Eigen beheer, 2020
De uit Mexico afkomstige Josué Amador is al sinds enige jaren actief vanuit Rotterdam. Hij is componist en uitvoerder van geïmproviseerde muziek. Hij heeft onder andere een doctorsgraad in compositieleer bij de muziekacademie in het Poolse Krakau. In zijn werken opereert hij op het grensvlak van gecomponeerde en geïmproviseerde muziek. Muziek van hem is uitgevoerd door onder andere het Asko/Schönberg Ensemble, het Nederlands Blazers Ensemble, het Doelen Ensemble en het Ophelia Trio.
Amador is ook zelf actief als muzikant. Samen met Arvind Ganga (gitaar) en Dirar Kalash (viool en elektronica) bracht hij in 2017 de prachtige cd Fading Ground uit, een album met soms stevig uitpakkende vrije muziek met invloeden uit drone, jazz en rock. Ook is de Mexicaanse Rotterdammer lid van het trio Anticlan (samen met altsaxofonist Hugo Costa en drummer Philipp Ernsting). Van dat trio zijn tot nu toe twee fraaie cd’s verschenen: Volcano Hour (2018) en Close to the Bone (2020). In beide gezelschappen speelt Amador gitaar en is hij improvisator.
Composition 1960 #7 is een werk van de Amerikaanse componist La Monte Young. Van de Compositions 1960 is dit de meest populaire. Het werk bestaat uit slechts twee noten (B3 en F#4) en de enige aanwijzing die de componist heeft gegeven, is “to be held for a long time”. Door welk instrument of combinatie van instrumenten het werk wordt uitgevoerd, is aan de uitvoerders, zolang de instructie maar wordt uitgevoerd.
Er bestaan dus legio uitvoeringen van La Monte Young’s compositie, in ontelbare bezettingen, waarbij elke solist of elk gezelschap zijn eigen interpretatie van het stuk brengt. Daarmee is het een heel kleurrijk werk geworden, waarin ook de boventonen een belangrijke rol spelen. De aanwijzing kan leiden tot een kort stuk, bijvoorbeeld als een pianist één keer de twee tonen aanslaat en eindigt als de klanken helemaal zijn weggestorven, maar het kan ook lang duren als de twee noten repeterend worden aangeslagen of als instrumenten worden ingezet waarmee je tonen lang door kunt laten klinken.
De uitvoering van Amador past in de tweede categorie. In zijn geval is Composition 1960 #7 een werk van veertig minuten voor een akoestische gitaar met stalen snaren. Het is geen minimale uitvoering van het multi-interpretabele werk. De twee tonen klinken, lang aangehouden, zoals door de componist bepaald, maar daaromheen gebeurt van alles. Een statische drone is hoorbaar. Daarnaast vormt een repeterende klank van een aangeslagen, trillende snaar een constante. Een hoge toon wordt erbij gevoegd en even later ook een pulserende toon, die dominant aanwezig is.
In de uitvoering van Amador is Composition 1960 #7 een verre van statisch werk. De drone beweegt na een paar minuten van links naar rechts door de koptelefoon of door de speakers. De pulserende drone laat ruimte voor incidentele en repeterende gitaargeluiden, die in groten getale opduiken en het stuk een geïmproviseerd tintje en een experimenteel karakter geven. Ook de overheersende drone is steeds aan verandering onderhevig. Hij wordt zwaarder of juist lichter, varieert in de mate van pulsatie, is soms statisch en soms beweeglijk en wisselt van samenstelling en dus van timbre. Langzaam wordt het stuk luidruchtiger.
Zo speelt de gitarist constant met de muzikale invulling, met de intensiteit en met beweging, onderwijl het uitgangspunt van de compositie niet uit het oog verliezend. Als luisteraar krijg je niet de kans rustig achterover te leunen, maar wordt je aandacht steeds getrokken door nieuwe details, zowel aan de oppervlakte als in de diepte. Het typische geluid van de stalen snaren van de akoestische gitaar hoor je steeds door de muziek heen, hoewel de drones door middel van effecten elektronisch klinken.
Amador lijkt in zijn solo-interpretatie het maximale uit het werk van La Monte Young te willen halen. Hij is niet de eerste die het doet, maar het is fascinerend om te horen hoe vanuit een minimaal uitgangspunt een lang en in zekere zin ook complex werk ontstaat. Het is een muziekwerk om nooit genoeg van te krijgen en dat geldt zeker voor deze schitterende uitvoering. Die komt overigens het best tot zijn recht als die via een koptelefoon wordt beluisterd.
Opduvel 