Doornroosje, Nijmegen
Vrijdag 14 juni 2019
In juni 1990 kwam plots de mededeling dat de band The Fatal Flowers, het vlaggenschip van de Amsterdamse gitaarschool, niet meer bestond. Frontman Richard Janssen had de stekker eruit getrokken, zo werd verteld. De mededeling kwam als een donderslag bij heldere hemel, want kort daarvoor had de groep, met nieuwe gitarist Robin Berlijn, nog het uitstekende album Pleasure Ground uitgebracht. Die plaat was geproduceerd door niemand minder dan Mick Ronson en een internationale doorbraak leek tot de mogelijkheden te behoren.
Niet dus. The Fatal Flowers bleef een band die voornamelijk door Nederlandse fans werd gekoesterd. Een mini-lp en drie volwaardige albums met gitaarrock waarin de jaren zestig en zeventig duidelijk doorklinken was de totale output van de groep. Van de laatste samenstelling, naast Janssen bestaande uit Berlijn (gitaar), Geert de Groot (bas) en oorspronkelijk bandlid Henk Jonkers (drums), bleef iedereen actief in de muziek, maar Janssen hield het na een paar jaar voor gezien. Met Shine en Rex wist hij nog een paar mooie songs te maken, maar die projecten hadden niet de impact die The Fatal Flowers wel hadden.
In 2018 beweerde Janssen nog dat er geen reünie zou komen, maar het kan verkeren: in juni 2019, negenentwintig jaar nadat de band werd opgedoekt, doet The Fatal Flowers een reünietour (volgens Janssen beslist géén comeback) die de band langs stijf uitverkochte zalen voert. Ook de grote zaal van Doornroosje in Nijmegen is vanavond helemaal volgepakt met veertigers en vooral veel vijftigers die de Amsterdamse groep nog altijd een warm hart toedragen.
Het publiek krijgt waar voor zijn geld. The Fatal Flowers treden op in de laatste bezetting, aangevuld met JB Meyers op toetsen en percussie. Tijdens het optreden ligt de nadruk op de laatste twee albums, Johnny D. Is Back en Pleasure Ground. Vanaf opener ‘How Many Years’ is duidelijk dat hier geen band staat die even makkelijk komt cashen, maar een die zich terdege heeft voorbereid en ervoor gaat. Het geluid is goed, Janssen is uitstekend bij stem en de band speelt hecht.
The Fatal Flowers spelen elke avond dezelfde setlist en het is daarom te voorspellen welke songs gespeeld gaan worden, maar het maakt niet uit: de band heeft een goede keuze gemaakt uit het songmateriaal en de opbouw van de set is evenwichtig. Vooral het begin, waarin na de opener onder andere ‘Some Day’, ‘She’s Doin’ Fine’ en ‘Rock and Roll Star’ voorbij komen, is overtuigend. Uit het eerste album plukt de band de sterkste songs: ‘Well Baby (Part 1 & 2)’, ‘Nowhere To Lay My Head’ en uiteraard de bescheiden hit ‘Younger Days’, dat voluit wordt meegezongen.
Janssen, gekleed in het zwart, inclusief leren jack dat hij het hele concert aanhoudt, oogt fit en ontspannen. Veel praten doet hij niet, maar de lach die regelmatig op zijn gezicht verschijnt, verraadt het plezier dat hij heeft in het optreden met zijn oude band. Berlijn trad destijds toe tot de band toen hij nog maar zeventien jaar oud was en hij gold destijds als een groot talent. Vanavond bewijst hij zijn kwaliteiten als gitarist vooral in zijn effectieve en smaakvolle solo’s, zoals in de energiek gebrachte Roxy Music-cover ‘Both Ends Burning’, een song die door The Fatal Flowers in een standaard rockuitvoering wordt gebracht en als zodanig uitstekend past tussen de eigen songs.
Valt er helemaal niets te klagen over het optreden? Toch wel, maar het betreft een paar kleine vlekjes. Bij een band met veel goede songs ontbreekt voor de liefhebber altijd wel een favoriet op de setlist. Opduvel had graag ‘Moving Target’ en ‘A Real Good Life’ gehoord. Er zijn wat onzuiverheden te bespeuren in ‘Better Times’ en de band klinkt ook even stuurloos voordat Berlijn de afsluitende solo inzet. Het rustige ‘Speed of Life’ weet de aandacht niet vast te houden, met als gevolg dat er volop wordt gekeuveld door het publiek. Dat publiek is weer volop bij de les om het daaropvolgende ‘Nowhere To Lay My Head’ mee te brullen. De reguliere set wordt afgesloten met het titelstuk van de laatste plaat.
Daarmee is het nog niet klaar, want de band keert twee keer terug om in totaal nog vijf songs te spelen. Tijdens het jazzy gedeelte van ‘Round and Round’ stelt Janssen de band voor. Daarna volgen het allereerste nummer van The Fatal Flowers, ‘Billy’, en het vurige ‘For Christ’s Sake’. De tweede toegiftronde begint met een dampende uitvoering van ‘Johnny D. Is Back’ en natuurlijk is de definitieve afsluiting voor ‘Dear Friends’, waarin JB Meyers gitaar speelt. “Say goodbye dear friends / until we meet again”, klinkt het door de hele zaal. Of dat laatste gaat gebeuren, is zeer de vraag, maar mocht dit het zijn: prima. Dan kan teruggekeken worden op een zeer geslaagd reünie-optreden waarmee wordt bewezen dat de groep destijds niet voor niets als de belangrijkste Nederlandse gitaarband werd beschouwd.
Opduvel 