9000, 2019
Het Belgische noiserockduo Vandal X is volgend jaar al vijfentwintig jaar actief. Dat geldt overigens alleen voor Bart Timmermans, want voordat Günther Liket de drumsticks ging hanteren, sleet de gitarist twee drummers. Voor de muzikale koers maakt het niet veel uit: Vandal X staat voor no nonsense noiserock en op grote koerswijzigingen zul je de band niet gauw betrappen.
Hoeft ook niet, want de simpele muzikale ingrediënten worden nog steeds met dezelfde passie en woede gebracht als voorheen, al is het gemiddelde tempo van de songs inmiddels wel wat gedaald. Dat gold al voor de titelloze voorganger en het gaat in nog iets grotere mate op voor Blood On The Street. Het doet aan de impact niets af, want ook op het nieuwe album delen Timmermans en Liket de ene muzikale kopstoot naar de andere uit.
De referentiekaders zijn duidelijk en Vandal X doet daar ook niet moeilijk over. De band is genoemd naar een nummer van noiserock-grootheden Unsane en in het verleden werd ook al eens gewerkt met Steve Albini. Toch is het Vlaamse duo allerminst een epigoon; men weet waar men de mosterd haalt maar de muzikale elementen worden vervat in herkenbare songs die een eigen smoel hebben.
Opvallend is de volle sound die de band in zijn kleine bezetting weet te bewerkstelligen. In de studio kan uiteraard wat worden overgedubt, maar ook live klinkt Vandal X hard en vol, zo bleek afgelopen zomer nog toen de Belgen optraden in het voorprogramma van, jawel, Unsane. Blood On The Street vormt op de regel geen uitzondering en hakt er regelmatig meedogenloos in.
Dat begint al met de monsterriff van de titelsong, waarmee het album opent. Die simpele harde riff is waar de midtempo song op drijft en die zorgt voor maximale stootkracht. ‘My Fathers Son’ is heel andere koek en is gebaseerd op een straf ritme waarvoor menige stevige indierockband een moord zou doen. De afwisselende vocalen zijn de slagroom op de taart. In ‘Be The One’ laat de band vervolgens horen dat een song op meerdere muzikale ideeën gebaseerd kan zijn zonder dat de furie wordt getemperd. De eerste drie songs leggen de lat direct heel hoog.
Boosheid is een belangrijk onderdeel van Vandal X’s muziek. Soms heb je om boos te worden niet eens muziek nodig: ‘Motivation’ begint met woorden van Donald Trump. De Amerikaanse president horen praten, werkt op zichzelf al als een rode lap op een stier. Dat er een agressieve song achteraan komt waarin de woede de vrije teugel wordt gelaten, is mooi meegenomen. Dat geldt nog meer voor ‘I Do Remember 9-14-17’, de meest harde en agressieve track op de plaat, waarin Timmermans de longen uit zijn lijf schreeuwt.
Soms schuurt de band tegen sludge metal en post-hardcore (Neurosis) aan, zoals in het trage ‘Patient Zero’, waarin ook vocaal enigszins richting de Amerikaanse sludgemetalband wordt opgeschoven, al klinkt Vandal X wel minder sludgy dan Neurosis. In het spannende ‘Tomorrow’ schuift Timmermans’ zang op richting Rob Miller (Amebix, Tau Cross). Het nummer bewijst dat Vandal X niet alleen maar gaat voor hard, hoog en wijd, maar zijn agressie weet te doseren. De muziek heeft dynamiek en zo nu en dan wordt gas terug genomen om de impact van de daaropvolgende dreun zo groot mogelijk te maken.
Een doeltreffende riff is het belangrijkste bestanddeel van ‘Mister Has It All’, dat in al zijn agressiviteit ook opvallend melodieus klinkt. Nog veel zwaarder aangezet is het beukende ‘Good Morning Soldiers’, terwijl ‘The Joke Is On You’ over meerdere muzikale schijven beweegt. Hetzelfde geldt voor ‘I’m A Ghost’. Als NoMeansNo noiserock zou spelen, zou het zo klinken. ‘Random Shot 2018’ maakt het plaatje met zijn hoekige ritme compleet.
Bijna vijfentwintig of niet, Vandal X slaagt er opnieuw in als een stel jonge honden te klinken voor wie muziek een ideale uitlaatklep is voor opgekropte woede en agressie. Alleen de beter uitgedachte songs en gevoel voor dosering verraden de muzikale ervaring van het tweetal. De combinatie is niet te versmaden en maakt Blood On The Street tot een eersteklas noiserockplaat.
Opduvel 