Staatsakt, 2020
In de noiserockhoek is een aantal opvallend goede Duitse bands te vinden. Een daarvan is het uit München afkomstige Friends Of Gas, dat zich van de Duitse spraak bedient. Zoals tegenwoordig wel vaker gebeurt, wordt de noiserock van dit vijftal voorzien van een flinke scheut post-punk. Toch weet deze groep zich met gemak te onderscheiden van veel andere bands.
Friends Of Gas maakt noiserock van het broeierige soort. Niet de mathematische minimal noiserock van Shellac, niet de beukende overrompeling van The Jesus Lizard, niet de gewelddadige directheid van Unsane en ook niet de losse aanpak van MoE. Nee, als er een band is waarmee Friends Of Gas kan worden vergeleken, dan moeten we die in hun vaderland zoeken: Die Nerven. Eerlijk gezegd lijkt Friends Of Gas daar ook niet op, maar qua sfeer en sound komt men soms in de buurt. Het zal geen toeval zijn dat Max Rieger van Die Nerven het debuut Fatal Schwach produceerde.
Kein Wetter is het tweede album van de twee vrouwen en drie mannen uit München. De band gaat niet voor de meedogenloze kopstoot, maar speelt een prikkelende en onderhuids kruipende vorm van noisy muziek. Niet dat er geen uitbarstingen zijn te vinden op het album, maar Friends Of Gas moet het meer hebben van zich herhalende patronen die zich onherroepelijk in je hoofd nestelen, van riffs die niet knetterhard in je gezicht worden gesmeten maar verslavend werken en van teksten die, voor wie het Duits niet de moedertaal is, niet altijd te begrijpen zijn maar duiden op een speelse omgang met taal zonder te expliciet, prekerig of politiek te willen zijn. Soms lijkt zangeres Nina Walser haar woorden op associatieve wijze bijeen te brengen.
Met ‘Waldbrand’ valt de band direct met de deur in huis: geen intro, maar de pregnante stem van Walser meteen vanaf het begin. Die stem is er een waar je van moet houden. Walser zingt hees en dat doet zij het hele album lang op dezelfde wijze. Haar bereik is beperkt en regelmatig klinken de vocalen monotoon, maar niet zonder emotie. Een enkele keer komt de irritatiegrens in zicht, maar wellicht is dat wel de bedoeling. Walsers voordracht past wel bij de spannende klanken van haar bandgenoten.
“Du bist erst beim ersten Kapittel und denkst schon ans Kapitulieren”, zingt de vocaliste in ‘Schrumpfen’. Het is een van die zinnen van Walser die blijven hangen. Het ingehouden spel zorgt voor spanning en die bouwt mooi op tot een climax die vervolgens net niet komt en weer van voren af aan wordt begonnen. De gitaar die op de achtergrond zwerft draagt bij aan de drukkende sfeer. ‘Blaiberg’ slaat op Philip Blaiberg, de Zuidafrikaanse tandarts die de derde man ter wereld was die een harttransplantatie onderging. De uptempo song laat de wat lichtere kant van de band horen. Hetzelfde geldt voor het dansbare en toch enigszins hoekige ‘Abwasser’.
In het wat zwaardere werk overtuigt de band ook, getuige ‘Stechpalmenwald’, een traag, ietwat loom maar spannend stuk dat vaart op een stevige basriff. Als er een verkiezing van de riff van het jaar bestaat, is die van ‘Graue Luft’ kandidaat. Het hele nummer is om die riff gebouwd, waarin af en toe variatie wordt aangebracht en waarbij een paar gitaaraccenten de versiering vormen. De paar uitbarstingen zijn beheerst en effectief. De kracht van herhaling doet zich ook gelden in ‘Felder’, waarin een repeterend patroon van de gitaar de leidraad vormt.
‘Teilchen’ begint minimalistisch, om vervolgens op gang getrokken te worden en uit te monden in een van de meer melodieuze songs op het album. De song heeft een melancholieke sfeer. De invloed van jaren tachtig post-punk doet zich gelden, maar Friends Of Gas blijft hedendaags klinken. Aan het slot van de plaat bewijst de band met ‘Im Bad’ (bijn acht minuten) en ‘Selber Keine’ (ruim tien minuten) ook het langebaanwerk aan te kunnen, waarbij de eerstgenoemde song wordt opgesierd met een gitaarstorm en de tweede manische en claustrofobische trekjes heeft.
Friends Of Gas klinkt op zijn tweede album als een zelfverzekerde eenheid. De wat droge sound van de band is doeltreffend, het gitaarwerk is excellent en geen enkele song detoneert. Emotie ligt aan de oppervlakte in de vocalen en dieper verscholen in de muziek. Kein Wetter is een puik album voor wie zijn noiserock graag broeierig en onderhuids heeft.
Opduvel 