De trouwere lezers van dit blog zullen het wel weten: op zoek naar gladjes voortkabbelende muziek moet je hier niet wezen. Rauwe intensiteit wordt geprevaleerd boven netjes afgewerkte songs. Twee Engels bands in de hardere regionen van het muziekspectrum zijn Bruxa Maria en Casual Nun. Van beide bands verscheen vorige maand nieuw werk waarop (nogmaals) duidelijk wordt gemaakt hoe een ruige mix bijdraagt aan de kracht van de muziek.
De bands kennen elkaar, niet alleen omdat ze allebei uit Londen komen, maar ook omdat zij twee jaar geleden een split-ep uitbrachten. Van beide acts is vorige maand een nieuw album uitgekomen op hetzelfde label: Hominid Sounds. De lp van Casual Nun is tevens bij Box Records verschenen.
Bruxa Maria – The Maddening
Hominid Sounds, 2020
Behalve de split-ep met Casual Nun, verscheen van Bruxa Maria ook een split-single met het Noorse trio MoE en eerder, in 2016, bracht Bruxa Maria de debuut-lp Human Condition uit, een sonische oplawaai van jewelste waarop verpletterende noiserock met punk, post-hardcore en metal werd gekruid. Dezelfde ingrediënten zijn terug te vinden op The Maddening, maar er zijn toch wat verschillen.
Zo is de gemiddelde tijdsduur van de songs op het nieuwe album wat korter dan op het debuut. De sound blijft rauw, intens en noisy maar net iets minder hard in het gezicht dan op Human Condition. Prettig is dat het de meeste stukken ondanks dat nog steeds als mokerslagen binnenkomen, het album nergens inzakt en er voldoende variatie wordt aangebracht om elke song onderscheidend vermogen te geven.
Bekkenslagen met noisy intervallen vormen het begin van de titeltrack, voordat alle remmen losgaan en vervolgens een ruwe metalriff de koers bepaalt. De schreeuwzang van Gill Dread is niet bovenop de muziek gelegd maar maakt er onderdeel van uit, waardoor de nadruk op de vette noiserocksound blijft liggen. Wat doe je na zo’n heftige opener? Met de tweede song nog een verschrikkelijke muilpeer uitdelen, natuurlijk. ‘Brutal Attack’ is de veelzeggende titel van het stuk dat gezegend is met een vurige riff, noisy verstorende elementen en een onweerstaanbaar ritme.
Voor de riff waarmee ‘Manual Labour Vs Office Dickheads’ opent, zou een willekeurige metalband een moord doen. Mooi is hoe die riff overgaat in een noiserockriff en een punky attitude wordt toegevoegd aan het geheel. Genres zijn niet afgebakend en Bruxa Maria put uit waar het zin in heeft. Met ‘Mr. Hardcore Lives Nextdoor’ wordt het tempo opgeschroefd en trashy speedmetal en punk gaan een onbarmhartig huwelijk aan. De schreeuw van Dread gaat door merg en been.
‘Pushed To The Brink Of Madness Then Demonised’ is geheel andere koek, experimenteler van aard ook. Het stuk begint met opgenomen stemmen, waar een bak distortion onder wordt gelegd. De stemmen vallen weg zodra meerdere drummers hun intrede doen om een dwingend ritme neer te leggen. De zware distortion blijft gehandhaafd en zo nu en dan klinkt een kreet, later gevolgd door meerdere uitroepen. De kluwen van stemmen vormen een instrument op zich.
Kant B opent met ‘The Shock Into Behold’, de enige track die de zes minuten aantikt. Aanvankelijk klinken alleen gitaren en de stem van Dread, die opvallend clean en melodieus zingt. Daarna volgt een vrij traag metal/noise-gedeelte, waarin het geweldige gitaargeluid met enkele noise-aanvallen van buiten te maken krijgt. ‘Love And Riots’ is vervolgens het meest intense stuk op het album. De black metalriff is meedogenloos, het tempo moordend, de hoge schreeuw doordringend en de temperatuur hels.
