Ipecac, 2019
Het Amerikaanse echtpaar Sarah Quintero (bas, zang) en Mario Quintero (gitaar, synth, zang) heeft voor het derde Spotlights-album hun live-drummer Chris Enriquez als bandlid ingelijfd. Het is geen revolutionaire stap en datzelfde kan gezegd worden van de ontwikkeling die de band doormaakt. Maar ontwikkeling is er wel degelijk.
De stijl van Spotlights kan worden omschreven als dream-sludge of shoegaze-metal. De band combineert een paar stijlen die niet een-twee-drie voor de hand liggen en op de vorige albums Tidal (2016) en Seismic (2017) bewees het (toen nog) duo dat het in staat is de verschillende stijlen te combineren tot een natuurlijk klinkende eigen stijl. Dat neemt niet weg dat de muziek bij eerste beluistering een beetje eenvormig kan overkomen. Ook op het nieuwe album Love & Decay maakt de sound direct indruk maar hebben de songs even tijd nodig om de onderscheidende factoren tot bloei te laten komen. Het is net of de oren even moeten wennen aan de ongewone muziek die Spotlights maakt, hoewel die muziek niet ontoegankelijk is.
Maar luister een paar keer en veel details en nuances, dynamische effecten en andere sterke troeven van de band komen naar voren. De songs gaan leven en blijken ieder hun eigen kenmerken te hebben. Het geluid is zwaar, maar er wordt volop geëxperimenteerd met akoestische gitaren, synths, post-rockachtige passages en natuurlijk de Spotlights typerende dromerige zang. Als songschrijvers blijken de bandleden te zijn gegroeid en om niets aan het toeval over te laten hebben zij de productie weer in eigen hand genomen.
Als Spotlights uitpakt, dan doet de band dat goed. Het intro van opener ‘Continue The Capsize’ spreekt wat dat betreft boekdelen: in een traag tempo en met een snoeiharde bas weet het trio een muur van geluid neer te zetten, waarin echter ruimte bestaat voor melodieus gitaar- en synthwerk. De metal van de Amerikanen heeft een alternatieve rand, zo blijkt na de introductie als met een jaren negentig indierock-gitaarmotief de daadwerkelijke song wordt geïntroduceerd. Ook de lichte touch van de synths geeft de muziek een ninetiesgeluid mee. De meest bepalende factor is echter de zware tweetonige riff van bas en gitaar, waar de zachte zang fraai tegen afsteekt.
In ‘The Particle Noise’ worden alternatieve rock, shoegaze en loodzware doom- en sludgemetal gecombineerd. Het is bewonderenswaardig hoe de band power en melodie weet samen te brengen. ‘Far From Falling’ begint noisy en zwaar, maar ontwikkelt zich niet tot een monster van een song. Integendeel, na zo’n tweeënhalve minuut, waarin al een fraaie zanglijn en een akoestische gitaar opduiken, maakt de song een draai en horen we twee gitaarmotieven tegelijkertijd, waar later een derde gitaarlijn aan wordt toegevoegd. Een enkele plaagstoot van de bas herinnert aan de zwaarte van de band, maar het duurt tot de vijfde minuut voordat met explosieve kracht wordt teruggekeerd naar metalterrein. Zodra de akoestische gitaar terugkeert, valt alles op zijn plaats en komt de fantastische song tot een eind.
De bassound is op het hele album imposant: zwaar en ronkend, alsof er dikke kabels op liggen in plaats van snaren. Dat is goed te horen in de heavy riff van ‘Until The Bleeding Stops’, waarin de zang opnieuw het melodieuze contrast vormt. De terechte single is ‘Xerox’, en niet alleen omdat het de kortste track op de plaat is. Gitaarrock, metal en shoegaze passen perfect in drieënhalve minuut. Het tempo ligt wat hoger dan in de meeste andere nummers en Spotlights zou hier bijna poppy kunnen klinken, maar dat wordt vakkundig vermeden door de massieve sound die de band zich aanmeet.
Dat naast gitaar, bas en drums ook de synths een voorname rol vervullen, blijkt goed in ‘The Age Of Decay’, waarin lange synthklanken handig verweven zijn in het geluid en de synths tevens voor goed geplaatste en lichte accenten zorgen. ‘Mountains Are Forever’ opent zelfs met louter synths, maar al snel volgt een flinke gitaarriff. Het tempo ligt hoog en de rollende drums komen goed naar voren. Rond de tweede minuut wordt serieus gas teruggenomen, maar een minuut later wordt weer flink uitgehaald en horen we zelfs geschreeuwde vocalen, al liggen die begraven in de muziek.
Het lange ‘The Beauty Of Forgetting’ opent verrassenderwijs elektronisch. Daarbovenop wordt een motief van een akoestische gitaar gelegd. Een synthmelodie volgt en even later ook zang. Ondertussen beuken bas en drums op de achtergrond. Na vier minuten volgt een tweede deel waarin zware doom/sludge overheerst, maar stiekem ook post-rockterrein wordt verkend. Een derde gedeelte wordt gedomineerd door een repeterend gitaarpatroon en krachtig en vrij spel van de drums. De bas van Sarah Quintero mag nog even voluit ronken aan het eind van de prachtig opgebouwde track.
En dan is het klaar, denk je. Maar nee, degene die het fysieke exemplaar van het album (cd of lp) koopt, krijgt een bonus-track. En zo hoort het. ‘Sleepwalker’ heet de song en die doet niet onder voor de andere nummers. Er is ruimte voor spooky synths, de zanglijn is dromerig en het geheel doet denken aan jaren negentig gitaarrock. De zware sound maakt ook hier het onderscheid.
Dan is het echt afgelopen. Met Tidal en Seismic maakte het Amerikaanse gezelschap al indruk, maar op Love & Decay blijkt de band zijn sound en stijl nog verder te ontwikkelen. Het album klinkt net als de voorgangers stijlvast en coherent, maar de eigen sound bestrijkt stiekem een steeds groter terrein. Dat maakt de nieuwe plaat tot de beste van Spotlights tot nu toe.
Opduvel 