Fidel Bastro, 2020
Het is een vruchtbare periode voor noiserock, want in korte tijd is een aantal erg sterke albums en ep’s verschenen, zoals die van Couch Slut Heads., Friends Of Gas, Bruxa Maria, Lawyers, Easy Prey, Casual Nun en Sex Swing. De ene band toont zich daarbij wat puristischer dan de ander en de muzikale aanpak verschilt soms aanzienlijk, maar toch is het goed te horen dat in verschillende landen dit ondergewaardeerde genre levensvatbaar is.
Eind deze week verschijnt nog een album dat niet aan de aandacht mag ontsnappen: Athletic Statics van het Duitse kwartet Trainer. Dat is een nieuwe band met (voormalige) bandleden van 2BAD, Karcher, Chandler, Ex-Nerven, Steakknife en Zesura. De groep omschrijft zijn muziek als ‘noise ‘n’ roll’. Daar zit wel wat in. Als we de band uit Saarbrücken vergelijken met de hiervoor genoemde bands, lijkt Trainer op geen van allen. Dat kan wel eens te maken hebben met het feit dat het viertal geen bassist in de gelederen heeft, terwijl een zware bassound vaak de basis vormt voor de muziek van menige noiserock-band.
Toch speelt Trainer wel degelijk noiserock. Wellicht is het geen toeval dat de Duitse band Trainer heet, want als er een band is met wie de Duitsers kunnen worden vergeleken, is dat Shellac. Niet dat de muziek op de debuutplaat er echt op lijkt, maar Trainer heeft net als de mannen uit de Verenigde Staten een minimalistische inslag (zij het iets minder opzichtig) en de band klinkt op momenten ook strak en droog. De sound is basic, zonder tierlantijnen. De Duitsers klinken wel speelser dan de Amerikanen en hun muziek heeft licht experimentele trekjes. Een enkele keer doemt de naam Slint ten tijde van Tweez op, maar slechts in flarden.
Het no-nonsense-aspect dat noiserock vaak kenmerkt, is er ook bij Trainer, maar de muziek heeft ook wat dolle of eigenaardige kenmerken. Alles bij elkaar genomen heeft de band een eigen sound ontwikkeld die bij herhaalde beluistering steeds meer respect afdwingt. Op het album vindt de band een mooie balans tussen schijnbaar uit de losse pols ontstane songs en meer uitgewerkte songs met heldere structuren.
In de laatste categorie valt ‘Three Times Slower’, het tweede nummer op de plaat en een goed voorbeeld van de sterke punten van Trainer: sterk drumwerk, een afwisselend heldere en scherpe gitaartoon en gepassioneerde zang zonder pathos. De song is gebaseerd op meerdere ideeën en varieert in tempo. Het contrasteert mooi met het snelle en punky ‘Yes, Yes C’mon’. Daarop volgt het gortdroge titelstuk, waarin de band laat horen ook ‘kaal’ te durven spelen: de song bevat geen noot te veel.
Speelse gekte kruipt in de muziek in het in verschillende richtingen stuiterende ‘It Was Really Bad’, het ultrakorte ‘Egomaniac’s Ego’ en de knisperende geluiden aan het begin van ‘Simple Plan’, waarin de zang lijkt op die van The Grifters (wie kent ze nog?). Het zeer afwisselende gitaarspel komt goed tot zijn recht in ‘Once In A Lifetime’. De drums staan luid in de mix en een bas wordt niet gemist. Een repeterende gitaarriff is de basis van ‘El Tren Oscuro’, een riff die wordt verzwaard door de tweede gitaar. Maar Trainer laat het niet bij een enkel idee: op de riff wordt gevarieerd en nieuwe wegen worden ingeslagen. Het past allemaal keurig in drie minuten en twaalf seconden.
In ‘Object Noi’ blijkt de groep ook een rechtlijnige koers te kunnen varen, met een behoorlijk catchy riff en meezingbaar refrein. Een gestoorde gitaarlick vormt een belangrijk onderdeel in het licht klinkende ‘Ex Fragment 4’ waarin de gitaren lekker schuren. Noise ‘n’ Roll inderdaad. De band lijkt naarmate het einde nadert sowieso meer te gaan rocken, getuige ook ‘Code Name Juanita’, een uptempo nummer dat voor Trainer-begrippen behoorlijk koersvast is. Afsluiter ‘We Were here’ is dan weer een heerlijk heen en weer kaatsende song.
Athletic Statics is een debuutalbum, maar er zit hoorbaar muzikale ervaring in deze band. De inspiratie wordt gehaald uit de jaren negentig, maar met die invloed gaan de Duitsers losjes om. Trainer vindt een mooie mix tussen monotonie en melodie en tussen ritmiek en dynamiek. De songs zijn strak maar niet te strak, speels maar niet te speels en ze zijn alle dertien goed. De muziek klinkt op het eerste gehoor niet eens zo spectaculair, maar wordt bij elke luisterbeurt beter. Klasseplaat.
Opduvel 