Hubro, 2018
Het is weer eens tijd om aandacht te vragen voor een album dat al enige tijd uit is, maar te goed om niet te bespreken. IMI van het Noorse kwartet Moon Relay verscheen in het laatste kwartaal van het afgelopen jaar en de muziek daarop is moeilijk te omschrijven maar staat als een huis. IMI is het derde album in vier jaar tijd van het vanuit Oslo opererende viertal, na Full Stop Etc. uit 2015 en de titelloze plaat uit 2016.
Moon Relay bestaat uit Daniel Meyer Grønvold (gitaar, bas, percussie, piano, synth, cassettes en drums), Håvard Volden (gitaar, bas, synths, tapes en drums) Ola Høyer (bas) en Christian Næss (drums). De bandleden hebben ervaring in bands en bij artiesten als Jenny Hval, Cortex, Jessica Sligter en Nude On Sand. Als Moon Relay maken zij al sinds 2012 muziek en in de loop der jaren zijn de muzikanten elkaar steeds meer gaan ‘vinden’: op IMI klinkt men strak en ingespeeld.
Wat voor muziek maakt Moon Relay nu eigenlijk? Dat is nog niet zo makkelijk uit te leggen. In feite putten de Noren uit verschillende bronnen als krautrock, no wave, post-punk, post-rock, funk, progrock, hiphop, techno en jazz. De muziek klinkt als geen van deze stijlen, dat wil zeggen: er is geen overheersende stijl. ‘Experimentele rock’ dekt de lading nog het beste, maar zegt ondertussen niet zoveel. De band maakt met invloeden uit het verleden eigentijdse muziek, dat is wel duidelijk.
De titels van de stukken bestaan uit tekens en een paar letters en daaruit valt dus niet af te leiden wat voor muziek de groep maakt. De abstractie die het oproept past echter wel bij de instrumentale muziek, die echter geenszins moeilijk of elitair klinkt. De vijf stukken (plus een miniatuurtje) doen zelfs een beroep op je bewegingsapparaat en zijn dus zeker geen werken die alleen de hersenen prikkelen.
Opener ‘#`´`´`´/’ is gebaseerd op een straffe beat en een zware elektrische bas. De gitaren geven het stuk een psychedelische vibe en een jaren zeventig-tintje, terwijl de accenten van de synths voor vervreemding zorgen en Næss op zijn drums het percussieve element verzorgt. Naarmate het stuk vordert, gaat het steeds organischer klinken. ‘(^)II’ heeft daar iets minder tijd voor nodig. Het tempo ligt een tandje hoger en op de dwingende beat is het moeilijk stilzitten. Die beat vormt samen met de simpele baslijn de constante waar met tapes, synths en gitaren lagen overheen worden gedrapeerd. De muziek heeft iets abstracts, terwijl de som der delen tegelijkertijd heel aanstekelijk werkt. Vooral de manier waarop de gitaren op simpele maar gevarieerde wijze de muziek naar grotere hoogte stuwen, wekt bewondering.
Na het miniatuurtje met stemsamples ‘“””””’ vervolgt Moon Relay met ‘___§’, dat opnieuw gebaseerd is op een constante beat, midtempo deze keer en zeer dwingend aanwezig. De gitaren volgen een helderder en melodieuzer pad dan in de voorgaande stukken en vullen elkaar al tingelend aan. Een opvallende rol is weggelegd voor het fraai ritmische spel op bekkens. Na vier minuten verandert het stuk van kleur, wordt het gitaarspel feller en zelfs venijnig, waarbij een enkele synthklank voor weerwoord zorgt.
‘ –#/#^’ klinkt weer elektronisch, in een oneven maatsoort, en de band manoeuvreert het geluid daarmee richting dance. Maar toch niet helemaal, want op listige wijze wordt de muziek een andere kant op gedwongen, door het aanbrengen van synthlagen, het toevoegen van percussie en het ontregelen van de ritmiek met elektronische geluiden. Een eenvoudig gitaarmotief en een jachtig ritme vormen de kern van ‘F–<::::’, waaromheen de synths en de tweede gitaar bewegen. Na twee minuten wordt de kern losgelaten ten faveure van elektronische klanken, maar al snel voegt een snel ritme in en wordt het energiepeil weer op het oude niveau gebracht. De percussie is ook hier essentieel; het zorgt voor variatie en draagt bij aan de opzwepende ritmiek.
Moon Relay mag dan niet in een muzikaal hokje te stoppen zijn, het mag duidelijk zijn dat de muziek prikkelend, uitdagend en ook toegankelijk is. De ritmische basis is opwindend, de uitwerking van de stukken inventief en de uitvoering gedreven. Dit album is de late aandacht dubbel en dwars waard.
Opduvel 