Cursed Monk, 2020
Aan de zwaarmoedige kant van het metal-spectrum bevindt zich The Mountain King. Dat is het project van de vanuit de Duitse stad Mainz opererende Eric McQueen. Hij bewijst op Wicked Zen dat het mogelijk is om binnen de grenzen van drone- en (funeral) doom metal te experimenteren met stijlvormen, met instrumentatie en met oosterse sferen. Helemaal nieuw zal het allemaal niet zijn, maar de combinatie van factoren is wat dit album eigenzinniger en daarmee interessanter maakt dan menig album waarop muzikaal in dezelfde vijvers wordt gevist.
Op het album is McQueen verantwoordelijk voor de vocalen en speelt hij gitaren, bas, theremin, hammond orgel en synths. Hij wordt op gitaar bijgestaan door Frank Gr’mbarth Dillschnitter en op drums door Daniel Gallardo. De oosterse rand van de muziek wordt verzorgd door Manuel El Churro Churión op sitar en op één track door Yorgos Mourkousis op saz.
Wicked Zen is opgenomen in Duitsland, de Verenigde Staten, Venezuela en Griekenland tussen 2018 en 2020. De muziek klinkt aanvankelijk pompeus en dramatisch, maar neemt afslagen richting meditatiever en contemplatiever terrein in het tweede gedeelte van het lange album. Drone en doom overheersen, maar Opduvel hoort ook progmetal en psychedelische invloeden en zelfs snippertjes jaren zeventig krautrock, al zitten die invloeden wat dieper in de muziek verscholen.
De eerste twee tracks zetten de neerslachtigheid in een luide context. ‘As Below, So Below’ laat doomy drone metal horen met een rituele inslag, waarin psychedelische tendensen zijn te bespeuren, evenals oosterse sferen. Dat laatste komt met name door de inbreng van de sitar, een instrument dat in meerdere tracks terugkeert. The Mountain King is echter niet geforceerd op zoek naar kruisbestuivingen en een aparte instrumentatie. De sitar past in de muzikale sfeer die de Duitse band neerzet.
‘St. Nihil, The Martyr’ is enigszins vergelijkbaar met het eerste stuk, maar onderscheidt zich door een stuk gesproken woord en een grafstem. De tempoversnelling naar midtempo pakt bijzonder goed uit. De bombast past in de rituele sfeer die wordt geschapen. Wel komt de grens naar potsierlijkheid soms akelig dichtbij, maar steeds blijft The Mountain King aan de goede kant van de streep.
Het volgende stuk is getiteld ‘As Your Parasite Grows You Become The Parasite’. Niemand zei dat het gezellig was. Na een lang ingetogen intro, barst na vier minuten de trage hel los. We zijn nu echt in de diepste diepten beland. Zwartgalligheid is een credo. Daar kunnen de cleane vocalen niets aan veranderen. De sfeer is uitermate somber. Net als de sitar, wordt ook de saz niet als gimmick ingezet, maar op natuurlijke wijze ingebed in de muziek en in de sfeer die de muziek uitstraalt.
‘With Every Breath The Universe Expands And Collapses’: het is een curieuze titel misschien, maar als je naar het stuk luistert zie je het zo voor je geestesoog gebeuren. De muziek klinkt, na het psychedelische begin met een traag sirene-achtig geluid, groots en meeslepend maar zonder (valse) pretenties. Onderscheidende elementen zijn uiteraard de drone, maar ook Indiase percussie, sitar, theremin en melodieuze rituele zang. De sfeer doet denken aan een hippie-commune of sekte (met priester) waar de dood rondwaart. De drone is wellicht minder zwaar dan in de eerste twee stukken, maar zeer indringend, als een strenge meester die op de achtergrond toeziet op het behoud van de droeve en naargeestige sfeer als de gitaren melodieus in de weer zijn.
Dan is er nog ‘Wicked Zen’, dat de funeral doom in het zonlicht zet als er zonlicht zou bestaan in de muziek van The Mountain King. Ook nu valt de cleane zang op, evenals de sombere melodielijn. De tristesse druipt van iedere noot af, ruim 23 minuten lang. Harde gitaarlijnen klinken bovenop de zware drone en de muziek lijkt wel te bezwijken onder zijn eigen gewicht. De muziek klinkt niet eens overdreven zwaar, maar qua sfeer zakt de boel steeds verder het moeras in. Van daaruit ontstaat echter een lyrische gitaarmelodie die langzaam uit de drassige grond oprijst. Weg is de drone. De gitaarpartij krijgt gezelschap van zwevende thereminklanken die ontregelend werken. De muziek kruipt nu onderhuids, is razend spannend en vraagt om verlossing. Die komt er niet. In plaats daarvan wordt de muziek steeds soberder tot slechts een paar gitaarklanken overblijven. Een prachtig verstild einde van het album.
Maar niet in alle gevallen. De bij Cursed Monk Records verschenen cd-versie bevat twee bonus-tracks. Het zijn twee kortere stukken, waarvan de eerste, Mothra’s Legacy II (The Hatch), een spoken word-stuk is en volstrekt overbodig. Dat wordt enigszins goedgemaakt met ‘Warm Silence Of Disbelief’, waarin gitaartonen klinkend als klokslagen in een processie het tempo aangegeven. Daar bovenop zorgen gitaren en orgel voor een plechtige sfeer die goed aansluit op die van de reguliere albumtracks. Het zijn die tracks die een verslavende werking hebben, blijk geven van een frisse (al is dat hier een vreemd woord) kijk op het drone- en doom metalgenre en zorgen voor een memorabel album.
Opduvel 