Submarine Broadcasting Company, 2019
Modwump is een trio uit het Noorden van Engeland, bestaande uit Craig Manga, Tim Cunnell en Frankie Machina. Eerder bracht het drietal een flexidisc (als een soort teaser voor het album) en een ep (Atoms + Evil) uit. Animal Bitrate is dus het debuutalbum. De plaat verscheen eind juli op cassette bij Submarine Broadcasting Company. Inmiddels is de opvolger al aangekondigd: Fear of a Pink Planet, op 31 oktober te verschijnen bij Black Box Recordings.
Er staan wat genre-aanduidingen boven dit stuk, maar het is ontoereikend om de vergaarbak die de muziek van Modwump is te omschrijven. “Big beat industrial chip tunes for the lunatic fringe”, zo noemen ze het zelf. Laten we het daar maar op houden dan. Feit is dat de muziek van de drie Engelsen druk, soms knotsgek en confronterend is, dat laatste niet omdat wordt geprovoceerd, maar omdat het drietal veel muzikale elementen tegelijkertijd in je oren stopt. Wegduiken heeft geen zin.
Maar waarom zou je? De muziek is om vrolijk van te worden, want al heeft de muziek ontegenzeglijk ook een vileine en goddeloze kant, de muzikale drukte klinkt, zeker naar een paar draaibeurten, weldadig en zeker niet ongestructureerd. Daarmee is niet gezegd dat het makkelijke kost is, maar de manier waarop het trio zijn klanken op een hoop veegt en in gecontroleerde vorm aan de luisteraar presenteert, is interessant en hoe vaker je luistert, des te meer logica je ontdekt.
Waarmee Modwump zijn muziek creëert, staat niet aangegeven, maar (modulaire) synths, elektronica, theremin, gitaar en verschillende percussie-instrumenten en -objecten zijn te horen. De muziek kan repeterend zijn, zoals in opener ‘Grunts inc.’, waar een portie noise over een straf ritme wordt uitgestrooid, en ook op hoekige wijze dansbaar, wat bijvoorbeeld blijkt uit ‘Ambulance Chaser’, waarin ook met stemmen wordt gewerkt en waarin de percussieve elementen je om de oren vliegen.
‘Animal Bitrate (Pocket Operator Jam), is voornamelijk een elektronische track met toevoeging van vervormde stemmen en percussie-voorwerpen. Modwump slaagt er hier in om tegelijkertijd stijf, speels en dansbaar te klinken. Een funkinvloed klinkt door in ‘Funk Off!’, maar niet te duidelijk. De baslijn heeft een belangrijke rol en samen met percussie en een mannenstem wordt de basis gelegd voor de hoofdmelodie van de synth. Daar blijft het niet bij, want de muzikanten gooien de track om door het tempo flink te verhogen.
Modwump werkt soms met zang, getuige ‘Kick Tin’, dat stevig doorstampt, strak klinkt als industrial maar zoveel speelse elementen bevat dat de muziek niet mathematisch of machinaal overkomt. Meestal fungeren de vocalen echter als instrumenten en niet als zangstemmen. Zo doet in ‘UFOdeathcult Kool-Aid Drinking Game’ een vervormde mannenstem dienst als percussie.
De dansvloer lonkt het meest in ‘Top Of The Pops (Paedo Piñata)’, dat doorspekt is met techno-invloeden en bijna ongemerkt van muzikale gedaante verandert, totdat op het eind naar de oorspronkelijke opzet wordt teruggekeerd. Dub is te horen in ‘Alien Pussy Blues’, waarin de gitaar een belangrijke rol speelt. Die opmerking komt traditioneler over dan de muziek klinkt, want de gitaar heeft vrij spel en krijgt gezelschap van van overal en nergens opduikende elektronische klanken die een vervreemdend effect creëren.
Zo heeft elk van de in totaal zestien tracks zijn onderscheidende kenmerken. En dan hebben we het nog niet gehad over de met een fijn gevoel voor humor bedachte songtitels als ‘Milk is Murder’, ‘The Dodo Preservation Society’, ‘Mosh for Dummies’, ‘Dahmer’s Sandwich’, ‘Smurfs on Crack’ en het al genoemde ‘Top Of The Pops (Paedo Piñata)’, maar die spreken ook wel voor zich. Sterkste troeven van Modwump zijn de over elkaar heen buitelende synthklanken en percussie en de onweerstaanbare ritmes. Daarmee maakt het trio zijn eigenwijze muziek, waarin bij elke draaibeurt weer iets nieuws te ontdekken valt. Hier valt moeilijk op uitgeluisterd te raken.
Opduvel 