Midira, 2019
Begin dit jaar verscheen van The Star Pillow het album
Quattro Dialoghi Fuori Campo op cassette bij Delete Recordings. Twee maanden later is het alweer tijd voor de volgende plaat, Music For Sad Headbangers, nu verschenen op cd bij Midira Records. Tegelijkertijd laat Paolo Monti (= The Star Pillow) weten dat het zijn laatste album is voordat hij er voor langere tijd mee stopt.
Hij zal worden gemist, want als het gaat om experimentele muziek die je recht in het hart weet te raken, behoort The Star Pillow tot de topcategorie. De Italiaanse gitarist slaagt er steeds weer in om met een combinatie van gitaarklanken, die zowel helder als ruw mogen klinken, de luisteraar daar te raken waar de emotie het hardst binnenkomt. Music For Sad Headbangers is op die regel geen uitzondering.
Over het vorige album schreef Opduvel dat The Star Pillow – na twaalf jaar – niet meer echt verrassend uit de hoek komt. De ingrediënten waaruit de muziek wordt gedestilleerd, zijn in de laatste paar jaren niet veranderd. Op het nieuwe album weet Monti echter op momenten wel degelijk te verrassen en weet hij zijn muzikale palet uit te breiden. Het zijn geen revolutionaire ontwikkelingen, maar logische stappen in het constante proces dat The Star Pillow doormaakt.
Waar de Italiaan ook sterk in is, is het verzinnen van tot de verbeelding sprekende titels. Ook op die regel is Music For Sad Headbangers geen uitzondering. De muziek ademt melancholie en het is niet moeilijk om je een metalhead in ruste voor te stellen. Soms dringt iets van vergane metalglorie door in de muziek, maar merendeels lijkt weemoedig te worden teruggekeken op glansrijke maar in vergetelheid geraakte periodes. Wat de muziek aan beelden oproept, zal voor iedereen echter anders zijn.
‘Bruno Martino is my Tom Araya’ heet de openingstrack van het album. Een grappige titel, want de muziek en het uiterlijk van de twee in de titel genoemde muzikanten liggen mijlenver uit elkaar. The Star Pillow begint het stuk verrassend met een kneiterharde gitaardrone vol distortion. Het doet niet aan Slayer denken, maar aan Sunn O))). Monti’s muziek is echter minder monotoon dan die van de Amerikaanse drone/doomband. De vergelijking gaat dan ook maar even op. De harde klank klinkt lang na en verandert in een rustiger variant. Daarachter tokkelt de gitarist, terwijl hij tegelijkertijd nieuwe drone-lagen aanbrengt. Een tweede harde confrontatie volgt, nu met een langzame beat erin verwerkt. De distortion-klanken worden nu gehandhaafd en gaan vergezeld van heldere gitaarlagen.
Met ruim elf minuten is ‘Departures’ het langste stuk op de plaat. Vanaf de openingstonen klinkt een onmetelijke triestheid door in de muziek. Achter de trage melodie die langzaam vorm krijgt, klinkt een ruisklank. Titel en muziek roepen associaties op met het verlaten van een dierbaar persoon of het worden verlaten door een dierbaar persoon. Tegelijkertijd is de muziek zo mooi, dat het de melancholie mild maakt. De manier waarop The Star Pillow de gelaagdheid laat toenemen, zonder in een te gemakkelijke opbouw naar een climax te vervallen, wekt bewondering.
In ‘Circle of Events’ is een gitaarmotief leidend. De ambient/drone maakt plaats voor post-rock. Het stuk heeft tempo en gitaarmelodieën klinken. Opvallend is het spel op akoestische gitaar, dat naadloos past in de elektrische klankenomgeving. ‘Moving Grey’ beweegt ook richting post-rock en klinkt veel ruwer dan het vorige stuk. Een donkere drone klinkt en daarbovenop worden verschillende geluiden neergelegd, die het stuk een vervreemdend karakter geven. Gitaar en xylofoon spelen een korte frase, terwijl de muzikale wereld daaromheen langzaam intenser en unheimischer wordt. Na vier minuten wordt een ritme van een gitaar toegevoegd en wordt toegewerkt naar een climax van Mogwai-achtige proporties.
Monti lijkt het predikaat ambient/drone-muzikant van zich af te willen schudden, want ook in ‘Quiet Cooper, We’ll Not Die Today’ is niet een drone de bepalende factor maar een getokkeld gitaarpatroon. Als wolken bewegen de andere klanken daaromheen en slokken ze de melodie bijna op. Bijna, want het oorspronkelijke motief blijft hoorbaar, ook als de muziek orkestrale vormen aanneemt. De eenzaamheid druipt vervolgens af van de stemmige afsluiter ‘Sad Headbanger’, dat in de kern drijft op een paar gitaartonen, maar steeds meer uitwaaiert en uiteindelijk met een flinke bak noise wordt verrijkt.
Music For Sad Headbangers is een coherent maar ook veelzijdig album, waarop The Star Pillow laat horen dat zijn muzikale universum nog altijd uitdijt. Eerder is al over zijn muziek gezegd dat die een grote verbeeldingskracht bezit en dat wordt op dit album perfect gecombineerd met een grote emotionele impact en een sublieme opbouw van de stukken. Laten we hopen dat Monti’s besluit om een pauze in te lassen geen definitief einde van The Star Pillow betekent en dat hij binnen afzienbare tijd terugkeert met nieuwe muziek.
Music For Sad Headbangers bandcamp
Opduvel 