In ‘The Void’ horen we Dread opnieuw clean zingen. De drums verzorgen een rollend ritme, de bas gromt laag en de gitaar is in alle hoeken en gaten aanwezig. Voorzichtig wordt aan gothic gerefereerd. Dat geldt ook voor ‘Zaragoza’, dat opvallend melodieus uitpakt en waarin de drums en cleane zang een belangrijke rol opeisen. De hoofdprijs gaat echter naar de repeterende riff die in het laatste gedeelte naar voren komt en die verslavend werkt. Die had nog wel wat langer mogen duren.
The Maddening klinkt als een geheel dat helemaal ‘af’ is, maar waarin de rauwe intensiteit niet verloren is gegaan. Knap is hoe Bruxa Maria flirt met andere genres (black metal, post-hardcore, gothic, punk) maar toch vooral verschroeiende noiserock blijft maken. En hoe. Geweldige plaat.
Casual Nun – Resort for Dead Desires
Hominid Sounds / Box, 2020
Noiserock en punk horen we in sterke mate ook terug op de derde lp van Casual Nun, maar deze band heeft duidelijk ook een psychedelisch jasje aangetrokken. Over het geheel genomen gaat het er op Resort for Dead Desires iets minder heftig aan toe dan op de plaat van Bruxa Maria, maar het liegt er nog steeds niet om. Ook voor Casual Nun geldt dat variatie troef is en we hebben dan ook zeker niet te maken met een typisch psychrockalbum.
De opener ‘Party Favors’ suggereert dat wel even, maar de Londenaren houden het beknopt, waardoor het nummer zich ontpopt als een rocksong met een psychedelische inslag. De baslijn is memorabel en samen met de toename in intensiteit zorgt dat voor een geslaagde opening van het album. De met galm omgeven zang past goed bij de sound van de band. Met ‘Zoetrope’ wordt er een schep bovenop gedaan: in hoog tempo jaagt de band door de song heen. De baslijn is leidend, de schreeuwzang is vervormd, het ritme dendert door, de gitaren ‘dronen’, cirkelen en zweven.
Het tempo gaat drastisch naar beneden in ‘Pink Celestial Heron (PCH)’. De zang bevindt zich in hogere sferen en het nummer is gebaseerd op een traag drietonig gitaarmotief. Het werkt verslavend maar duurt slechts tweeënhalve minuut. ‘Sleet Knife’ is op kant A het prijsnummer: moddervet aangezette monotone heavy psych en noiserock in optima forma, simpel en doeltreffend. De beukende basriff blijft nog urenlang in je hoofd hangen. De vertraging van het tempo halverwege leidt niet tot afname van de intensiteit.
‘Panas, Tejas’ brengt opnieuw verandering van spijs. Hier geen repeterende baslijn, galmende zang en jachtige gitaren, maar een ambientachtig stuk waarin in ogenschijnlijke stilstand veel gebeurt. Over een elektronisch motief klinken de gitaren licht en helder. Een pas op de plaats, maar wel een hele mooie. In het korte ‘Rabbits’, waarmee kant B opent, wordt niet direct vol gas gegeven, maar worden de hogere sferen weer opgezocht met behulp van gitaren en stem. Daar zijn de nodige geestverruimende middelen aan te pas gekomen.
Hoogtepunt op de B-kant is ‘Heavy Liquid’, dat met een zware riff begint om vervolgens niet aan de verwachtingen te voldoen door flink door te halen. Integendeel, er wordt gas teruggenomen en over een rollend drummotief worden de zangstem, de vrije baslijn en gitaren op achteloze wijze gedrapeerd. Pas op het allerlaatst komt de monsterriff van het begin terug. Het snellere ‘A Light Plague’ is dan wel weer een typische psychrocker, zo een die nog minuten door zou mogen blijven draven, maar Casual Nun laat zich niet tot een eindeloze jam verleiden. Wel gaat ‘A Light Plague’ over in ‘Φυλαχτό’, dat in het Grieks wordt gezongen en dat op nog iets overtuigender wijze de psychrock in de verf zet.
Resort for Dead Desires is een overtuigend album van een band die over genregrenzen heen kijkt maar ondertussen trouw blijft aan zijn psychedelische roots. Die wijde blik heeft Casual Nun gemeen met Bruxa Maria. Het moet goed toeven zijn in de Londense underground, waar ook puike bands als Remote Viewing, Sex Swing en Luminous Bodies actief zijn.
Resort for Dead Desires bandcamp
Opduvel 