkheid is wat je hoort.

De eerste feedbackklanken van ‘Jackal’ spreken boekdelen: de gitaarriff is hard en vies, de ritmesectie speelt simpel maar doeltreffend en de zang komt vanuit de ondergrondse krochten van de stad. Hoewel Punishment een debuut-lp is, getuigen de woorden van de zich Raw Dog noemende vocalist van een ruime ervaring aan de zelfkant van de samenleving, daar waar de pijnlijke kanten van het leven aan de oppervlakte verschijnen en het leven oneerlijk en onbeschaafd is. Je mag blij zijn als je het overleeft.

The Shits voelen zich thuis in het nihilisme, het negatieve en het letale. De meedogenloze riffs maken van elke tegenwerping gehakt. Het zijn de harde wetten van de straat die domineren. Om te overleven moet soms een leven genomen worden. “My life means nothing / And neither does yours”, zingt Raw Dog in het steeds harder op je inbeukende ‘A Slow and Aching Pain’. Het is maar dat je het weet. Raw Dog lijkt er ook van te genieten, getuige ‘Murder On My Mind’: “Whole family dead / Paint the carpets red / Murder on my mind / Murder all the time”. Het is negatief, het is ongemakkelijk, het is psychopathisch, maar het is ook verpakt in verslavende vunzigheid, met een weergaloze riff die gaandeweg ook nog een extra dot energie wordt gegeven. Wow! Daar heb je na een kwartier nog geen genoeg van. The Shits houden het bij vierenhalve minuut.

Ook ‘Whatever’ is gezegend met een grandioze hardrock-riff die door de feedback- en noise-mangel wordt gehaald. Door met het tempo te spelen, wordt de song interessant gehouden. “Hit the bad part of town, just keep walking / Given up on safety, play with my life” en “Who’d even give a fuck if I died / I wouldn’t give a fuck if I died”: het is ondertussen wel duidelijk waar The Shits voor staan. De bijna acht minuten durende afsluiter ‘Drink Your Blood’ toont nogmaals de kracht van herhaling en is muzikaal voorzien van een sinistere rand. Je komt de bandleden van The Shits liever niet in het donker op straat tegen.

Voor het podium gelden echter andere wetten en met dit debuutalbum op zak moet de band uit Leeds toch wat Britse concertzalen op zijn kop kunnen zetten, ware daar geen corona. Dat virus maakt van 2020 geen best jaar. Als het gaat om noiserock, is het echter een uitstekend jaar en Punishment van The Shits behoort tot de allerbeste noiserock-platen die dit jaar zijn verschenen. Alle acht songs zijn ijzersterk, als luisteraar is je geen rust gegund en na afloop blijf je uitgeput achter. Hoe verslavend kan smerigheid zijn. Fantastisch.

Punishment bandcamp