Cursed Monk, 2019
Uit het Engelse Leeds komt een zootje ongeregeld dat zich Sloth Hammer noemt. Van achteren heten ze allemaal Sloth en van voren Luke, Paul, Rich, Bernard, Dan en Warren. In 2011 en 2012 bracht de band een aantal digitale releases uit. Daarna was het stil, totdat in 2017 Live at Meatlocker, Leeds, 26/06/17 verscheen. Sindsdien kunnen we weer regelmatig op een nieuwe Sloth Hammer-uitgave rekenen.
Vorig jaar kwam de band zelfs met vier releases: Part 1 – The Tease, Part 2 – The Apocalypse, Part 3 – The Fasting en Part 4 – The Mutation. Een compilatie van die vier uitgaven is nu op cd uitgebracht door het Ierse label Cursed Monk Records onder de titel Superbia Ira Acedia. Het is een lang album – de maximale speelduur van een enkele cd wordt benut – en een helse luisterervaring die een goed beeld geeft van waar de Engelse band toe in staat is.
Dat is: met een niet alledaags instrumentarium een bak bijtende en brute doom, drone, sludge en noise creëren zonder compromis, zonder rem en zonder echte adempauze. De muziek is live opgenomen en geïmproviseerd met ‘noise and toys’, bas, vocalen en drums. Opvallend is dat Sloth Hammer twee vocalisten en twee drummers telt (Dan Sloth op ‘slow drums’ en Warren Sloth op ‘noise/fast drums’). Gitaren komen er niet aan te pas.
Die blijkt Sloth Hammer ook helemaal niet nodig te hebben. De band laat zich door niets en niemand belemmeren en hakt er ongenadig hard in. Dat gebeurt in zeven nummers, waarvan er twee kort zijn. De overige vijf tracks zijn ware kolossen vol sonisch geweld die door losse structuren bij elkaar worden gehouden. De bandleden lijken niet te veel na te denken maar te gaan voor de meedogenloze aanval, die overigens niet steeds op dezelfde manier wordt uitgevoerd.
De basriffs zijn dodelijk, terwijl beide vocalisten de longen uit hun lijf schreeuwen, rochelen en krijsen en de drummers het nonchalant in elkaar gezette fundament verstevigen. Met elektronische effecten en stemsamples wordt het geheel een extra dimensie gegeven. De agressie wordt niet beteugeld maar gebruikt als ware het een genotsmiddel. Het klinkt vuil, onbeschoft en ploerterig, maar ook ontzettend lekker.
In de lange tracks klinkt Sloth Hammer zwaar, sludgy en doomy. Het tempo ligt niet al te hoog en wordt in een paar tracks ook nog eens vertraagd, niet om de bandleden of de luisteraar rust te geven, maar om de elke individuele klap nog beter tot zijn recht te laten komen of om het logge gevaarte opnieuw in gang te trekken. En als dan even gas teruggenomen wordt, zoals kort gebeurt in het meer dan twintig minuten in beslag nemende ‘Bombed Out Of Existence’, dan vliegen de elektronische geluiden je om de oren, zodat van een rustpunt nimmer sprake is.
De beide zangers klinken gepijnigd en boos en hun gutturale en ziekelijke klanken spuwen zij vol vuur in je gezicht. Soms ontaardt een stuk in harsh noise, waar de band zich ook zonder terughoudendheid aan overgeeft. De kracht van de muziek is dat Sloth Hammer meerdere troeven kan uitspelen, terwijl het geheel toch altijd smerig en venijnig blijft klinken. In de beide korte tracks speelt de band juist in een razend tempo en schuift de sound op richting punk en grindcore.
In ‘Carefully Offensive’ hakt de overstuurde bas er extreem hard in, waarna de groep vertrokken is voor een portie drone-metal die zich richting doom en sludge beweegt. Het is een achttien minuten durend epos, maar dan met antihelden. Het is knap hoe steeds variatie wordt gevonden in de vettige brij die wordt uitgeserveerd. En steeds als je denkt dat de groep zijn toppunt van agressie wel bereikt heeft, volgt er weer een onbarmhartige mokerslag die de gedachte logenstraft.
Na alle zwartgalligheid is het wel even bijkomen als de achtenzeventig minuten durende trip voorbij is, maar de liefhebber zal met sadomasochistisch genoegen nog een keer de muzikale drek verdragen die Sloth Hammer op onnavolgbare wijze over hem of haar uitstort. Dat de muziek in al zijn smerigheid ook nog ruimte laat voor nuance, is reuze knap.
Opduvel 