Black Pop, 2019
Uit Oslo komt het kwartet Wet Dreams, niet te verwarren met twee Amerikaanse bands die zo heten. Death By Unga Bunga-frontman Sebastian Ulstad Olsen had nog wat songs liggen waarvan hij niet wist wat hij ermee moest omdat hij ze kennelijk niet kon gebruiken voor zijn powerpop-band. Zodoende werd een nieuwe band geboren.
Ulstad Olsen recruteerde zijn bandleden Eimund Nygard Aadahl, Per Richard Ottosson en Bendik Rolland Pettersen uit de bands FOAMMM, Warp Riders, De Marvells en ook Death By Unga Bunga. Het viertal speelt de songs van Ulstad Olsen in een punkrockstijl, maar weet daar wel de nodige invloeden in te verwerken. In mei 2017 zag een eerste ep het licht, Cartridge Belt, die nu gevolgd wordt door het titelloze debuutalbum.
Wet Dreams raapt de scherven op die diverse garage- en punkrockbands uit verschillende decennia hebben achtergelaten en lijmen die aan elkaar zodat ze een nieuw geheel vormen. De agressievere punkrock van de jaren zeventig blijkt prima samen te gaan met popmelodieën uit de jaren zestig of tachtig en een serieuze ondertoon doet het opperbest in een poppunkjasje.
Ramones, The Hives, The Undertones, The Dwarves en Turbonegro zijn namen die bij het beluisteren van Wet Dreams door het hoofd spoken, maar de bandleden hebben vast ook naar Ty Segall en Oh Sees geluisterd en eveneens naar bands als The Kinks of The Monkees. De invloeden worden niet verhuld. Alles bij elkaar levert het toch een eigen smoel op en bij elke draaibeurt bevalt de combinatie beter. Zo klinkt het snelle ‘Boogie’ als een opgefokte The Scrap Dealers meets The Turpentines (wie kent ze nog?).
Een enkele keer is het Ramones-gehalte wel erg hoog. Dat is het geval met opener ‘Band Aid’, dat wel heel dicht in de buurt van de klassieke Ramones komt. De song is echter zo sterk dat het nauwelijks hindert en de garagerock-injectie houdt het epigonisme-spook buiten de deur. ‘Bad Boy’ is een stevige psychedelische garagepunkrocker, wat vetter aangezet dan ‘Band Aid’ en gezegend met een memorabele baslijn en gitaarriff.
Het midtempo ‘Her’ drijft op een vette gitaar/bas-riff die van psychedelische accenten wordt voorzien door een solerende gitaar en de van galm voorziene vocalen. ‘Radioactivity’ gaat qua melodie richting poppunk, maar Wet Dreams blijft aan de goede kant van de streep: The Buzzcocks zijn dichterbij dan Green Day. Het zijn de losse speelstijl en de stevige ondergrond die het nummer ver boven het maaiveld uittillen. Hoe je een volledige song met kop en staart speelt in een tijdsbestek van minder dan een minuut, laat de band horen in ‘Depression’.
Sixtiesinvloeden zijn er ook, zoals in de melodie van het voor Wet Dreams-begrippen erg rustige ‘Roliglåta’. Het is een van de mooiste songs op het album, gestoken in een licht psychedelisch jasje. Ook ‘Beautiful’ is behept met een fraaie melodie, maar eigenlijk weet de band in ieder nummer catchy uit de hoek te komen, al gaat dat meestal vergezeld van onstuimige gitaren die de garagerock hoog in het vaandel hebben staan.
Een hardrockriff is waar ‘Blueslåta’ op is gebaseerd en ‘I Told You/Drugs’ is snelle garagerock in optima forma. Zoals gezegd: de invloeden worden niet gemaskeerd, maar alles bij elkaar klinkt het uiteindelijk als Wet Dreams. Het korte album zal de wereld niet schokken, maar de Noorse band staat op zijn debuut wel garant voor tien heerlijk vitale rocknummers in vijfentwintig minuten. Na afloop is de repeatknop snel gevonden.
Opduvel 