Rope or Guillotine/Breathe Plastic, 2020
In 2012 is in het Canadese Toronto het trio IRN opgericht. De band heeft zich tot doel gesteld om ellendige muziek te maken. Luisterend naar hun nieuwe ep, slaagt de band daar anno 2020 uitstekend in. Dat is een compliment.
Voor de Europese markt wordt de ep van IRN uitgebracht bij twee Nederlandse labels: het Nijmeegse Rope or Guillotine (vinyl) en het Rijswijkse Breathe Plastic (cassette). De tracklisting telt twee stukken die bij elkaar zo’n 23 minuten in beslag nemen. De muziek is een ruwe mengeling van doom- en sludge metal met een voorkeur voor repetitieve structuren en een moddervette sound.
‘Blood Seeping From Your Eyes’ heet het eerste stuk. Vanaf de eerste kreten zijn we vertrokken op een reis door donkere krochten en vervuilde achterafstegen, waar de viezigheid van de muren druipt, het ongedierte welig tiert en je je leven niet zeker bent. IRN bewandelt het pad met graagte. De bas klinkt diep en de gitaar is laag gestemd. De rol van gangmaker is echter weggelegd voor de drums, die all over the place zijn en zich niet beperken tot louter het aangeven van het ritme. Gaandeweg wordt het tempo vertraagd, maar het leidt niet tot enige verlossing. De angstaanjagende vocalen klinken vervormd en komen van alle kanten; de monsters hebben je in een doodlopende straat gedreven. Ontsnappen is niet meer mogelijk. De gitaareffecten dragen bij aan het naderend onheil. Van elke gespeelde noot druipt de misère af. IRN vindt daarbij voldoende variatie om de volle elf minuten te blijven boeien.
‘Forever Miserable’ is een stuk langzamer en doomier dan de eerste track. De band lijkt er een satanisch genoegen in te scheppen om zijn onheilsboodschap tergend traag op je in te laten werken. Het tempo gaat zelfs naar beneden zodra de vocalen hun intrede doen. Minutenlang beperkt IRN zich tot het om de paar seconden toedienen van een mokerslag. Gitaar en bas klinken lang door en tussen elke aanslag zit spanning. De zang komt vanuit de goot en hoewel de boodschap niet goed te verstaan is, is duidelijk dat die niet veel goeds inhoudt. De muzikale invulling wordt gaandeweg dichter: de drums verhogen het tempo, bekkens worden gegeseld en de gitaar speelt een tweetonig motief. Verderop krijgt de gitaar nog meer ruimte en wordt het motief minder spaarzaam. Mooi is het vrije gedeelte dat na circa zevenenhalve minuut te horen is. Daarna vervolgt het drietal zijn weg, waarbij opnieuw opvalt hoe goed men weet te variëren terwijl men toch binnen de zelfgeschapen onfrisse kaders blijft.
Hoe misantropisch en sinister de intentie van IRN ook is, de beginselen leiden niet tot muziek in een strak keurslijf. Er zit ontwikkeling in beide stukken en vooral de drumpartijen zijn verre van standaard. Steeds weet de band een nieuwe weg te vinden, niet abrupt en schijnbaar ook niet doelbewust, maar als een natuurlijke beweging die de muziek nu eenmaal maakt. De focus gaat nooit verloren en hoewel beide tracks behoorlijk lang zijn, houden ze de aandacht moeiteloos vast.
Opduvel 