Eigen beheer, 2019
Uit Rome komt het kwintet Irina Nëstor, dat in 2017 is opgericht en bestaat uit muzikanten die actief waren in Italiaanse undergroundbands als Zerofans, Rocky Horror Fuckin’ Shit, Sparkling Elements, Winter Severity Index en Two Naked Oceans. Er zit dus wat ervaring in dit gezelschap, dat in maart in eigen beheer het debuut One Day You’ll Miss Today uitbracht in het thuisland en begin vorige maand in de rest van Europa.
Irina Nëstor speelt post-rock, een genre dat je breed of smal kunt uitleggen en waarin heel wat mindere goden actief zijn die hun slaapverwekkende exercities aan een geluidsdrager toevertrouwen. Dat geeft gemakzuchtige critici reden om het predikaat ‘saai’ op het hele genre te plakken, terwijl de muziek in goede handen toch echt meeslepend en opwindend kan zijn. Het Italiaanse vijftal waar het hier om gaat behoort gelukkig tot de meer getalenteerden onder de post-rockbands, zo laat de band op de debuutplaat horen.
Niet dat de Italianen ver buiten de lijntjes kleuren, dat niet, maar elk stuk op het album heeft zijn typische kenmerken en a-typische details. Zo blijft de muziek overduidelijk herkenbaar als post-rock, maar gebeurt er van alles wat de oren doet spitsen. Het maakt dat Irina Nëstor zich in positieve onderscheidt van het gros van de in dezelfde vijver vissende bands. De productie had wel ietsje vetter gemogen, want de totaalsound blijft behoorlijk clean, waar een smerig randje hier en daar de muziek van een extra bite had kunnen voorzien.
De band maakt zijn muziek met twee gitaren, bas, drums en synths/laptop/programming. Voor dat laatste is Flavio Crinelli verantwoordelijk en het zijn vooral zijn bijdragen die de onderscheidende factor vormen. Dat begint direct in opener ”Night, Mr. Lenin’, dat met zware elektronische wolken en percussie begint. Irina Nëstor zet je even op het verkeerde been, maar op natuurlijke wijze schijnen al snel de kenmerkende heldere gitaarklanken door de elektronica heen. Verderop geven de synthklanken het geluid een new wave-achtige wending, zonder dat echt sprake is van een stijlbreuk. Bijzonder fraai is het call-and-respond spel tussen gitaar en synth in het laatste gedeelte van het stuk.
De elektronische component komt ook sterk naar voren in ‘Milgram’ dat gezegend is met subtiele elektronische percussie, enigszins verwant aan wat The Notwist deed ten tijde van Neon Golden. Het is een gouden greep. Het prijsnummer is optimistisch gestemd en hetzelfde geldt verderop voor ‘Now’, dat ook een opgewekte indruk maakt ten opzichte van de meeste andere tracks. Melancholiek klinkt Irina Nëstor in ‘Alpha’, waarin de bedrijvige percussie een mooi tegenwicht biedt aan de beheerste gitaarmelodie. Ook ‘Radio Guerrilla’ bewandelt lange tijd een melancholisch pad, totdat een korte uitbarsting aan de somberte een einde maakt.
In ‘Hawaii’ begeeft de band zich richting jaren tachtig synthwave en -pop, op fraaie wijze ingebed in een post-rocksetting. Het middenstuk is geheel voor de synths en elektronica en nu is wel sprake van een stijlbreuk. De Italianen weten de draai echter mooi vorm te geven en op knappe wijze, zonder dat het gezocht of geforceerd overkomt, keert de band weer terug op het terrein waar men begonnen was. Het samengaan van gitaren en synths komt ook goed tot uiting in afsluiter ‘Pride Of Nations’, evenals de solide fundering van bas en drums.
Behalve de elektronica en de synths, is het juiste gevoel voor dosering een sterke troef van de Italiaanse groep. De nummers bestaan uit meerdere ideeën en beperken zich niet tot de standaard hard-zacht dynamiek of een voorspelbare opbouw richting climax. Zo mag het opvallend losjes klinkende ‘Arpeggio Means Nothing’ minutenlang in hetzelfde stramien voortbewegen zonder noemenswaardig spanningsopbouw. De fraaie gitaarmelodieën voorkomen dat verveling de kans krijgt om toe te slaan. De climax komt er trouwens wel, en zoals het hoort op het eind, maar onverwacht.
Irina Nëstor doet alles goed op One Day You’ll Miss Today. Post-rockvalkuilen als te lang uitgerekte stukken spelen, hetzelfde ideetje helemaal uitkauwen of een volledig voorspelbaar parcours afleggen, worden omzeild of gemeden. De band waakt er ook voor om de muziek tot epische proporties op te blazen, wat ook in het voordeel van de Italianen spreekt. Op zijn debuut toont Irina Nëstor zich geen buitenbeentje, maar wel een topband in het genre.
Opduvel 