Moonlee, 2020
Nikki Louder is een in 2007 opgericht trio uit het Sloveense Kamnik. Tot nu toe lieten de noiserockers vier albums en twee ep’s het licht zien. Onlangs verscheen ep nummer 3, uitgebracht bij Moonlee Records en zonder titel. De 7-inchschijf telt drie nummers die bij elkaar een dikke twaalf minuten in beslag nemen. Het is net genoeg om een paar facetten van waar de muziek van het trio voor staat, te kunnen belichten.
De muziek van Nikki Louder valt onder de noemer noiserock, maar er zijn raakvlakken met alternatieve rock/indierock, garagerock en hardcore/punk. Het is dus geen noiserock van het beheerste en broeierige soort (al is de band daar getuige enkele songs uit het verleden wel toe in staat), maar een wat chaotische en trashy variant. De muziek wordt niet met mathematische precisie gespeeld, maar het mag schuren en een tikkeltje scheef zitten.
‘Sip And Again’ opent met een lo-fi indierock-riff. Met name de drums klinken als opgenomen in de garage. Verder valt de melodieuze baslijn op. De hoge vocalen klinken gepijnigd en en zijn wat naar achteren gemixt. Het is een wat rommelig geheel, maar het werkt. En hoe. Het nummer dankt zijn aanstekelijkheid juist aan de imperfecte sound, die niet al te vol is. De band moet het niet moet hebben van een overdonderende présence, maar van een wat nonchalante attitude.
‘Tail Droop When Girls Leave’ gaat op dezelfde voet verder, maar in een tempootje hoger. De bas is opnieuw de stuwende kracht, terwijl de scherp klinkende gitaar voor de stekeligheid zorgt. De vocalen zijn ook nu niet op de voorgrond aanwezig en fungeren meer als een vierde instrument dan als het alle aandacht naar zich toe trekkende element. De drumpartij is niet zwaar aangezet en dat geldt ook voor de sound van de drumkit. De basdrum klinkt bijvoorbeeld niet hard door. Het past wel in de trashy indierock/noiserock van het trio.
Kant B van de ep bestaat uit het zes minuten in beslag nemende ‘I Think Not’, waarop het trio wat aan mathrock refererende breaks laat horen. Ook dat gebeurt natuurlijk wat slordig, maar dat – zo mag inmiddels duidelijk zijn – is juist het aantrekkelijke van de muziek van deze band. In tegenstelling tot de eerste twee compacte songs, wordt nu de tijd genomen om het muziekstuk zich te laten ontvouwen en is er ruimte voor een lang instrumentaal gedeelte waarin met name de drums opvallen doordat die even hard in de mix staan dan de gitaar en de bas. Het tweetonige motief van de bas wordt steeds herhaald, terwijl ook de gitaar repetitieve patronen speelt, totdat het noisy einde aanbreekt, waarin de nodige distortion wordt aangebracht.
Nikki Louder heeft niet de beste muzikanten, niet de meest imponerende sound en niet de coolste songs, maar toch maakt het trio op deze titelloze ep indruk. Het is de combinatie van factoren die werkt. Bovendien overdrijft de band niet: de band hoeft niet overdreven luidruchtig te klinken, zet de songs niet te zwaar aan en put zich niet uit in experimentele fratsen. Het past allemaal, al zit het niet allemaal even strak. Niets is perfect en dat is wel zo eerlijk. Zowel de noiserock-liefhebber als degenen die houden van jaren negentig lo-fi indierock, zullen met dit schijfje wel uit de voeten kunnen.
Opduvel 