Eigen beheer, 2020
Lawyers is een trio uit Seattle, bestaande uit Brian O’Toole (zang en gitaar), Doug Connelly (bas) en Jak McKool (drums). Eind mei bracht het drietal zijn debuut-ep Exorcisms Are So Lit uit en die maakt zoveel indruk dat die mag niet onbesproken blijven.
De band uit Seattle speelt noiserock, post-hardcore en punk. Als we het hier hebben over noiserock, hebben we het niet over de broeierige variant. Lawyers maakt agressieve muziek, waarbinnen overigens wel plek is voor nuance. Gitaar-bas-drums volstaan om de zes songs vorm te geven. Meer is niet nodig. De muziek heeft geen overbodige franje, maar de songs behelzen stiekem meer dan je zou denken. Geen van de nummers is gebaseerd op slechts één riff of één (mager) ideetje.
De band kent de trucjes uit het boek en voert ze onberispelijk uit. Dat zou bijna een diskwalificatie zijn, maar Lawyers doet het écht goed, zonder een wiel uit te vinden. De combinatie van de drie stijlen klinkt gewoon erg lekker en vooral de harde bassound is een sterk handelsmerk. De ep laat een band horen die blakend van zelfvertrouwen zijn muziek voor het voetlicht brengt.
In ‘Company Man’ en ‘Good Job, Asshole’ klinken O’Toole’s vocalen soms net zo rauw als die van Peter van Elderen van Peter Pan Speedrock. De mannen uit Seattle spelen wel regelmatig een tempootje lager dan het Eindhovense trio deed. Ook binnen de songs wordt het tempo vaak even naar beneden gebracht, zoals in ‘Growing Up/Letting Down’ en ‘Company Man’. Het ritmische spelletje in het tweede gedeelte van laatstgenoemde song, toont dat de band in zijn serieus te nemen agressie ook een speelse kant heeft. De band heeft de capaciteiten om mathrock te spelen, maar doet dat (gelukkig) niet.
De sound van de band is hard en agressief, maar niet volgepropt. De triobezetting laat ruimte, hoewel de muziek ook niet minimalistisch of kaal klinkt. Het geluid is heeft ook een lekker smerig randje. Daar komt bij dat de songs staan als een huis; er valt er niet een uit de toon en de band combineert in een kort tijdsbestek beukende harde rock, uptempo punk, sludgeriffs en gepassioneerde (schreeuw)zang.
Vermeldenswaard is de melodieuze baspartij in ‘070904’, sowieso een schoonheid van een song, terwijl niets aan elementaire stootkracht wordt ingeboet. O’Toole bewijst redelijk goed clean te kunnen zingen in ‘Patron Saint Of City Wide Cranes’, waarin de cleane zang wordt afgewisseld met krachtige uithalen. Machtig is de tempoversnelling in het afsluitende ‘Jim Crow 2.0’ en de beukende riff die volgt als de muziek weer naar midtempo wordt teruggebracht.
En dan zijn er nog de gitaarpartijen. Door de straffe bas- en drumpartijen, is er ruimte voor variatie binnen het gitaarspel omdat de gitaar niet slechts meedogenloze riffs hoeft te spuwen. In het eerder genoemde ‘070904’ is het gitaarspel zelfs opvallend melodieus. Ook het switchen van stijlen en het afwisselen van tempo zorgen ervoor dat O’Toole zijn spel kan variëren. Ondertussen blijft alles naturel en strak klinken; er wordt geen technisch vernuft geëtaleerd maar alles staat in dienst van de song.
Exorcisms Are So Lit duurt twintig minuten, niet meer. In die korte tijd maakt Lawyers duidelijk een zeer veelbelovende band te zijn. Nu noiserock-boegbeeld Unsane door zijn verscheiden een gat heeft laten vallen, is het goed te horen dat er bands bestaan die in de voetsporen van het illustere trio zouden kunnen treden. Deze band heeft de capaciteiten en is tegelijkertijd minder eendimensionaal dan het trio uit New York. Een vette aanrader voor iedere noiserock-liefhebber.
Opduvel 