Willemeen, Arnhem
Vrijdag 3 mei 2019
Willemeen in Arnhem is een stedelijk jongerencentrum en een poppodium voor subculturen, dat voor een groot deel draaiende wordt gehouden door vrijwilligers. Muzikaal valt er voor liefhebbers van verschillende soorten metal, punk en hiphop het nodige te halen, maar soms wordt ook andere muziek geprogrammeerd. Zoals vanavond in het café, waar The Fire Harvest en Michael Feuerstack staan geprogrammeerd.
Dat zijn twee acts die muzikaal niet direct in elkaars vaarwater verkeren, maar die als overeenkomst hebben dat het gaat om goudeerlijke en in zekere zin ook intieme muziek, zonder opsmuk en zonder effectbejag. De Canadese zanger/gitarist Feuerstack opereert als singer/songwriter in pop/rock-kringen. Voorheen maakte hij zijn muziek onder de naam Snailhouse, maar op de albums die vanaf 2013 zijn verschenen gebruikt hij zijn eigen naam. Hij speelde ook in Wooden Stars.
Van de vier albums die Feuerstack onder zijn eigen naam maakte, is het eind april van dit jaar verschenen Natural Weather de sterkste. De Canadees bespeelt bijna alle instrumenten zelf en laat zich bijstaan door Jeremy Gara (drums, synth), Sarah Neufeld (viool) en drie achtergrondvocalisten. Die muzikanten zijn er in de tour met The Fire Harvest niet bij. Feuerstack opent de avond met een paar songs die hij in zijn eentje uitvoert, zichzelf begeleidend op gitaar. Zijn manier van zingen is niet spectaculair maar hij zingt wel zuiver en niet zonder emotie en zijn stemgeluid is ronduit fraai.
De pure liedjes van Feuerstack zijn ook niet spectaculair maar moeten het hebben van het geraffineerde gitaarspel in combinatie met de stem, die perfect past bij wat de singer/songwriter wil overbrengen. Er klinken wat lichte folkelementen in die liedjes door, evenals slowcore, maar het zijn toch vooral pop/rocknummers. De achtergrondzang ontbreekt, maar dat weet hij met zijn gitaarspel handig op te vangen; soms lijkt zijn gitaar zelfs een tweede stem te zingen.
Na het sologedeelte komen de leden van The Fire Harvest het podium op om als backing band van Feuerstack te fungeren. De muzikanten kennen elkaar goed, want de Canadees was verantwoordelijk voor het opnemen en mixen van het laatste album van de band uit Utrecht. Als begeleidingsband van Feuerstack opereert The Fire Harvest in een andere opstelling: zanger/gitarist Gerben Houwer speelt drums, drummer Gibson Houwer speelt bas en gitarist Jacco van Elst beroert de toetsen en zingt de tweede stem. Alleen gitarist Nicolai Adolfs heeft bij Feuerstack dezelfde functie als bij The Fire Harvest.
De liedjes hebben uiteraard wat meer body nu met een volledige band wordt gespeeld. Het langzame ‘Nobody Knows’, afkomstig van het nieuwe album, is een hoogtepunt en hetzelfde geldt voor het afsluitende ‘Apple’, waarin de band vooral aan het slot uitblinkt in een instrumentaal gedeelte dat wat neigt naar de muziek van The Fire Harvest. Dat had nog wel iets langer doorgezet mogen worden. Onderweg is even sprake van technisch malheur, als Van Elst ook gitaar gaat spelen. Dat wordt opgelost doordat Feuerstack zijn gitaar afdoet om zijn bandlid toch zijn solo te kunnen laten doen. Feuerstack is live zowel solo als met band overtuigend.
We treffen de Canadees ook aan bij The Fire Harvest, op pedal steel, toetsen en tamboerijn. Daarmee kleurt hij de sobere liedjes van de Utrechters op subtiele wijze in. Het laatste album van de band, Open Water, is nog vers en het is logisch dat de nadruk tijdens het concert ligt op die plaat. De band maakt geen muziek voor een groot publiek, maar weet de aanwezigen in Willemeen – circa veertig mensen – wel in te pakken met een set waarin met vaak minimale middelen een rijke emotionele wereld wordt geschapen.
The Fire Harvest verstaat de kunst van het weglaten. De band durft ‘kaal’ te musiceren, dat wil zeggen dat de instrumentatie soms zeer spaarzaam is. Een enkele keer volstaan de stem van Gerben Houwer en de drums van zijn broer Gibson, en als de song erom vraagt dat de bas slechts één noot per tien seconden speelt, dan speelt de bas dus één noot per tien seconden. Er is geen ego, geen valse pretentie en geen opsmuk. De kale essentie en de pure emotie, dat is waar het om gaat.
Ook het gitaarspel van Houwer en Adolfs is spaarzaam als dat nodig is, maar zo nu en dan mag stevig uitgehaald worden, waarbij beiden zich als een bedreven en gedreven muzikant laten horen. De muziek voltrekt zich merendeels in een traag tempo, waarbij de tijd wordt genomen om de songs tot volle wasdom te laten komen. De zanglijnen roepen wijlen Jason Molina in herinnering, maar Houwer heeft een eigen stemgeluid dat uitstekend past bij de muziek, waarin elementen uit slowcore, post-rock, alt-country en indierock aanwezig zijn.
Op bescheiden wijze brengt The Fire Harvest de ene prachtsong na de andere voor het voetlicht. Een showelement is er niet; het is de muziek die het werk moet doen. Net als op het laatste album, is ook nu ‘Picture of a Man’, dat aan het einde van de reguliere set wordt gespeeld, een hoogtepunt. De song beweegt in een gestaag tempo voort, maar dat wordt tegendraads onderbroken zodra Houwer zijn vocalen in stelling brengt, waarna de zaak weer op gang wordt getrokken. De toegift die de band mag spelen, is volledig verdiend. Daarmee eindigt het laatste concert in de tour van The Fire Harvest en Michael Feuerstack en ook de zeer geslaagde indie-avond in het café van Willemeen.
Opduvel 