Love Love, 2020
Sly & The Family Drone is een Engels gezelschap dat het maken van noise tot zijn specialiteit heeft gemaakt. Concerten zijn intense belevenissen, waarbij spontaniteit en improvisatie zorgen voor een dampende gebeurtenis. Dat binnen de soms chaotische noise ook ruimte is voor nuance, bewees de band op het vorig jaar verschenen Gentle Persuaders. Op dat album heeft de muziek ook ademruimte, hoeft het gas niet steeds vol ingedrukt te blijven en speelt dynamiek een voorname rol.
Dat Sly & The Family Drone niet steeds dezelfde koers varen, blijkt ook uit het nu verschenen Walk It Dry. De ingrediënten zijn bekend van het vorige album, maar de band gebruikt die nu in kortere stukken die min of meer een logisch geheel vormen. Met slagwerk/percussie, baritonsax en elektronica weten de mannen nog steeds een flinke bak herrie te maken, maar de groep doet ook aan spanningsopbouw en groove.
De band valt met de deur in huis in opener ‘A Black Uniformed Strutting Animal’: stevige tomslagen, bekkens die gegeseld worden, rondvliegende elektronica en een beestachtig klinkende baritonsax maken duidelijk dat het Sly & The Family Drone menens is. Saxofonist James Allsopp weet tussen grommen en gieren te manoeuvreren en zijn sound geeft de muziek een smerig randje. De structuur wordt op het eind losgelaten, zodat even in vrije vorm herrie gemaakt kan worden. In ‘Dead Cat Chaos Magician’ (ja, de band is goed in titels) komt de elektronische component pas goed los: van alle kanten komen de piepjes, bliepjes en vreemde geluiden op je af. Allsopp houdt zich aanvankelijk iets meer op de achtergrond, maar met drums worden harde accenten gelegd. In het tweede gedeelte is de sax prominenter aanwezig, op Albert Ayler- en Charles Gayle-achtige wijze. De percussieve poot van de band blijft zeer krachtig.
Verder gaat het met ‘Swearing On The Horns’, dat een aanstekelijk ritme koppelt aan tegendraadse en noisy elektronica en ingehouden saxspel. ‘Bulgarian Steel’ kent een oorverdovend ritme van drums en elektronica, waar de baritonsax maar nauwelijks bovenuit weet te komen. Het is keihard en werkt verslavend. De variabelen komen van het dubbele slagwerk. Ook in ‘Shrieking Grief’, is de noise trommelvliesverscheurend. De drumroffels vliegen om je oren en de elektronica versterkt de bak herrie. Voor de sax is het weer alle hens aan dek om zich verstaanbaar te maken. Het ritme wordt even losgelaten voor een vrij gedeelte dat gevuld wordt met weerbarstige elektronica, waarna weer onverdroten wordt voortgeploegd.
Meer nuance is te vinden in ‘Sunken Disorderly’, dat met drones, bekkens en sax een spannende ondergrond neerlegt voor keelzang. Weg zijn de dwingende ritmes: Sly & The Family Drone zoekt zijn weg nu op ritueel en meditatief terrein. Dat gaat ze nog goed af ook. Noisy is de muziek echter nog steeds en het lijkt erop dat de spanning ook de bandleden bijna te veel wordt. De muziek vraagt nadrukkelijk om verlossing in de vorm van een uitbarsting of een lompe beat, en soms lijken de aanzetten daarvoor aanwezig. De saxofoon lijkt te zijn gekooid, waarbij hij vanachter de tralies zijn wanhoop eruit schreeuwt. Maar alle hoop is tevergeefs en op het eind rest niets anders dan berusting in deze indrukwekkende track.
‘My Torso Is A Shotgun’ zet ook in op suspense, maar bevat wel een aantal rake klappen. De muziek is donker, maar bovenal gewelddadig, als een gevecht tussen reusachtige monsters. Er is geen ontkomen aan, al blijkt de sax er wel tussendoor te kunnen laveren. Verderop lijkt het gevecht ten einde, al zijn er nog wat stuiptrekkingen waarneembaar. Slottrack ‘Tsukiji’ zorgt voor een oosterse verrassing op het einde. Dat is niet de enige verrassing, want de muziek is opvallend ingetogen. De noise is verplaatst naar de achtergrond, waar die dreigend aanwezig is. Het harmonium zorgt er met enkele basale klanken voor dat de noise ook daadwerkelijk onder de duim wordt gehouden, al is het soms ternauwernood. Met een sample van ritueel gezang eindigt het album.
Op het nieuwe album verlegt Sly & The Family Drone zijn grenzen zonder zijn noise-uitgangspunt te verloochenen. Er is ruimte voor reflectie, maar ook op die momenten weten de Engelsen noise te creëren. Die hoeft alleen niet steeds het allesbepalende element te zijn. De krachtige en luide stukken komen wellicht daarom des te harder aan. Walk It Dry is een ijzersterk en verrassend album, waarop de band bewijst dat zijn mogelijkheden nog lang niet zijn uitgeput.
Sly & The Family Drone website
Opduvel 