Mas-Kina, 2018
Grindcore, maar dan net even anders. De vijf Noorse heren die samen Beaten To Death vormen zijn niet zo van de genrehokjes. Al is hun muziek onmiskenbaar als grindcore te classificeren, toch bevat die een grote hoeveelheid uitstapjes richting andere subgenres, metalstijlen en zelfs genres die niet tot metal gerekend kunnen worden. Daarmee is de band uit Oslo een aangename vreemde eend in de bijt.
Beaten To Death bestaat uit leden van de bands Insense, Tsjuder, The Cumshots en She Said Destroy. Agronomicon is het vierde album van de band en net als bij de vorige albums is de muziek volledig live opgenomen, zonder studio-trucs, overdubs of andere toevoegingen.
Het laatste album Unplugged dateert alweer uit 2015. Het mocht dus wel weer eens. De mannen uit Oslo hebben de gebruikelijke korte splinterbommetjes bijeen gepend en vuren die met volle kracht op de luisteraar af. Zo hoort het en zo horen we het graag. Maar Beaten To Death biedt meer. Melodie vooral, iets wat in grindcorekringen vaak een ondergeschoven kindje is. Het mooie is dat het totaal niet ten koste gaat van de stootkracht van de muziek.
Zo’n tweeëntwintig minuten neemt Agronomicon in beslag en in die korte tijd gebeurt veel, heel veel. De muziek is furieus en snel en de teksten getuigen van een kritische blik op de wereld en de maatschappij, maar zijn niet gespeend van humor. De blastbeats vliegen om je oren, de bas is heerlijk lomp, maar meteen in opener ‘Grind Korn’ zijn gitaarlijnen te horen die in de alternatieve gitaarrock geen modderfiguur zouden slaan. De zang varieert van gruntend tot schreeuwend tot krijsend.
Harde slagen op de hihat leiden het razendsnelle ‘Dere Er Herved Oppløst’ in, waarin brulboei Anders Bakke de longen uit zijn lijf krijst. Zonder dat het een moment geforceerd aandoet verandert het stuk van kleur, horen we zelfs een stukje dat in een nummer van The Police zou kunnen passen, voordat in een nieuw tempo een volgend gedeelte wordt gespeeld. Het past allemaal in twee minuten. In ‘Catch Twentyfvck’ blijft het gas er vol op. Er wordt kort geflirt met dansbare ritmiek maar de agressie wint altijd.
Tijd om op adem te komen is er niet, al doet Beaten To Death het en tempootje lager in het begin van ‘Bjørnsjterne Ibsen’. De melodieën in de gitaren zijn weer het onderscheidende element, evenals de afwisselende vocalen en de steeds veranderende tempi. In de titeltrack vindt de band de perfecte balans tussen lomp gebeuk en razendsnel en technisch knap spel. Als je denkt dat je op dat gebied alles gehad hebt, blijkt ‘Gå, Snuble, Bli Liggende’ de overtreffende trap. Maar ook hier verandert het korte muziekstuk van vorm, van tempo en wordt gespeeld met verschillende gradaties van intensiteit.
‘Extremely Run To The Hills’ wisselt zware grunts en furieuze metal af met melodieuze gitaarrock ondersteund door dubbele basdrums. In ‘Boy George Michael Bolton’ horen we voorzichtig progrock-achtige elementen binnensluipen, maar die worden snel en vakkundig om zeep geholpen door de grindcore-machine op volle toeren te laten draaien. Bij ‘Havregubbens Dolk’ hebben de constant strak staande spieren het al bijna begeven, maar het is nog even. Opvallend is dat de melodie nu soms ook in de zang is aan te treffen.
Eenmaal aangekomen bij ‘Livet Tar, Og Livet Tar’ is de pijngrens al ver overschreden, maar dat neemt niet weg dat het nog steeds zwaar genieten is. De formule is inmiddels vertrouwd, maar nog lang niet uitgewerkt. De snaredrum van Christian Svendsen draait overuren in ‘Eternal Punished Septic’, dat het album op passende wijze besluit: afwisseling in melodie, dynamiek, ritmiek en tempo in een song van ruim twee minuten, waarin meer gebeurt dan bij menige band op een heel album.
Je kunt er een hoop genretermen tegenaan gooien als grindcore, deathcore, crustcore, noisecore, powerviolence, death metal, djent, indierock, gitaarrock, hardcore en punk, maar die doen er niet toe. Beaten To Death gooit het allemaal op een hoop creëert vervolgens zijn eigen stijl. De band bewijst dat binnen extreme metal veel mogelijk is op een kort album waarop op een speelse wijze met een agressieve muziekstijl wordt omgegaan. Nooit gedacht dat op grindcore gebaseerde muziek zo afwisselend en leuk kon zijn.
Opduvel 