Hominid Sounds, 2019

Bij het Londense label Hominid Sounds hebben ze een neus voor noisy talent, zo beweerde Opduvel gisteren. De stelling wordt onderstreept door het uitbrengen van het debuutalbum van Burning Axis, een Noors trio dat leden herbergt van Golden Oriole en Staer (drummer Thore Warland), Noxagt en No Balls (gitarist Jan Christian Lauritzen) en Findlay/Sandsmark en ex-Noxagt (altviolist Nils Erga). Met Burning Axis bewandelen zij een ander muzikaal pad dan met hun andere bands of projecten.

Nu verschilt bijvoorbeeld de verschroeiende noiserock van Noxagt nogal van de elektronische experimentele muziek van Golden Oriole, en tussen de ritmische noise van Staer en de noisy geluidslandschappen van Findlay/Sandsmark kunnen ook wat tussenstappen worden gemaakt, dus dat de samenwerking van Warland, Lauritzen en Erga iets nieuws oplevert, is op zich geen verrassing. Overeenkomsten zijn er echter ook genoeg en die schuilen vooral in het experiment en de voorliefde voor noise.

Als Burning Axis leverden de drie Noren eind februari van dit jaar een eerste song af op de bij God Unknown Records verschenen splitsingle met Bodies On Everest. De muziek op het debuutalbum ligt in het verlengde van ‘The Crawling King’, Burning Axis’ bijdrage op de single, alleen is de muziek nu meer uitgesponnen en geeft de muziek op albumlengte de luisteraar meer tijd om in die muziek te gaan hangen.

Burning Axis kiest niet voor de makkelijke weg. De muziek werkt niet toe naar een verpletterende climax, al pakt kant B van de vinylschijf noisier uit dan kant A. De opbouw is soms tergend traag en herhaling vormt een belangrijk element in de muziek. Echt grote contrasten worden vermeden en sterke emoties roept de muziek niet op. Waarom is Burning Axis dan toch zo’n sterke plaat?

Dat zit hem in de eerste plaats in de geladen sfeer die het drietal creëert, die nog niet eens zo makkelijk te omschrijven valt, maar ervoor zorgt dat het trio je langzaam zijn muziek in zuigt, waarbij je voorzichtig uit je comfort zone wordt gehaald en in een vreemde wereld wordt neergezet. Het is een muzikale wereld van noise waarin psychedelische elementen zijn waar te nemen, maar niet aan de oppervlakte. De gitaar speelt zijn herhalende patronen en de altviool zweeft met lange tonen en drones als het ware tussen de noten van de gitaar door, spookachtig, droefgeestig en een unheimisch gevoel oproepend. De drums- en bekkenslagen zijn basic, dienend en ontdaan van elke franje. Aan effectbejag doet Burning Axis sowieso niet.

Tweede sterke troef van de band is de slowcore-invloed die is waar te nemen in de muziek. Dat komt voor een deel door de gitaarsound in een paar tracks, maar natuurlijk ook door het trage tempo waarin de muziek zich voortbeweegt. Het valt te betwijfelen of het een bewuste invloed is, maar de naam Codeine doemt zo nu en dan op als referentie. De Noorse groep klinkt echter veel heavier, doet niet aan vocalen en van songstructuren is ook geen sprake.

Burning Axis verliest bovendien de noise nooit uit het oog. Die vormt de kern van de muziek en dient ook als een constant dreigende factor. De spanning kruipt gedurende het overgrote deel van de plaat onderhuids en de noise komt dus ook niet tot een gigantische uitbarsting. Pas in het laatste deel van het lange ‘Sacrificial Day’ wordt een scherpe en vileine bak noise gecreëerd, maar die fungeert niet zozeer als climax maar is een logisch bestanddeel van het met veel repeterende patronen gecreëerde muzikale parcours.

Soms is de muziek op geniepige wijze venijnig. Zo blijkt aan het einde van ‘Medicine Skin’ de sound een bijtende vorm te hebben aangenomen waar bijna ongemerkt naartoe is gewerkt. Waar de indruk wordt gewekt dat sprake is van een bestendig evenwicht, blijkt toch steeds een ontwikkeling gaande die ervoor zorgt dat je oren geen kans krijgen om lui te worden.

Om de impact van de muziek volledig te kunnen bevatten, is het noodzakelijk om het album op hoog volume af te spelen. Dan pas komt de zwaarte goed tot zijn recht en blijken bijvoorbeeld de altvioolklanken in ‘Descending Black Angel’ veel meer te omvatten dan louter dreinende drones. Op laag volume gaan details verloren en gaat ook veel van de agressie die muziek wel degelijk bevat, teniet.

Burning Axis telt vijf tracks, maar is het best te beluisteren als een geheel. De muziek staat strak van de spanning, heeft een hypnotiserend effect, is meeslepend en veel gemener dan je bij een eerste oppervlakkige beluistering kunt vermoeden. Deze experimentele noise is niet te versmaden.

Burning Axis bandcamp