Consouling Sounds, 2020

Vanuit het Friese Smallingerland gaat Maurice de Jong (Mories) onverdroten voort met het uitbreiden van zijn muzikale horroruniversum. Dat doet hij onder noemers als Aderlating, Offerbeest, Seirom, Malorum, Mors Sonat, Hagetisse, The Nefarious Cult, Golden Ashes, De Magia Veterum, Cloak of Altering, Pyriphlegethon, Temple of Will en Caput Mortuum. Er zijn muzikale verschillen, maar alle output heeft als overeenkomst de angstaanjagende sfeer.

Eén naam is hiervoor nog niet genoemd: Gnaw Their Tongues. Dat lijkt Mories’ belangrijkste muzikale uitlaatklep te zijn en het is de naam waaronder de andere acts op bandcamp te vinden zijn. Onlangs verscheen bij het Belgische Consouling Sounds het nieuwe Gnaw Their Tongues-album, getiteld I Speak The Truth, Yet With Every Word Uttered, Thousands Die. Het zal niet verbazen dat het wederom een gitzwart en bloedstollend werkstuk betreft.

Mories’ productie is enorm en het is bewonderenswaardig hoe de Fries, soms in samenwerking met een andere muzikant maar meestal alleen, de kwaliteit op peil weet te houden en binnen zijn donkere muzikale idioom voldoende weet te variëren om niet louter in herhalingsoefeningen te vervallen. Je vraagt je af wat zich in de geest van de muzikant afspeelt, hoe hij het klaarspeelt en wat zijn drijfveren zijn. Maar misschien is het juist goed om dat niet te weten, om het mysterie dat om de muziek hangt niet verloren te laten gaan.

De muziek van Gnaw Their Tongues beweegt zich in het gebied tussen dark ambient en black metal en binnen dat bereik zijn de mogelijkheden groter dan je zou denken, zo blijkt ook na beluistering van het nieuwe album, dat acht stukken kent die stuk voor stuk onheilspellend klinken. In de titeltrack worden beklemmende drones vergezeld door donkere tromslagen en een stem die klinkt alsof een volkomen krankzinnige moordenaar klaarstaat om je in een klaarstaande ketel gevuld met een kokende substantie te gooien. Hoorngeschal dient niet om verlichting te brengen, maar om het noodlot aan te kondigen.

Gnaw Their Tongues hoeft het geluid niet volledig dicht te plamuren om de gecreëerde spanning en daarmee de angstaanjagende sfeer te handhaven. ‘Purity Coffins’ is aanvankelijk alleen al doodeng door hoge trillende tonen, een constante drone die de angst aanwakkert en de harde tromslagen. In het tweede gedeelte wordt het geluid voller en komt de schreeuwende black metal-achtige stem meer naar voren. Kreten van pijn klinken in de diepte. Het tempo gaat drastisch omhoog in ‘White Void Black Wounds’, waardoor het effect ontstaat alsof je in een op hol geslagen draaimolen gedwongen bent rondjes te draaien terwijl je al duizelig bent. Ontsnappen kan niet, want buiten wacht de man met de zeis. Geluiden en stemmen komen van alle kanten op je af om te te sarren en je weet gewoon niet waar je kijken moet.

Na de uitputtende derde track volgt ‘To Rival Death In Beauty’, dat iets meer lucht biedt maar waarin al snel duidelijk wordt dat je niet in een vreedzaam gebied terecht bent gekomen. Een zangstem voert je mee, maar waar naartoe? Het blijft lange tijd onduidelijk en juist in die relatief rustige passages loert het grootste gevaar. Gnaw Their Tongues varieert met spanningsbogen, maar laat de spanning nooit los. ‘Here Is No Corruption’ luidt de titel van het volgende stuk, en je weet dat een leugen is. In de strafkolonie waarin je verzeild bent geraakt, kun je nergens rechten aan ontlenen en ben je hulpeloos verloren. Snelle tromslagen en een dreigende drone maken je angstig, maar erger is de stem die je toe blijft schreeuwen maar die je niet kunt verstaan. Wat wil die monsterlijke gestalte van je? Een koor van synths voert de intensiteit nog verder op.

Alleen de titel ‘Abortion Hymn’ doet al huiveren, zeker als die titel uit de koker van Mories komt. Het gaat dan zeker niet om een veilige abortus maar een zonder verdoving die met ondraaglijk lichamelijk en geestelijk lijden gepaard gaat. Van de acht nummers die het album telt, is dit het stuk dat fysiek het meest pijn doet. Alsof je op een tafel vastgesnoerd ligt en de sadistische chirurgen hun instrumenten in de aanslag hebben. En dan… verlichting! Nou, eventjes dan. IJle strijkers in de verte en een kalme atmosfeer, dat is waar ‘A Sombre Gesture In The Faint Light Of Dusk’ mee opent. Al snel komt de dreiging op, maar het is nog vanuit de verte. Denk je. Ineens is de demon vlakbij je oor en bevindt je je midden in een nachtmerrie. Het lage tempo maakt dat de kwelling langer lijkt te duren. Vluchtende mensen gillen en zij worden achtervolgd.

In ‘Shall Be No More’ wordt de eindfase van de trip door de hel bereikt. Dreiging en lijden gaan door, op weg naar de dood, waarvan je je inmiddels afvraagt of die verlossing gaat brengen. Het zou zomaar kunnen van niet. In de ondergrondse wereld van Gnaw Their Tongues bestaat niet zoiets als genade. Wees gewaarschuwd voordat je gaat luisteren. Opduvel zet de plaat nog een keer op.

I Speak The Truth, Yet With Every Word Uttered, Thousands Die bandcamp