Hypertension, 2019

De Luikse punkband Cocaine Piss is inmiddels toe aan zijn derde ‘langspeler’, na The Pool uit 2015 en The Dancer uit 2016. Daartussen werden nog wat ep’s en singles uitgebracht en zo alles bij elkaar begint een behoorlijk oeuvre te ontstaan, al nemen al die songs bij elkaar niet heel veel tijd in beslag.

Dat doet derde album Passionate and Tragic ook niet, want die klokt af op zo’n twintig minuten. Het is genoeg voor twaalf songs die de zeggingskracht van de band onderschrijven en niet veel meer dan dat. Is dat erg? Helemaal niet, want de houdbaarheidsdatum van de beperkte stijl van het Luikse kwartet blijkt nog lang niet verstreken.

Grote veranderingen zijn er dus niet te bespeuren, want Cocaine Piss blijft bij zijn vertrouwde sound. Op de eigen bandcamp-pagina stelt de groep dat men meer noiserock in zijn sound incorporeert, maar dat komt slechts sporadisch naar voren. Cocaine Piss is en blijft een punkband en daar is niets mis mee. De nummers zijn simpel, kort, fel, no-nonsense, oprecht en opwindend, waarbij vocaliste Aurélie Poppins zich een weg door de songs heen gilt, schreeuwt en kirt. 

Ook productioneel is er niets veranderd, want net als voor de opnamen van The Dancer toog het viertal (minus Julien Diels en plus Farida Amadou op bas) naar de Electrical Audio studio in Chicago om de muziek te laten vastleggen door Steve Albini. De muziek klinkt dus opnieuw rudimentair en eerlijk en daardoor direct herkenbaar.

De verrassing is er natuurlijk allang af en de nieuwe plaat bevat geen nummers die sterk afwijken van het gebruikelijke recept. Toch zijn er wel een paar nuanceverschillen. Zo duurt ‘Body Euphoria’ zowaar meer dan drie minuten en in deze song is de noiserock-invloed duidelijk te horen in het eerste deel. In het snellere tweede deel is de punkvibe weer volop aanwezig en klinkt Cocaine Piss als vanouds. Opvallend is verder dat schreeuwboei Poppins in ‘Fake Tears’ zich in een lager register begeeft, wat voor een welkome afwisseling zorgt.

Binnen het beperkte kader weet de Belgische band sowieso voldoende afwisseling te brengen. Natuurlijk zijn er de welbekende korte explosies zoals opener ‘Sociopathic Friend’, ‘Every Night I’m Waiting’, ‘Role Model’ en ‘My Cake’, maar daar staat bijvoorbeeld single ‘Eat The Rich’ tegenover, dat zich in een beduidend langzamer tempo voltrekt en meer uitgewerkt klinkt zonder aan impact in te boeten. De Franstalige tekst wordt door Poppins zo onnozel gebracht, dat een glimlach niet te onderdrukken valt. Cocaine Piss neemt zichzelf niet te serieus en over grote politieke problemen mogen anderen zich druk maken.

Dat wil niet zeggen dat Poppins zich nergens druk om maakt, het zijn alleen niet zozeer de bekende heilige huisjes waar tegenaan geschopt wordt. De zinnen zijn vaak kort, maar bevatten voldoende inhoud. “Don’t touch my cake” laat aan duidelijkheid niets te wensen over, en “Save your saliva for sex” (‘Dry Mouth’) is ook een heldere boodschap. “I’m the mother queen of poor decisions”, klinkt het in ‘Poor Decisions’, een van de sterkste songs op het album. Opgekropte frustratie en agressie zijn de voedingsbodem voor de tekst en de hardcore punk van ‘Pretty Pissed’.

Er is dus veel bij het oude gebleven. Geen geëxperimenteer, geen gezeik, maar ook geen concessies. Voluit gaan is over het algemeen nog steeds het devies. Een tweede ‘Sex Weirdos’ of ‘Cosmic Bullshit’ zul je niet aantreffen op de nieuwe plaat, maar over de hele linie doet het songmateriaal niet onder voor dat op The Dancer. En dus overtuigt Passionate and Tragic evenzeer.

Passionate and Tragic bandcamp