1407, 2020
Vier dagen geleden kon je op deze site lezen over de eind mei verschenen ep Exorcisms Are So Lit van de uit Seattle stammende noiserock-band Lawyers. Rond dezelfde tijd verscheen ook Relentless Struggle van het uit Austin, Texas afkomstige viertal Easy Prey. Die ep is minstens even goed als die van Lawyers.
Beide bands hebben als overeenkomst dat ze de agressieve kant van noiserock vertegenwoordigen, maar er zijn ook duidelijk verschillen. De Texanen neigen meer naar hardcore dan punk en zij willen hun muziek ook nog wel eens met (sludge) metal doorspekken. Het blijft overigens overduidelijk noiserock, waarbij de naam van het gestopte Unsane af en toe naar boven komt. Easy Prey is echter minder puristisch en heeft genoeg eigen smoel om het zonder vergelijking met de New Yorkers af te kunnen.
Dat de muziek van Easy Prey het moet hebben van harde riffs en geschreeuwde vocalen, zal geen verbazing wekken en enkel die omschrijving zal niet direct leiden tot gespitste oren. Zodra de ep start, gebeurt dat echter vanzelf, want de in-your-face attitude en agressie zijn scherp en meedogenloos, terwijl er toch ook ruimte is voor nuance.
Relentless Struggle opent met de twee door hardcore beïnvloedde korte songs ‘Fail/Thrive’ en ‘Gasoline Mouth’. In de eerste song bewijst de band echter direct al meer te kunnen dan louter het riff-beest uithangen. Na een gewelddadig begin, met een straf refrein, gaat de gitaar over op het spelen van lange lijnen en wordt de offensieve rol door bas en drums verzorgd. Dat blijkt geen enkel probleem. Wanneer de gitaar er dan weer vol voor gaat, komt de kopstoot des te harder aan.
Ritmisch interessant is ‘Gasoline Mouth’. De band rockt niet beukend recht vooruit, maar met rollende drums en een onderbroken ritme wordt evengoed furieus uitgehaald. De felle vocalen maken het agressieve plaatje compleet. “Death to truth speakers / Long live the lie”, over wie zou dat gaan denk je? Hopelijk zit hij er niet lang meer.
Daarna gaat het tempo drastisch naar beneden in ‘Fever Dream’, met Chelsea Hale als gastvocalist. Er is meer ruimte voor melodie, vooral in de gitaarpartij. Midden in de song wordt even gas teruggenomen en de muziek klinkt ondanks de wat andere insteek even confronterend als in de andere songs. Metal is niet ver weg. De song bestaat uit een aantal ideeën, die op natuurlijke wijze in elkaar overvloeien. ‘L’appel Du Vide’ is gezegend met een verslavende repeterende riff. Aan het eind gaat verrassend het roer om met een monster van een sludge-riff.
Op de bas lijken losse kabels te liggen in plaats van snaren in ‘Steamrolled’, waarin ook duidelijk een metal-invloed is te horen. Ook ‘A Study In Acute Narcissism’ is zwaar aangezet. Alle frustratie moet eruit en elk stapje terug leidt tot een nieuwe muzikale muilpeer. Dat is waar Easy Prey goed in is, en deze ep is daar een uitstekend bewijs van.
Opduvel 