Eigen beheer, 2019
SITKA is het solo ambient/drone-project van de Belgische gitarist Ben van Houdt. In december 2016 verscheen daarvan het eerste werk, Spirit Lake, waarvoor Van Houdt zich liet inspireren door de sfeer op de Haida Gwaii, een eilandengroep gelegen in de Grote Oceaan, niet al te ver van de Canadese kust. De gitarist verklankte zijn gevoel in vier fijngevoelige atmosferische tracks met een behoorlijke emotionele impact.
Tweeënhalf jaar later is SITKA terug met Splitting Oak. Daarop bewijst de gitarist geen one trick pony te zijn, want deze release verschilt duidelijk van de vorige. Gemakshalve kan gezegd worden dat op Splitting Oak de aanpak iets minimaler is dan op Spirit Lake, terwijl er tegelijkertijd meer ruimte is voor ruwere klanken. Kwalitatief doen de beide albums niet voor elkaar onder.
De nieuwe uitgave telt vier stukken, ‘Part One’ tot en met ‘Part Four’. De eerste drie daarvan zijn relatief kort, terwijl het vierde werk dertienenhalve minuut in beslag neemt. De drones van SITKA zijn verre van statisch. Er is altijd een beweging, een flow die je meevoert naar onbekende gebieden en die geduldig zijn biologerende en verslavende werk doet.
De eerste paar tonen van ‘Part One’ vormen niet direct een gelaagde drone, maar komen op en sterven weg, schuiven over elkaar heen om daarna los te laten. Doordat er wel constant een of meerdere klanken hoorbaar zijn, treedt wel een drone-effect op. Heldere klanken worden afgewisseld met een rauwe gitaartoon die het stuk een aangenaam kartelrandje geeft. Enkele andere tonen klinken scherp en dat zorgt er weer voor dat de sfeer niet al te vriendelijk wordt. De verschillende lagen blijven komen en gaan en omdat Van Houdt blijft variëren heeft het werk geen voorspelbaar verloop.
In ‘Part Two’ wordt wel begonnen met een drone. Die is vol, kent veel diepte en heeft een donkere uitstraling, hoewel in de klankenwolk ook een lichtere gitaarklank hoorbaar is die voor enige verlichting zorgt. Die lichtere gitaarklank komt langzaam meer naar voren en neemt de dominante rol in het stuk over, terwijl nu ook een tweede hogere klank wordt toegevoegd. De onderlaag blijft wel constant dreigen, op een andere wijze nu, steeds opkomend en wegstervend. De korte tijdsduur van het stuk maakt hongerig naar meer.
Nog korter is ‘Part Three’, dat lichter van toon is en een sterke melancholische inslag heeft. Een repeterend drietonig motief vormt de basis, terwijl daaronder een meerlagige drone komt en gaat. Het geluid van regen onderstreept de sombere sfeer. De muziek heeft maar even nodig om je in een trance te brengen, die je echter na drie minuten al moet loslaten. Had het stuk meer dan tien minuten geduurd, het zou geen bezwaar zijn geweest.
Het langste stuk op de plaat opent met een gitaardrone die zich van grofkorrelig naar helder beweegt en vice versa. SITKA gaat hier vol voor emotionele impact, want de hoge tonen die hij toevoegt brengen serieuze ontroering teweeg. Met hoge tonen die een uiterst trage melodie vormen benadert hij het geluid van een accordeon. Ondertussen legt de gitarist een rustige maar donkere onderlaag. Ook hier geldt dat het stuk steeds in beweging is en dat motieven langzaam van vorm veranderen. Gaandeweg krijgt het stuk een grimmiger karakter. Over de verschuivende lagen klinken barse en scherpe gitaarklanken die steeds robuustere vormen gaan aannemen. Rommelende klanken op de achtergrond maken dat het stuk een bijna diabolisch karakter krijgt.
De ingrediënten die SITKA voor zijn muziek gebruikt, zijn niet nieuw, maar de gitarist weet weg te blijven van al te voor de hand liggende ambient- en drone-clichés. De manier waarop hij zijn gecontroleerde klanken een ruwe rand geeft zonder in noise te vervallen, maakt dat hij zich onderscheidt van veel andere gitaristen die in dezelfde vijver vissen. Hij weet bovendien echt te raken en daarnaast te verrassen in de klankkleuren die hij creëert. Splitting Oak is een fantasierijk en overtuigend album van een muzikant die weet hoe hij emotie moet overbrengen.
Opduvel 