De Pul, Uden
Vrijdag 23 augustus 2019
Motorpsycho-leden Bent Saether (bas) en Kenneth Kapstad (drums) vonden in 2013 in het drukke schema nog ruimte voor het oprichten van een nieuwe band: Spidergawd. Gitarist/vocalist Per Borten en saxofonist Rolf Martin Snustad vervolmaakten het kwartet dat sinds de oprichting al vijf sterke albums heeft uitgebracht. De bezetting is inmiddels wel gewijzigd, want Saether koos uiteindelijk voor Motorpsycho, terwijl Kapstad zich toelegde op Spidergawd.
Vanavond speelt de band in De Pul in het Brabantse Uden. Het loopt niet storm, maar het is druk genoeg om er een geslaagde avond van te maken. De zaal is met doeken wat verkleind, zodat de ruimte goed gevuld lijkt en het publiek is enthousiast en luistert, iets wat tegenwoordig geen vanzelfsprekendheid is.
Aan het nieuwe duo TankZilla is de eer om de avond te openen. Onervaren is het duo niet. Drummer Marcin Hurkmans maakte deel uit van Wolfskop en gitarist Peter van Elderen van Peter Pan Speedrock. Laatstgenoemde band hield het eind 2016 na ruim twintig jaar voor gezien, waarna Van Elderen met zijn partner en zangeres Eva Mara voor een heel andere richting koos: ingetogen akoestische songs met een donker randje. De behoefte om met elektrische gitaar flink uit te halen is er kennelijk nog steeds, en dus trakteert het Eindhovense TankZilla het publiek op een portie onvervalste harde rock.
Dat is geen speedrock, de muziek van Hurkmans en Van Elderen ligt doorgaans een tempo lager, maar de intensiteit is er nog steeds. De muziek is simpel en lomp, met een bluesy inslag en een rauwe uitvoering. Het gitaargeluid is stevig, grofkorrelig en lekker smerig en de drums grooven, waarbij de toms en bekkens worden gegeseld. Vocaal hoeft Van Elderen zich niet langer te beperken tot schreeuwzang en dat komt de variëteit ten goede. Erg subtiel gaat het er nog steeds niet aan toe; dit duo zaagt van dik hout planken.
Dat geldt voor de eigen songs, die degelijk in elkaar zitten en voldoende smoel hebben om te overtuigen, zeker als ze zo ruw gebracht worden als vanavond. Hopelijk weet het duo die ongepolijste sound ook op plaat vast te leggen. Ook met de David Bowie-cover ‘Moonage Daydream’ komt het duo goed weg. De stevige uitvoering neigt overigens meer naar de oersterke coverversie die Zen Guerrilla ooit deed dan naar het origineel. Kortom: het muzikale plaatje van TankZilla klopt, het liveconcert is overtuigend en het is uitzien naar het eerste album.
Bij de opkomst van Spidergawd vallen direct een paar zaken in het oog. Allereerst is er de onontkoombare opstelling van de drums van Kapstad: centraal voor op het podium. Bassist Hallvard Gaardløs, die door een teletijdmachine vanuit de jaren zeventig naar het heden lijkt te zijn gekatapulteerd, staat daarachter op een verhoging. Opvallender is echter de afwezigheid van saxofonist Snustad. Zijn plek wordt ingenomen door tweede gitarist Brynjar Takle Ohr, hoewel het er getuige de laatste promofoto’s op lijkt dat Spidergawd voortaan een kwintet is.
Maar vanavond dus niet. De aanvankelijk teleurstelling over het ontbreken van de saxofonist, die de band een onderscheidend geluid meegeeft, verdwijnt al snel. Het gitaarspel van zowel Borten als Ohr is fraai, maar vooral wanneer zij samen spelen in Thin Lizzy-achtige passages komt de meerwaarde van de tweede gitarist naar voren. Voeg daar de uitmuntende ritmesectie aan toe en de band is, eenmaal op stoom, een geoliede rockmachine die zonder in plattitudes te vervallen de jaren zeventig en begin jaren tachtig in herinnering roept.
Dat is meteen de sterkste troef van het Noorse viertal: de muziek laveert tussen seventies hardrock en new wave of british heavy metal, waarbij men regelmatig precies op het randje bivakkeert. Psychedelische invloeden laten zich gelden in het gitaarspel en blues is nooit ver weg. Tijdens het optreden ligt de nadruk op de laatste twee albums. Dat is geen straf, want met songs als ‘LouCille’, ‘All and Everything’ en ‘Do I Need a Doctor…?’ (inclusief Iron Maiden-intro) bevatten juist die laatste twee platen een paar van de beste songs van Spidergawd.
Daar moeten er nog twee aan worden toegevoegd: de door bassist Gaardløs gezongen tracks ‘What You Have Become’ en ‘The Inevitable’. Vooral de laatstgenoemde song, waarin middenin gas wordt teruggenomen en Ohr en Borten op gitaar excelleren, is een hoogtepunt in de set van de Noren en komt veel beter tot bloei dan op het album. Ook Ohr neemt leadvocalen voor zijn rekening. In de vocalen zit echter ook het minpuntje van het optreden van vanavond.
Dat komt niet omdat er niet goed gezongen wordt, maar het geluid is gedurende het hele concert niet optimaal. De drums van Kapstad staan luid in de mix en hoewel hij hoorbaar een virtuoos drummer is, gaat dat ten koste van de balans en vooral van de zang. Bas en gitaren komen nog wel goed door, maar zowel Borten als Ohr en Gaardløs hebben moeite om boven de muziek uit te komen en de meerstemmige koortjes gaan verloren. Dat wat nuance van de albums verloren gaat is onvermijdelijk, maar het niet goed doorkomen van de vocalen is erg jammer.
Al met al weet Spidergawd een goede set neer te zetten die wordt afgesloten met ‘Is This Love?’, waarna direct de muziek van de (uitstekende) DJ’s volgt. Een toegift is niet nodig, de ‘lovesong’ is de perfecte afsluiter van het concert, waarin de band aantoont dat binnen de kaders van hardrock en metal muzikaal heel wat mogelijk is, zonder de song uit het oog te verliezen. En goede songs hebben de Noren meer dan voldoende. De overbodige (en gelukkig niet te lange) drumsolo nemen we op de koop toe.
Opduvel 