Heavenly, 2019
De indierock van eind jaren tachtig en de eerste helft van de jaren negentig laat nog wel eens sporen na in gitaarbands die heden ten dage actief zijn. Destijds hield het na pakweg 1995 niet over, toen het genre en mainstream geen tegenpolen meer waren, een aantal bands groot werd en de muziek steeds vaker vervelend. Dat hoeft niet per se een kwestie van oorzaak en gevolg te zijn. Het doet goed dat er nog bands zijn als Parquet Courts, Speedy Ortiz en Canshaker Pi; bands die hun eigen draai hebben gevonden en de stekeligheden van het genre eren.
Pip Blom mag nu ook in dat rijtje worden geschaard, want sinds afgelopen vrijdag ligt debuut-lp/cd Boat in de schappen. Dat lijkt laat, omdat de naar de gitarist/zangeres/songschrijver genoemde band al een paar ep’s en singles heeft uitgebracht én omdat de band al internationaal succes heeft geoogst, met name in het Verenigd Koninkrijk. Pip Blom werd opgepikt door de Britse radio en muziekpers en mocht al optreden als voorprogramma van Franz Ferdinand, The Breeders en Garbage.
Waar Pip Blom aanvankelijk een vehikel van de naamgeefster was om haar rammelende liedjes ten gehore te brengen, is sinds enige tijd sprake van een heuse band, die naast Blom bestaat uit haar broer Tender op gitaar, Darek Mercks op basgitaar en Gini Cameron op drums. Live spatten het enthousiasme en de energie van het podium af en de vraag is of de groep er in de studio ook in is geslaagd iets van de ruwe begeestering over te brengen.
Het antwoord luidt grotendeels ‘ja’. Boat is niet zo lo-fi geproduceerd dat de rammelende sound als het grote handelsmerk van de band naar voren komt. Tegelijkertijd doet het deugd dat niet alle rafelrandjes van het geluid zijn gladgestreken. Dat geldt met name voor de gitaren, die zo nu en dan lekker schurend, soms zelfs tegen het valse aan, mogen klinken, wat de muziek wel zo spannend maakt.
Nog belangrijker is dat de nadruk op de liedjes ligt. Blom bewees al op de eerdere singles en ep’s dat zij een uitstekend gevoel voor popmelodieën heeft en de arrangementen van haar nummers zijn puntig, stekelig als het moet en precies passend bij de desbetreffende song. Het moet daarom gek lopen, wil Pip Blom de populariteit die de band met name in het buitenland ten deel valt, niet weten uit te breiden. In Nederland wordt het ook tijd dat de band beter op waarde wordt geschat, hoewel het altijd leuk is om een indieband in een kleine zaal te zien spelen.
De vooruitgeschoven single ‘Daddy Issues’ opent het album. Het is een song die direct goed weergeeft waar Pip Blom voor staat: enigszins stekelige indierock met catchy pophooks. Het refrein, waarin Tender Blom de tweede stem voor zijn rekening neemt, is een regelrechte oorwurm, maar dan in positieve zin. Sterke troef is de manier waarop de twee gitaren interfereren, enigszins tegendraads maar niet hoekig.
Het hoekige element gaat de band echter niet uit de weg, getuige ‘Don’t Make It Difficult’, waarop de gitaren wat harder staan afgesteld. Sterk is hoe in het refrein toch weer zo’n hook opduikt die een tendens richting ontoegankelijkheid onderdrukt. In ‘Tired’ zijn het de dissonante harmonieën in de gitaren waaraan de song zijn kartelrand ontleent. Het iets ingetogener ‘Bedhead’ is geplaatst in het hart van het album en overtuigt onder andere door de wat melancholieke melodie, de inbreng van een akoestische gitaar en de goed geplaatste achtergrondkoortjes.
In het dreinende en enigszins richting post-punk bewegende ‘Tinfoil’ wordt gebruik gemaakt van vervorming op de stem en worden een paar elektronische accenten gelegd. De song breekt open zodra met een goed gevoel voor dynamiek het refrein wordt ingezet. ‘Set of Stairs’ laat Pip Blom van een stevige kant horen. Zoals in meer songs kleuren de stemmen van Pip en Tender Blom mooi bij elkaar.
Boat telt tien songs en die passen in een kleine veertig minuten. Hoewel de band nergens uit zijn rol valt, heeft iedere song voldoende onderscheidende kenmerken. Er staat geen mindere song op. Sterker nog: bij elke draaibeurt duikt een ander favoriet nummer op. Knap werk van een band die laat horen hoe je toegankelijk en aanstekelijk kun klinken zonder je rammelende ondergrond helemaal te verlaten.
Opduvel 