Buzzhowl, 2019
Left Limbs is een duo uit Austin, Texas, bestaande uit Raul Buitrago (drums, gitaar, elektronica) en Jacob Saheb (gitaar, tapes, viool). Het tweetal maakt vrije muziek met een sterke voorkeur voor noise. Dat gebeurt op Hexes, dat is verschenen op het Britse Buzzhowl Records, in twee rond de dertien minuten klokkende tracks die elk een kant van de cassette beslaan.
Buitrago en Saheb maken hun muziek on the spot, zonder poespas, zonder overdubs en zonder afspraken vooraf. Wat er gebeurt, laat het duo gebeuren en dat betekent dat de muziek bestaat uit gecontroleerde en ongecontroleerde facetten. Er is geen sprake van een duidelijk vastgelegde structuur, want het gaat om geluid en om de weg die wordt afgelegd, waarin al onderzoekend, bewust of ‘by trial and error’ iets ontstaat dat weet te raken.
Ondanks een duidelijk percussief element, gaat het bij Left Limbs niet om beats, niet om groove en niet om alsmaar repeterende patronen. Onderweg komen we die wel tegen, maar het tweetal houdt niet van een trance-opwekkende herhaling van motieven; men is linksaf geslagen op het moment dat voorspelbaarheid dreigt. De muziek komt zoals die komt en het maken van een potje kabaal wordt daarbij niet uit de weg gegaan. Dat wil zeggen: veel gecontroleerde en ongecontroleerde feedback en distortion. ‘Schoonheid’ is bij deze twee heren een vies woord. Over enig esthetisch vermogen lijken zij niet te beschikken; het gaat om het creëren van een onvoorspelbaar parcours dat is geplaveid met noise.
Dat is een aardige slotzin, maar het daarbij laten zou te gemakzuchtig zijn. Tot het maken van een bak herrie zijn heel wat muzikanten in staat; het gaat erom of de muziek weet te beklijven, zeker als een vaste structuur ontbreekt. Dat zit bij Left Limbs wel goed, al moet daarbij worden aangetekend dat een aantal luisterbeurten nodig is voordat zaken echt op hun plaats vallen. Dan blijkt in beide stukken dat wel degelijk sprake is van een opbouw. Maar zelfs dan blijft de muziek iets ongrijpbaars en onberekenbaars houden.
‘Procaine Gate’ begint schurend, schavend en wringend. De percussieve klanken geven enig houvast, maar van een vast ritme is geen sprake. Hier wordt geluidsonderzoek verricht en als luisteraar ben je gewild of ongewild getuige. Buitrago is overal en hij speelt met dynamiek, terwijl Saheb probeert welke klanken hij uit zijn gitaar en versterkers kan halen. Het mag piepen, knarsen en pijn doen. Toch is het tweetal niet louter bezig met het produceren van noise. In fases klinkt het duo behoorlijk ‘in control’, zoals rond de zevende minuut, als een rollend ritme naar voren komt en de gitaar daar doorheen priegelt en zelfs zoiets als een melodisch fragment fabriceert. Dat ontaardt in een flinke dosis noiserock (met de nadruk op noise), dat wel.
‘Sean Van Grants Me Passage’ begint met bekkens, een drone op de achtergrond en speels experimenteel spel op de gitaar. Een onregelmatig geweven tapijt van elektronica is zachtjes te horen. Het spel op de toms en andere percussie-objecten is dominant. De muziek is onordelijk maar ontaardt niet in chaos. Na ruim vier minuten wordt een relatieve rust gevonden en van daaruit bouwt het stuk verder, aanvankelijk drone-achtig met een slagwerkpatroon. Gaandeweg wordt steeds meer distortion en feedback toegelaten en worden intensiteit en volume opgekrikt. De feedback krijgt zelfs de overhand, terwijl de drums een repeterend motief daar overheen leggen. Tegen het einde neemt Saheb het heft weer in handen met agressief en overstuurd spel, wat weer ontaardt in gemene feedback.
Zoals gezegd: de muziek van Left Limbs is niet de meest makkelijke kost, maar liefhebbers van bijvoorbeeld het Utrechtse Lärmschutz zouden hiermee wel uit de voeten moeten kunnen. De beide muzikanten weten al improviserend de spanning vast te houden en de hoorbare spontaniteit maakt dat het lawaai aantrekkelijk is om naar te luisteren. Zelfs na een zevental luisterbeurten is nog niets van de opwinding verloren gegaan.
Opduvel 